Verslag marathon Keulen – 2 oktober 2016
Toen ik een jaar of 4 geleden begon met hardlopen vroeg iemand me of ik ooit een marathon ging lopen. Ik weet nog dat ik diegene toen vol heb uitgelachen. ‘Nee natuurlijk niet, 10 kilometer is echt ver genoeg!’. En dat dacht ik toen ook echt.
Voorbereiding
Ik was even bang dat de marathon er helemaal niet meer van zou komen dit jaar door Pfeiffer aan het begin van het seizoen. Gelukkig was ik er relatief snel overheen, en na een halve triatlon eind augustus was het dus doortrainen geblazen naar de marathon. Op dat moment had ik nooit verder gelopen dan 21 kilometer, dus ik maakte me een beetje zorgen hoe ik het voor elkaar ging krijgen om een maand later de dubbele afstand te doen. Gelukkig bevestigde coach Peter Vocking –op mijn verzoek meerdere malen- dat ik echt nog wel genoeg tijd had.
Wedstrijddag
Zondag 2 oktober mocht ik eindelijk aan de bak. Samen met zo’n 7.000 andere lopers startte ik om 10:00 uur voor een rondje door Keulen. Ik had er zin in, de zenuwen vielen mee, en ik was vooral benieuwd of ik mijn doelen zou kunnen halen. Finishen was het belangrijkste, maar stiekem hoopte ik ook wel op een tijd van rond de 3:40-3:45. Ik had besloten dat starten met een hartslag in zone 2 en een tempo van ongeveer 5:00/km haalbaar moest zijn. En dan maar kijken hoe lang ik dat vol zou kunnen houden.
De start ging met horten en stoten -iets met te veel mensen op te weinig asfalt- maar al gauw trok het veld een beetje uit elkaar en kon ik mijn eigen tempo lopen. Het tempo was prima, de hartslag ook, dus ik kon me vooral bezighouden met eten en drinken en wat techniekpuntjes. De eerste halve marathon vloog voorbij. Ik weet nog dat ik dacht ‘Als het zo doorgaat, dan valt het allemaal wel mee’. Heerlijk naïef.
Rond kilometer 20 begon ik mijn benen te voelen. En begon ik me zorgen te maken. Is dat niet een beetje vroeg? Ben ik te snel begonnen? Ik dacht terug aan mijn duurlopen en wist nog dat ik toen ook soms zwaardere benen kreeg na 20 kilometer. Ik besloot dat het er dus maar bij hoorde. De kilometers erna werd de pijn alleen maar erger, en vanaf kilometer 25 was het echt werken. Dan is 17 kilometer nog best ver. Het scheelde dat ik had bedacht wat ik wilde doen, dus ik richtte mijn aandacht op mijn techniek, goed eten en drinken, hartslag laag en tempo vasthouden. Dan had m’n hoofd tenminste wat anders te doen dan bezig zijn met de pijn.
Op de een of andere manier lukte het aardig om erdoorheen te lopen en het tempo vast te houden. De laatste kilometer kon ik nog een klein beetje aanzetten, en toen kwam eindelijk de finish in zicht. Ik ben nog nooit zó blij geweest om een finishboog te zien. De laatste meters zag ik niks of niemand meer (sorry Vincent…), en direct na de finish kon ik mezelf in de hekken storten. Ik was er!
En dan denk je dat je klaar bent, maar na de finish wachtte nog een uitdaging: een finishstraat van een kilometer lang. Waggelend als een pinguïn deed ik er voor mijn gevoel een uur over om aan de andere kant te komen. Wat ik toen nog niet wist, was dat dit nog niets was vergeleken met hoe ik er the day after bij zou lopen.
Zo langzamerhand begint de spierpijn een beetje af te nemen, en ben ik vooral superblij met mijn eerste marathon. Uiteindelijk was ik binnen in 3:35:15, met maar 3 minuten verval tussen de eerste en tweede helft. Veel beter dan ik had verwacht! Ondertussen komen alweer de vragen wanneer ik de volgende ga lopen. Ik kan nu wel zeggen dat ik dat niet ga doen, maar zo langzamerhand weet ik toch wel dat ik zo’n uitspraak niet kan vertrouwen. Nu eerst genieten van het off-season!