De grote Daan de Groot wielershow. Of: hoe Camiel Villa Rikkers in een eerste divisie-duathlon terecht kwam

Door Peter Res

Deze wedstrijd en alles wat er aan vooraf ging, was zo hotseklotsebegoniagek (vrij naar Zonneveld), dat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen. Misschien maar vrijdagavond net na 8u in de avond. Setting: Speck, restaurant op het Ledig Erf. De trainers, excuus, performance facilitators, van #Hellasloopboost zitten met een triatlete mooie plannen te maken. En zitten totaal onverantwoorde stukken vlees met rode wijn weg te spoelen. Eén tafelgenoot is morgen teamgenoot, een andere is hobbymatig triathlon roddelnicht en derhalve binnen de minuut van alles op de hoogte wat er speelt in triathlonlandje. Via een van de vele kanalen die de laatste tot zijn beschikking heeft, bereikte ons het volgende nieuws: in verband met blauwalg morgen geen triathlon, maar duathlon. Wow. We hebben 1 wisselmogelijkheid en nog ongeveer 19 uur om een goede duatleet te vinden. De serveerster heeft drie keer moeten vragen wat voor toetje we nou (*gvd) wilden.

De aanloop was al niet vlekkeloos verlopen. Oude mannen kuit problemen gooiden roet in het eten voor wat betreft de ideale opstelling. Vincent Bohm stond in de opstelling, maar zou niet kunnen lopen. Op dinsdag nog een creatief gaatje gevonden om toch misschien Juan op te kunnen stellen: Juan had weekenddienst, moest in de ochtend nog even een paar thoroughbred paarden insemineren (sic) maar kon om 13u laten weten of hij het zou redden. Dat was 50/50 kans. Vervolgens moest iemand langs de kant met zijn telefoon staan en als er ergens een paard moest bevallen, zouden we Juan uit de race moeten halen. Dat was misschien 5% kans. Alles beter dan de 0% kans op finish van Vincent. Daarnaast had Marco kuitklachten gehad en schatte hij zijn kansen om te finishen in op 85%. We hadden sowieso te weinig neuzen voor de 1e divisie, dus na wat lobbywerk bij de overige teamcaptains konden we Camiel opstellen. Camiel is topzwemmer en dan zouden we een mooie troef voorin het veld hebben na het zwemmen.

Maar toen werd het dus duathlon en werd alles anders. Gelukkig hebben we een grote vereniging met topduatleten in de gelederen, dus we zijn eens rond gaan vragen. Conferenties, naweeën van valpartijen, deadlines voor het schrijven van een artikel, het bleek allemaal toch niet zo eenvoudig om versterking te vinden. Gelukkig hadden we uiteindelijk een topper bereid gevonden om mee te doen, bleek hij alleen een individuele licentie te hebben… Gelukkig wilde hij ook wel direct bij Hellas lid worden. Gelijk weer in de groep gegooid of we het risico op DQ wilden lopen. No guts, no glory! We gaan het doen.

Het liep al wel aardig tegen 12u ’s nachts, dus veel opties hadden we niet meer. Na een nachtje geslapen te hebben zag onze duatleet echter de waanzin in van de hele onderneming: vanuit Zeeland naar Noord Holland om spullen te halen, vervolgens terug naar Rotterdam en dan na de wedstrijd ook nog vrouw en kind ophalen in Zeeland. Met het risico op een oplettend jurylid en daarmee de kans lopen helemaal niet te mogen starten.

Dus heeft Marco toch de deadline voor het artikel nog even gebeld. Daan ‘Deadline’ de Groot had tot 2u ‘s nachts zitten typen, net zoals hij trouwens de rest van de week al gedaan had. Hij mocht van zichzelf een keer uitslapen, de ochtend van Super Satu rday, en toen belde Marco hem wakker. Ik snap niet hoe Marco het gedaan heeft na deze brute onderbreking van de welverdiende nachtrust, maar Daan stapte om iets over half twee (met laptop) bij mij in de auto om te gaan racen in Rotterdam.

