May en Monica maken hun debuut op een hele triathlon in Embrun in de Franse Alpen op 15 augustus.
Het was een spannende week: de dagen voor de wedstrijd rustig aandoen, maar wel in beweging blijven. Je wilt je optimaal voorbereiden, maar hoe moet dat? Heel het plaatsje Embrun zat vol triatleten, een apart gezicht. Er deden ruim 1100 mensen mee met de hele afstand. Iedere keer dat we bij het meer kwamen, zwommen wel vijf tot tien mensen in wetsuit rondjes. Overal fietsers met ligsturen, die je met een vragende blik aankeken om te achterhalen of je ook mee zou gaan doen. De hele week weerberichten in de gaten houden, verschillende geluiden over de vrijdag.
Een ideale hotelkamer voor de voorbereiding
Donderdagochtend verhuizen Jan en ik van de camping naar een fantastisch hotel: een kasteeltje, dat recentelijk helemaal gerestaureerd is. Wij slapen in een ronde torenkamer. Onze kamer lijkt wel een appartement, want we hebben ook nog een tweede slaapkamer. Ideaal om onze spulletjes goed uit te zoeken voor de wedstrijd. Jan in de ene kamer, ik in andere. In de middag arriveren mijn ouders, met wie we later naar het start/finish terrein van de triatlon rijden. Wij moeten daar onze fietsen inleveren en op de briefing wachten. Monica en Dirk (deelnemers) en Jeroen en Saskia (supporters) zijn er ook. Erg leuk, zo kunnen mijn ouders de andere Hellas deelnemers en supporters zien.
Regendruppels op de dag van de wedstrijd
Vrijdag, de dag van de wedstrijd, om vier uur opstaan. Regendruppels, jammer! Tijdens het ontbijt een heftig onweer: zullen we wel kunnen starten? Het licht gaat een aantal keer uit tijdens het ontbijt in het kasteel, het lijkt wel een griezelfilm… Rond vijf uur bij de start van triatlon, is het gelukkig droog geworden. De start gaat door zoals gepland: vrouwen om 5.50 uur en mannen om 6 uur. Monica’s wisselplek is naast die van mij, fijn om samen in spanning af te wachten… Dan richting water lopen. Er staan al heel veel mensen, wij moeten naar voren. Opeens wordt er tussen de mannen een gang gevormd voor de 45 vrouwen. Wij lopen naar voren. Daar staan mijn ouders, heel dicht bij, helemaal enthousiast.
Lichtjes op het water
Het is nog donker, wij zien lichtjes op het water. De vrouwelijke jury staat hand in hand vóór de vrouwen om de startlijn te vormen. Zij leggen ons uit welk lichtje we moeten volgen. Opeens rennen alle vrouwen naar voren, ik ga ook. Het water is gelukkig aangenaam warm. Zwemmen maar! Het zwemmen gaat lekker, maar het eerste rondje is wat verwarrend. Het bootje dat de richting aangeeft, gaat na de eerste boei de foute kant op. Gelukkig hebben alle vrouwen dit probleem.
Helemaal blij als ik uit het water kom, ik heb het spannendste onderdeel gered! Ik heb een langzame wissel, maar wat maakt dat uit op 14 uur sporten?
Monica: zwemmen is mijn ding
Zwemmen is een beetje mijn ding, dus ik wilde een goede zwemtijd neer zetten. Met kippenvel – niet van de kou – rennend het water in, lag ik tweede achter Bella Comerford (uiteindelijke winnares Embrunman) en met 57:04 was ik erg tevreden!
Iedere klim is van harte welkom
Het zonnetje breekt door, heerlijk! Meteen eten en de berg opfietsen, wat lekker warm! Super mooi uitzicht, fietsen gaat lekker. Pap en Mam staan op het eerste rechte stuk langs kant, leuk!
