Tekst: Jeroen Karamat Ali
Powerrrrrr
Volgens een ervaren Hellas-lid, staat deze wedstrijd bekend als de langste en zwaarste duathlon van Nederland: de Powerman in Horst. Ik heb onderdak geregeld in de buurt van de start, zodat ik niet al te vroeg hoef op te staan. Bijkomend voordeel is dat ik de omgeving alvast kan verkennen. Natuurlijk uitermate belangrijk voor de visualisatie tijdens de wedstrijd. Vrijwilligers zijn druk bezig de hekken neer te zetten, spandoeken op te hangen en de speakers te testen.
Ijs
Vanachter een heerlijk kopje cappuccino bij de lokale ijssalon bekijk ik het op mijn gemakje. Ondanks dat ik een heus ijsmonster ben, laat ik de aantrekkelijke ambacht even links liggen, wetende dat er thuis na de wedstrijd een liter stracciatella klaar ligt. Nee inderdaad, dat is geen sportvoeding, maar ik denk altijd maar zo: je lichaam moet zo af en toe ook de slechte dingen kunnen onderscheiden.
Wisselzone
Op de wedstrijddag krijg ik een mooie plek in de wisselzone. Van mijn trainer heb ik al gehoord dat de ETU-regels gelden tijdens de wedstrijd, dus ik zorg ervoor dat mijn fiets op de juiste manier (met het voorwiel in de rijrichting en opgehangen aan het zadel) in het rek hangt. Mijn redelijk nieuwe Cube valt in het niets tussen de meest fantastische bikes. Er staat voor een fortuin aan fietsen.
Ik twijfel of ik mijn fietsschoenen in of naast de vuilniszak zal leggen. Ik weet niet zeker of het gaat regenen. Strijders om me heen twijfelen niet. Zij stellen alles netjes op om zo snel mogelijk te kunnen wisselen. Ik volg hun voorbeeld.
Start
In het startvak spreek ik mezelf nog even aan: “Jeroen, geniet er van. Eindelijk is het zover. Laat je niet gek maken en ook al ga je pijn krijgen. Blijf genieten. Dit is je eigen keuze. Kom op!”
Mijn trainer heeft mij gewaarschuwd niet te gek te doen tijdens de eerste ronde. Na de eerste paar honderd meter hoor ik mijn naam en zie ik Hellas-trainer Suus langs de kant. Ah, een medestander. Wat fijn. Halverwege haak ik aan bij een groepje Engelsen en besluit in hun slipstream te blijven hangen. Tot het einde blijf ik achter de mannen hangen en onderdruk de drang om aan te zetten. Na 15 kilometer in 01:08:00, kom ik bij mijn fiets. Ik ben tevreden met deze doorkomst, want ik had gerekend op een tijd van 01:15:00.
Ik verlies wat tijd, omdat ik naar het toilet moet. Waarschijnlijk heb ik iets toch niet helemaal goed gedaan in de voorbereiding, maar ja… beter dat zeurderige gevoel kwijtraken dan op de fiets proberen te plassen.
60K fietsen
Helm op, schoenen wisselen, fiets pakken, rennen en hop de fiets op. Ik begin aan de eerste van drie rondes van 20 kilometer. Na 100 meter hoor ik mijn bidon vallen. ‘Laat maar gaan,’ denk ik. ‘Ik pak onderweg wel een bidon aan bij één van de drankposten.’
De eerste ronde voelt goed. Ik heb het gevoel dat ik voor mijn doen heel snel rijd en het lukt mij lange tijd in de tijdrithouding te zitten. Voorheen lukte mij dat nog niet zonder ongemakken. Ondanks mijn eigen snelheid, sta ik te kijken van de gasten die mij inhalen. Pffft, dat is pas knallen.
Tegenwind
Tijdens de tweede ronde, komt de klad in mijn snelheid. Het lijkt alsof de wind ineens met mach2 is toegenomen. Mijn gemiddelde snelheid duikt onder de 30. Bij 50 kilometer word ik het zat. Inmiddels ben ik door een dame ingehaald die ik de ronde ervoor voorbij ben geraasd. “Kom op jonguh. Nog effe! Denk eraan: de herinnering duurt heel lang!” roep ik tegen mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik nog de enige op het parcours ben. Bij het ingaan van mijn derde ronde is winnaar Joeri Vansteelant net gefinisht! Ik blijf lekker trappen en zie het centrum opduiken. Daar weet ik dat het tempo iets omlaag moet vanwege de vele bochten. Dit geeft mij alvast mentale rust voor het laatste onderdeel.
Overgang
Nu begint het deel waar ik het meest tegenop zie. De overgang van fietsen naar lopen. Ik heb dat in verschillende triathlons en de duathlon Hilversum al als pittig ervaren. Deze keer is het niet anders. Mijn kuiten en bovenbenen voelen heel zwaar. Ook na een kilometer lopen, is dat niet veel anders. Het lukt mij niet het gevoel eruit te lopen. Inmiddels geeft mijn Polar bijna 3:30 aan. De derde en laatste ronde word ik gesterkt door de gedachte dat ik er bijna ben en dat het mij gaat lukken dik onder de 4 uur, mijn streeftijd, te finishen.
Finish
En daar komt dan de glorieuze finish… handen omhoog… oerkreet eruit… wat heerlijk! Een 3:52 uur lang durende rollercoaster! Ik vond het zwaar, het voelde heftig, maar ook heroïsch. Het voelt goed te kunnen zeggen dat ik ‘die zwaarste van Nederland’ ben gefinisht als 67e Nederlander. Kom maar op met de volgende uitdaging!