Toen hadden we in een keer weer een mooi team bij elkaar. Inclusief een topzwemmer die vanuit Hellas 4 gepromoveerd was naar de 1e divisie, maar nu als een vis op het droge aan de start van een duathlon stond. Camiel, onze topzwemmer, kreeg bij de teamtactiek een “vrije rol”. Daan en ik zouden proberen bij de eerste run beetje top-5 te lopen, zodat we sowieso in de kopgroep bij het fietsen zouden zitten. Marco zou een behoudende eerste run doen, om de kuit niet maximaal te belasten en proberen naar voren te fietsen.

Zo gezegd, zo gedaan, we hebben beetje afwachtend gelopen en bij het begin van het fietsen zitten Daan en ik er gelijk goed bij. Gelijk op het eerste stuk tegenwind langs de roeibaan springt Daan al weg. Ik wacht af, maar als de tweede man van Edo Sports springt, zit ik in zijn wiel. (Ik bedenk me opeens dat ik wielerjargon voor een triathlon publiek schrijf. Even een kleine uitleg: er springt natuurlijk helemaal niemand, en ik zit ook niet in het wiel, dat zou niet eens passen en bovendien draait dat nogal hard rond).

Maar goed, dat triathlon publiek reed ook mee in de wedstrijd en die snapten ook niet altijd de regels en wetten van de koers. Dus hebben we even een lesje fietsen gegeven. Omdat twee keer iemand zat te verzaken met overnemen was eerst Robert van Edo Sport weggereden en vervolgens ik er achter aan zonder te demarreren. Ik bleef even alleen doorrijden en dat kwam goed uit: Daan was explosief genoeg om in zijn eentje de oversteek te maken en niemand mee te nemen. Toen even met de vingers tussen de deur om zeker te weten dat we de andere vier niet meer terug zouden zien. Yes: een kopgroep van drie, met twee van Hellas! Robert kreeg van zijn coach de opdracht om het laatste rondje niet meer mee te rijden. Kun je proberen natuurlijk, maar dan heb je aan Daan de verkeerde… Het gevolg: precies aan de overkant van start finish, vol in het zicht van het publiek (wist hij heus niet) hield Daan even een wielershowtje. Hij liet mij wegrijden en stelde Robert misschien niet zo heel vriendelijk voor de volgende opties: 1) je rijdt mee, of 2) we flikken je. Robert kon de daaropvolgende demarrage op hangen en wurgen volgen en koos uiteindelijk met optie 1 toch eieren voor zijn geld. Ik fluisterde Daan in dat we hem er toch wel af zouden lopen en dat we beter niet te veel tijd konden verliezen. Maar terwijl we eigenlijk gewoon strak tempo naar de wissel reden, loste Robert toch en konden we de Hellas Wielershow compleet maken door met ons tweeën samen als eerste de wissel in te gaan.

We hadden een behoorlijk gat geslagen. Ik was aardig choco van het fietsen en kon lang niet meer het tempo ontwikkelen dat ik de eerste run nog ontspannen gehaald had. Daan liep nog wel sterk en kon onbedreigd naar de winst en ik werd gemakkelijk tweede, want mijn voorspelling was correct dat wij de betere lopers waren. Gelukkig hield Marco zijn kuit het en had hij nog wat kunnen profiteren van mannen die bij ons gelost waren. Zijn 12e plek betekende een eerste plek met ruime voorsprong in het teamklassement. En onze vis op het droge was de held van de dag: hij werd 36e . Op zichzelf al supergoed, maar het werd nog beter: Bouke Scheltinga van TC Twente werd daardoor 37e en TC Twente werd daardoor niet 7e maar 8e in de einduitslag. Dat betekent dat we niet alleen de leiding overnemen in het klassement, maar dat we nu een voorsprong van 3 punten hebben met nog maar een wedstrijd te gaan! Op naar Leiderdorp!