Tekst: Jeroen Karamat Ali
Het triathlonvirus heeft me gegrepen! Bij Hellas Triathlon heb ik een introductiecursus gevolgd. Een cursus van 6 weken met als vuurdoop de1/8 triathlon in Utrecht. Mijn eerste triathlonwedstrijd was een goed begin (1:23:45) waar diverse kwaliteiten en vervormingen bij elkaar komen. Zo heb ik ontdekt dat lopen mijn beste onderdeel is, zelfs na het zwemmen en fietsen. In Veenendaal ervaar ik mijn eerste kwart triathlon. Een kort verslag.
Zwemmen
Deze jongen kan niet zo best zwemmen. Zo! Het kan maar gezegd zijn. Tja, en dan sta je in wisselzone om al je spullen klaar te leggen en dan hoor je dat het zwemparcours van de triathlon Veenendaal ‘lastig’ is. Ik loop naar de start in alleen een zwem-/hardloopshort, stap in het water van 19,5 graden en sta daar in blote bast, hartslagmeter om de borst, zwembril en de verplichte gele badmuts op het hoofd, tussen triatleten in wetsuits. Ik weet wel dat een wetsuit zorgt voor meer drijfvermogen en warmteregulatie, maar eerst maar eens kijken of ik ook zonder zo’n ding aan de zwemfinish kan komen.
Borstband
In het water is een slalomparcours uitgezet. Ik heb er zin en voel me sterk. Let the games begin! Het startschot gaat en ik doe nog rustig aan. Deze man hoort natuurlijk niet in de frontlinie. Tijdens het zwemmen voel ik mijn borstband langzaam afglijden. De gedachte dat ik mijn band misschien wel verlies in het water, leidt af. Gelukkig is mijn heupomvang groter dan mijn borstomvang…
Kloof
Wat een mooie race, zeg! Maar, damn, wat is 1 kilometer ver zeg! Het duurt niet lang voordat ik als laatste zwem en de kloof wordt snel groter. De intentie om non-stop borstcrawl te zwemmen, lijkt compleet verdwenen. Aan het einde van de eerste 500 meter word ik zelfs bijna gelapt door de snelste zwemmer. Wat gaan ze hard! Jaws is er niks bij. Als ik op een gegeven moment wordt ingehaald door zwemmers van de tweede serie, laat één van de reddingswerkers mij weten dat ik alleen mijn hand maar hoef op te steken als het niet meer gaat.
Stoppen
Stoppen? Dat is echt geen optie! Natuurlijk voel ik wel dat mijn achilleshiel wordt blootgelegd. Het laatste stuk zwem ik in schoolslag naar de kant. De tijd op de klok: bijna 30 minuten. Waar iedereen het water uitrent, loop ik vrij relax. Ik vergeet bijna dat ik nog lang niet klaar ben. Eenmaal op de kant loop ik in draf naar mijn fiets. Ik constateer dat alle rekken al leeg zijn. Dat motiveert niet echt, maar ik laat mij niet uit het veld slaan. Ik doe het toch voor mezelf! Ik wil dit zo graag.
Nieuwe fietsschoenen
Dit is de eerste wedstrijd waarin ik mijn nieuwe fietsschoenen kan testen. Tijdens een trainingsronde ben ik met deze stappers al twee keer onderuit gegaan, doordat ik vergat op tijd los te klikken. In die valkuil zal ik deze keer niet stappen.
Zoef
Het parcours kent een paar heuveltjes en een groot deel wind tegen. Mijn snelheid varieert daardoor van 34, 31, 27 en soms zelfs 22km/u. Achter mij hoor ik een zoef-geluid dichterbij komen. Snelle jelles zoeven voorbij alsof ik er niet ben. Ik word zelfs ingehaald door een vrouw die qua leeftijd zeker de 60 is gepasseerd. Een Iron woman? Ze gaat in ieder geval aardig rap, gezien haar leeftijd.
Hardlopen
Dan wordt het tijd voor de tweede en laatste wissel. Ik mag afsluiten met mijn favorietje: hardlopen. In de wisselzone check ik op het klokkie hoe snel ik moet lopen om binnen de 2:30 uur te finishen. Ik zie 1:45 uur en moet dan nog wisselen. Ik weet dat ik heel hard moet gaan om mijn gewenste eindtijd te halen.
Energie
Ik merk dat ‘mijn vaatje’ een beetje leeg begint te raken. Daarom pak ik bij de wissel een energiegelletje dat ik tijdens het lopen naar binnen werk. Ik ben mij ervan bewust dat dit het moment is mijn tijden goed te maken. Echter, na de eerste ronde merk ik dat er niet heel veel meer in zit. Ik word ingehaald en het lukt me niet deze jongen bij te blijven. “Nu is het tijd voor de selftrancedance jonguh!” pep ik mezelf op. Ik sterk mij met de gedachte dat ik bij dit laatste onderdeel weinig wordt ingehaald.
Finish
Na 46:21 minuten hardlopen, breng ik mijn eerste kwart triathlon tot een einde in 2:33:21. Geen slechte tijd, maar mijn doel is helaas niet gehaald. Na de finish bel ik mijn vrouw. Thuis wordt gedacht dat een triathlon heel erg zwaar is, dus ik besluit even een teken van leven te geven…