In de kloof voor de Izoard kom ik Monica tegen, gezellig, even vragen hoe het gaat. Ik fiets door, maar kom haar na een plaspauze weer tegen. We blijven een tijdje bij elkaar in de buurt, wat leuk is deze tocht! Het wordt echt indrukwekkend als, na de dorpjes, de bochten beginnen. Als je terugkijkt zie je een heel lint van fietsers. Dan zie ik Jan fietsen, die ga ik zo ontmoeten! Met Jan gaat het ook goed. We blijven tot de top van Izoard bij elkaar in de buurt. Boven krijg ik mijn vooraf afgegeven pakketje aangereikt. Ik geef het t-shirt, dat erin zit, aan Jan, hij heeft namelijk niks afgegeven. Jasje en handschoenen aan en verder met de afdaling. De bovenste bochten zijn scherp en de weg is nat, dus voorzichtig naar beneden. Dan kunnen de remmen los, lekker hard afdalen.
Opeens harde regen! En bliksems en gekraak, één lijkt 10 meter naast mij in te slaan. Schuilen heeft geen zin, ik ben al meteen helemaal nat. Dus doorfietsen. De weg lijkt een grote beek: grote hoeveelheden stromend water over het asfalt. Ik vraag me af of het verstandig is om door te fietsen, maar wat moet ik anders? Andere deelnemers fietsen ook door. Dan neemt het onweer af. Eten en drinken is lastig met dikke handschoenen aan en regen, ik doe mijn best. Iedere klim is van harte welkom, lekker warm! Ondanks het weer staan hier toch supporters, ongelofelijk. De verkeersregelaars moedigen ook aan, wat een die hards! Ik kijk regelmatig naar de hemel om opklaringen te zoeken, maar zie alleen donkere wolken. Bah. Embrun is toch altijd heel heet?!
Stoppen lijkt verleidelijk, maar ik bedenk me dat ik het dan nog kouder krijg: nergens is een warme opvang!
Ik ben koud, maar dankzij mijn winterhandschoenen kan ik blijven remmen. Ik neem me voor om tot Embrun door te fietsen en alleen als het droog wordt ga ik lopen. Anders raak ik onderkoeld, denk ik. Opeens zie ik mijn ouders op een onverwachte plek in de regen. Ze roepen: ‘Goed May, je bent er nog!’ Ik kan kennelijk nog lachen. Gelukkig: de laatste 10 km wordt het droog!
Lekker opwarmen op de laatste klim Le Chlavet!
Monica: een tweede kippenvelmoment
Op de fiets: armstukken en jasje aan! Veel fietsers langszij, soms wel hele snelle, waaronder Dirk, die gaat goed! Ik kan echt genieten van het feit dat ik hier eindelijk kan starten!
Helaas na zo’n 40 km een lekke band, net op zo’n heerlijk recht vlak stuk. Kan gebeuren, niks aan de hand natuurlijk, gewoon nieuw bandje en positief blijven denken!
Jan fietst mij voorbij helemaal in zijn flow, dus geen tijd voor een praatje. In het mooie aanloopstuk naar de Col d’Izoard, komt, eerder dan gepland, May.
Het tweede kippenvelmoment is de beklimming van de Izoard. Vorig jaar stond ik daar en kijk op naar de deelnemers, nu fiets ik er zelf! Wauw, wat een wedstrijd en wat een aanmoedigingen, ook van de mannelijke deelnemers die veel waardering hebben voor de vrouwen.
Regen, hagel en onweer in de afdaling. Ik krijg het steeds kouder en zit klappertandend op de fiets om me heen te kijken… na 10 minuten vind ik het toch echt iets minder leuk (dit nog licht uitgedrukt) en na nog eens 10 minuten denk ik aan de vaker gestelde en bekende vraag “waarom doe ik in godsnaam wedstrijden?”. Enkelen stappen af om te schuilen of te stoppen. Ik wil dat ook, maar toch ook weer niet…. ik heb hier niet voor niks naar toe gewerkt, bovendien moet ik toch weer in Embrun zien te komen…
Maar één snelheid: aan of uit
Ik ga het lopen gewoon proberen. Doe mijn Camelbag om, dan krijg ik makkelijk wat binnen.
