Dit jaar vond op 2 september het WK long distance duathlon plaats in Zofingen, Zwitserland. Naast May, Ben en Kees heeft ook Jacco Langerak meegestreden en maakte het volgende verslag van zijn wedstrijd:
Zofingen 2012. De wedstrijd waar ik dit hele jaar op afgestemd heb en naar toe geleefd heb. Tijdens het wegzetten van mijn fiets zie ik een eerste Oranje vlaag voorbij komen. May op kop bij de vrouwen. Moedig. Sterk. Een goede vorm van inspiratie voor de start.
Om 9 uur sharp klinkt dan ook ons startschot. Een menigte nationale skinsuits zet zich in beweging. Zofingen is als een overijverige verdediger die je even wilt laten voelen dat het menens is en schotelt je direct een steile muur voor. Eenmaal boven mag je je als snel in de lange afdaling terug storten. De handrem erop is het devies al begint de maag nu al te protesteren.
Op de fiets gaat dat beter. We gaan vandaag verder met wat ik het hele jaar al ervaar. In de eerste ronde stomen tientallen atleten mij voorbij. In de tweede ronde is het stilte voor de storm en gebeurt er weinig. En in de derde ronde stoom ik zelf net zoveel atleten weer voorbij als dat ik in de eerste ronde langs zag komen. Ik zie Zuid-Afrikanen, Amerikanen, Argentijnen, Nieuw-Zeelanders en… een Oranje gestalte! Op de allerlaatste klim sluit ik bij Ben aan en samen bereiken we de tweede wissel.
Het lopen begint goed. Maar na een eerste geplande sanitaire stop begint mijn maag vrolijk de draad van de eerste run op te pikken. Heel de eerste ronde ben ik vooral met mijn maag bezig maar ik weet het in twee pogingen op te lossen. Laten we het erop houden dat er twee plekken in de Zofingse bossen zijn waar de grond inmiddels zeer vruchtbaar is maar waar je beter voorlopig niet kan komen… Ben is door alle calamiteiten al ver uit zicht verdwenen.
In de tweede ronde kan ik me weer focussen op mijn taak. Het wordt zo langzamerhand wel puur knokken en heeft eigenlijk niet zo veel meer met hardlopen te maken. Ik tel de klimmen af maar de laatste twee steile stukjes omhoog doen me enorm veel pijn (en geloof me ik begon ze überhaupt al met elke stap er naar toe meer en meer te vrezen). Gelukkig rest een afdaling waar ik nog vol gas ga, moet oppassen dat ik niet in de kramp schiet, en toch nog weer een mannetje voorbij sprint.
Finish!
Minutenlang lig ik daarna in het gras om bij te komen. De sfeer is fantastisch en de wedstrijd is het afzien, en het amper zelfstandig omhoog kunnen komen in de dagen die gaan volgen, meer dan waard. Ik ben tevreden over mijn resultaat al ben ik de enige Hellasser zonder medaille-oogst (!). Wellicht zegt dat nog wel meer over het niveau van de afgereisde Hellas atleten dan over mij. Maar toch, een WK-medaille, dat moet wel ongelooflijk gaaf zijn! Ah well, blijven dromen.