In het eerste weekend van juli reisden de mannen (en dames) van de eerste divisie af naar het hoge noorden voor een OD in Stiens. Hoewel er natuurlijk niets boven Groningen gaat, kijken we terug op een spannend race weekend.
We kregen waar voor ons geld in Stiens, want het zwemmen was ruim 300 meter te lang. Na het startschot ontstond de zogenaamde wasmachine voor het bemachtigen van een goede uitgangspositie. Na deze vrije worstel exercitie lagen we er niet verkeerd bij. Vincent Böhm zat voorin en later in de kopgroep op de fiets, Juan daarachter, ik (Coen) volgde en Peter Res kwam als laatste van ons team het water uit.
Coach Erik gaf aanwijzingen langs de kant en daardoor waren de verschillen met de kopgroep al snel bekend. Waar Vincent in een groep reed die (meestal) niet wilde werken, waren Juan en achter hem ikzelf aardig kop over kop aan het werk om mee te komen in het stayergeweld. Ik haalde wat groepen in dankzij de samenwerking met een atleet van de Dolfijn die ook door wilde trappen.
Peter had met zijn vrouw Roos een weekje in de bergen gefietst en dat was te merken. Hij haalde meerdere groepen bij en zijn aanwezigheid in de fietsgroep zorgde ervoor dat er doorgereden werd. Hierdoor kon qua fietsbenen het kaf van het koren gescheiden worden. Je draaide ofwel mee, of je mocht het alleen uit gaan zoeken. Ouderwetse fietsles. En zonder fietsgroep wordt het lastig.
In de laatste ronde reden we met drie man van Hellas in de groep en konden we met een paar man los fietsen. Een uiterste krachtsinspanning zorgde ervoor dat ik mee kon springen. Juan kon helaas niet aanhaken. Ergens achter mij hoorde ik dat iemand in de berm belandde en vanuit mijn ooghoek zag ik hem koprollend door het gras gaan. Was het Juan? Zo snel kon ik het niet zien. Gelukkig was de val in het gras en leek de schade mee te vallen. Tijd om na te denken was er niet, want de wisselzone kwam eraan.
Dus nog even sprinten, want dan zit ik voor de rest als ik de zone betreed. Over het algemeen ben ik op m’n best met mijn voeten aan de grond. Coach Erik roept dat we 1:30 achter liggen op de nr 1. Toch dik een minuut ingelopen op de kop tijdens het fietsen. Oef, lopen gaat stroef. Ik haal zoals ik gewend ben mensen in op mijn beste onderdeel, maar het gaat minder makkelijk dan normaal. Peter is sneller dan ik en tussen ons valt een gat. Ik haal Vincent in. Hij wandelt en heeft een kuit waar het zojuist in geschoten is. Shit. Ik weet niet of Juan nog in de race is en brul in de emotie van het moment dat hij door moet lopen en we hem nodig hebben!
Ik begin aan mijn laatste ronde en ontdek dat het tempo meer en meer toeneemt. Het gat is er nog met Peter, maar ik leg mijzelf op dat iedere concurrent tussen mij en hem te kloppen is. Ik draai de hoek om en zie de laatste paar honderd meter tot de finish met twee concurrenten voor me. Beuken, Smiers! Ik moedig mezelf aan. Erik roept hetzelfde vanaf de kant. Ik pak de eerste concurrent en zet een eindsprint in voor het pakken van de 5e plek. De andere atleet kijkt om, ziet me aankomen en zet ook een sprint in. Gelukkig hebben we chips voor de tijdregistratie want het is close, maar ik pak de 5e plek!
Peter heeft plek 4 veroverd en samen wachten we op binnenkomst van de belangrijke derde man. Het lijkt een eeuwigheid te duren tot we de felgekleurde beenstukken zien. Juan draait de hoek om. Hij is blijkbaar niet degene die gevallen is. Hij finisht en dit zorgt voor een tweede plek van het team. Vincent heeft zo goed als het ging door gelopen tot Juan hem inhaalde, de held. Tweede is een team resultaat waar we blij mee mogen zijn, zeker gezien de omstandigheden. Twente is (weer) eerste en het wordt een hele klus om hen in te halen in het klassement.