Mijn benen voelen stijf aan, ik heb maar één snelheid, aan of uit. Na een paar kilometer zie ik Saskia: ze is op weg om om Dirk (als tiende (red.)) te zien finishen. De eerste vrouw haalt me na 10 km in. Ik kan helaas niet versnellen! De eerste tien kilometer in 52 minuten en ik heb de steilste klim al achter de kiezen. Zal ik dit tempo volhouden en onder de 4 uur lopen? Mijn horloge doet niet wat ik wil, ik kan niet lappen, gelukkig lukt het rekenen nog een beetje. Ondertussen kan ik geen gelletjes eten, alleen sportdrank of cola verdraag ik. Maak me zorgen of ik het daarmee wel red. De tweede helft van fietsen heb ik ook niet veel kunnen eten.
Heel veel publiek langs de kant, op verschillende plekken maken mensen waves, wat een sfeer! Bij een camping staat een hele haag van mensen. Overal hoor ik mensen mijn naam roepen, wat leuk al die aanmoedigingen! Dat leidt af.
Bijna een ronde achter de rug, ga ik door? Ik loop niet soepel, heb er geen zin meer in, het is zwaar! Bij het parc fermé loopt opeens een official met me mee, die een zakje in mijn hand drukt: wilt u deze nog? Wat een bediening: het is de bevoorrading die ik had afgegeven.
Daar staan mijn ouders weer: ze roepen en klappen heel hard, terwijl ik om bouillon vraag. Pas als ik voor ze blijf staan, snappen ze wat ik wil en duiken de tas in. Ouders… Dan zie ik Jan langs de kant in regenjas en lange broek: uitgestapt vanwege de kou.
Nog een keer die heuvel op naar het stadje Embrun, ik kan gelukkig blijven (hard)lopen, veel mensen wandelen. Kennelijk gaat het zo slecht nog niet, ik haal veel mensen in. Ben blij met mijn Camelbag, kan drinken wanneer ik wil en hoef niet blijven te staan bij de verzorgingsposten.
Nog 15 km, ik ben er bijna! Ik tel de km’s af. Ik kijk om me heen en probeer te genieten van alle enthousiaste mensen langs de kant. Merk dat ik niet meer uitbundig kan reageren. Probeer nog een keer gelletje te eten, bah! Dan maar nog bekertje cola.
Monica: deze wedstrijd is echt genieten!
Na 8:45 fietsen (oei, had dit niet wat sneller gekund?) mag ik eindelijk rennen! Eerst wat stijve spieren, maar al snel weet ik dat ik zal gaan finishen! Wauw ik heb gewoon nog goede benen! En wat een feessies onderweg, deze wedstrijd is echt genieten, leuk loopparcours (2 rondes) waarbij je totaal niet het idee hebt dat je uiteindelijk een marathon hebt gelopen. Beetje op en neer, waarbij na km 25 ‘op’ beter gaat dan ‘neer’. Maar niet een keer hoeven wandelen geeft een supergevoel en ben zeer tevreden met 4:35!
De totaaltijd is 14:26:38, goed voor een 13e plaats. Volgens verwachting, hoewel finishen natuurlijk het belangrijkste was.
Blij en trots op mezelf
De laatste afdaling, weer mijn ouders, nog maar één rondje om het meer! Halverwege staat een vrouw voorovergebogen met een andere deelnemer te overleggen. ze heeft een rood bandje om, dus ze hoeft ook maar nog 2 km. Ik loop gewoon door, haar heb ik in ieder geval nog te pakken!
Nog even genieten, dit zijn mijn laatste minuten van mijn eerste hele! Wat een gejubel de laatste meters, nog één bocht: de finish! Ik heb het gehaald!
Ik krijg medaille en t-shirt in de handen gedrukt. Jan en mijn ouders staan achter de hekken. Jan, geëmotioneerd, zegt dat ik 7de vrouw ben. Wat een verrassing!!! Mijn vader weet dat ik er 13 uur en 22 minuten over gedaan heb. Ik ben heel blij en trots op mezelf! Anderhalf uur later sta ik met de andere toptien vrouwen op het podium, bijzonder!
Monica: Nieuwe uitdagingen
Inmiddels ben ik weer terug in ons landje met een enorme big-smile op mijn gezicht die er voorlopig niet af zal gaan 🙂
Natuurlijk heb ik wat rust genomen. Dit smaakt zeker naar meer… maar volgend jaar misschien maar even niet… 😉