Tekst: Edwin van der Meer
Het was even wennen toen ik verhuisde naar Utrecht. Ik verhuisde tevens van de kleine triathlonvereniging Lelystad naar het grote Hellas Triathlon. De eerste trainingen lijken dan wat eenzaam, ondanks dat je bijvoorbeeld met een mannetje (m/v) of 40 in het zwembad ligt. Maar de aanspraak komt vanzelf en plotseling weet je zeker dat er ook hier mensen zijn met TS, het triathlon-syndroom.
En zo spreek je al gauw buiten de reguliere trainingen af met clubgenoten voor een beetje dobberen in open water, een stukje fietsen of een duurwandelingetje om dat ene doel te halen dat je voor jezelf voor dat seizoen hebt bedacht.
Limburg
Afgelopen jaar was dat voor mij een lange afstand wedstrijd in de Pyreneeën. Om mij goed voor te bereiden leek mij een weekendje Limburg noodzakelijk. Je moet tenslotte ergens beginnen.
Ik opper het idee bij clubgenoot Wanda, want zij heeft hetzelfde evenement op haar wensenlijstje staan. Ze is meteen enthousiast. Dus wordt een bungalow gehuurd voor 6 personen. Er zijn ongetwijfeld meer clubbies die mee willen! Uiteraard mag Laurens niet ontbreken. Het jaar ervoor hadden we samen getraind voor een grote wedstrijd in de Alpen. Daarnaast kan hij goed koken en we hebben nog een kok nodig voor ons weekend. Elke maak het kwartet compleet, want zij moet meters maken voor de Ironman Regensburg.
We arriveren in onze bungalow met extra kamer. De fietsen krijgen hun eigen droge plekje. Zoals het echte atleten betaamd willen we vroeg naar bed, want het is Hemelvaartsdag en dat moet natuurlijk niet te letterlijk gaan worden ;-). Echter, de avond duurt wat langer dan gepland, want er galmt Schlagermuziek over het terrein.
En als de buren een feestje hebben, kun je er maar beter bij zijn! Dus togen we naar de plaatselijke Schutterij die inderdaad wat te vieren blijkt te hebben. De Limburgse gastvrijheid voorziet ons van een biertje en voor je het weet, loop je de polonaise. Zelfs af en toe voorop! Dat belooft een fanatiek programma voor de komende dagen.
Bikkelen
Bikkelen, dat kunnen triatleten. Alle heuvels meermalen zien. ‘Nee, ik ga niet nog een keer want ik ben kapot’, roep je en dan doe je het toch. Daar herken je de ware topsporter in. De Eyserbosweg is lekker als je net warm bent, maar lekkerder op de terugweg na een paar uur fietsen. Auw. De Vaalserberg? Kan ook via het voetpad. O ja, de Cauberg, even tussendoor want da’s nou eenmaal dat ding van de Amstel Gold Race. De inwendige mens niet vergeten, een stuk appeltaart met slagroom kan best. Eindelijk, terug. Van de fiets af. Houten kont, strakke kuiten. Hm, eigenlijk moeten we nog een uurtje lopen. Staat in mijn programma. Bedankt trainer… eh, ik wilde dit toch zelf, voor mijn plezier?
Jawel, daar draait het allemaal om. Oergezellig. Een nieuwe traditie is geboren. Anno 2012 staat wederom het trainingsweekend Limburg op de agenda als voorbereiding op het nieuwe seizoen. Zijn triatleten Einzelgängers? Wellicht tijdens een wedstrijd, maar in de avond zeker niet. Dat is mijn conclusie!