Duinentrail Schoorl 2012

(Tekst: Marjolein Bil, wedstrijddatum: 14 oktober 2012)

Een trail in de duinen van Schoorl, daar wilde ik per se bij zijn. Ik wist dat het misschien niet een heel goed idee was, want de trail viel precies twee weken na mijn Ironman in Barcelona en tegelijk met mijn vaders verjaardag. Maar ja, van jongs af aan ben ik al door mijn ouders meegenomen naar Schoorl en omgeving om te wandelen. Het had voor mij dus nogal een emotionele waarde om mee te doen aan de 1e editie van deze Duinentrail.

Ik bleef de nacht van 13 op 14 oktober bij mijn ouders in Zaandam slapen zodat ik de volgende dag met mijn moeders auto richting de trail kon rijden en daarna weer snel terug kon zijn voor de verjaardag van mijn vader.
Ik had niet echt een goede nacht. Ik lag te woelen en te piekeren of ik wel voldoende hersteld zou zijn na het Barcelona-avontuur en of ik er wel goed aan deed om mee te doen. Daarbij kwam nog dat het de hele nacht met bakken uit de lucht kwam en ik hou niet van regen. Het voordeel is dan wel dat het parcours er waarschijnlijk modderiger en zwaarder op wordt, wat ik wel weer heel leuk vind.

‘s Morgens moet ik mezelf mijn bed uitsleuren. Ontbijtje, spulletjes pakken en wegrijden maar. In Schoorl aangekomen zie ik al wat lotgenoten naar de start toe lopen. Rustig ga ik er ook naar toe om mijn startnummer op te halen. In de sporthal heerst een erg gemoedelijke sfeer, zoals bij elke trail-wedstrijd: lachende, vrolijke, zenuwachtige en behulpzame mensen. Ik kom Jeroen tegen, organisator van de wedstrijd en tevens medewerker van Mudsweattrails. Hij kent me wel nadat ik heb meegedaan aan de Skygames. Hij vraagt hoe ik me voel? ik vertel hem dat ik vooral van plan ben om te genieten van de prachtige omgeving. Hij geeft me groot gelijk, maar meldt me nog wel even dat er kansen voor me liggen. Oké, er is druk op mijn schouders gelegd, maar stiekem vind ik dat toch ook wel weer leuk.

Aan de start blijft iedereen vrolijk, want de deelnemers weten dat we hier vooral komen om afziend te genieten. En dat we op het einde van de wedstrijd de klimduin af mogen crossen die nu links van ons ligt. Er wordt ons geïnstrueerd om de blauwe lintjes te volgen die aan bomen hangen en op lastige plekken aan bamboestokjes in de grond zijn geprikt. Ook moeten we onze eigen troep aan papiertjes en dergelijke zelf meenemen, want we zijn te gast op het terrein van het staatsbosbeheer, heel terecht vind ik. De wedstrijd begint meteen goed met een zanderig pad en een steile trap. “Zo ff die hartslag gelijk omhoog jagen”. De route leidt ons langs modderige paden in het bos, mulle zandpaden in het bos en de duinen, langs mooie duinmeren, over het strand, over nog meer trappen, over de hoogste duintoppen van Nederland en over boomstronken die ik per ongeluk samen met de modder wel van heel dichtbij heb gezien 🙂 Af en toe moeten we over wat hekjes klimmen om onze route te vervolgen. En een paar keer maak je een omweg omdat je even niet goed op de bamboestokjes hebt gelet. Dit hoort allemaal bij trail: lekker afwisselend, pittig, mooi en gemoedelijk. Op het strand hebben we harde wind tegen. Omdat het deelnemersveld goed uit elkaar getrokken is heb ik niet veel brede ruggen voor me om me tegen de wind te beschermen, maar ook daar geef ik niks om ik ben aan het GENIETEN! Af en toe staan er wat toeschouwers die zo uitbundig staan aan te moedigen dat ze tellen voor twintig in plaats van twee. Opeens meldt zo’n overenthousiaste toeschouwer dat een loopgenootje, Linda, en ik de eerste twee vrouwen waren. We hadden helemaal niet door hoe goed we in de wedstrijd lagen, want we waren vooral bezig met de mooie omgeving. Uiteraard gaf me dit wel een extra boost.

De tweede verzorgingspost van de wedstrijd hadden we gehad, dus we hadden nog 6 km van de 28 te gaan. De route ging op het laatst met name omhoog, want we moesten tenslotte bovenaan de klimduin uitkomen om deze vervolgens naar beneden te stormen. Ik liep nog steeds samen met Linda en we konden ons lekker aan elkaar optrekken. Samen met het gezelschap van een heer rende we over de duintoppen richting de finish. Tijdens het afdalen en stijgen liep ik op mijn twee loopmaatjes uit, alleen op het vlakke kwamen we weer bij elkaar. We kletsten wat en wezen elkaar de weg, want de concentratie op de lintjes neemt wat af aan het einde van de wedstrijd. We hadden het gezellig samen.

Nog 1 km te gaan en dan mochten we ons laten storten op de klimduin. Prachtig: op, af, bocht naar rechts, naar links, boomstronk, modder, zand, takjes in je gezicht, plassen en dan de top van de duin! Ik hoor de doedelzakmeneer al spelen. Hoe geweldig, hij is er weer! Ook tijdens de Salomon Koning van Spanje Trail in Gulpen was hij erbij. Prachtig om een wedstrijd zo te finishen. Ik lag een stukje voor op Linda. Ik genoot van de afdaling, genoot van de doedelzakmeneer, genoot van het zien van de Erdinger die op me stond te wachten. Alleen nu hoor ik opeens voetstappen wel heel dicht achter me, het is Linda. Ik had geen idee dat ze zo dicht achter me zat. We trekken samen een laatste sprintje over de tijdsmat. En finishen samen, feliciteren elkaar, krijgen een felicitatie van de organisatie en een Erdinger. We zijn 1e en 2e dame geworden. Wauw te gek, echt niet verwacht dat ik weer kon pieken zo snel na de hele in Barcelona! Maar wie is nu 1e en wie nu 2e? Dit moet blijken uit de championchip meting, want het was een fotofinish. Het maakt Linda en mij niks uit, we hebben heerlijk met elkaar gelopen en elkaar geholpen en ons aan elkaar opgetrokken! Ik blijk de winnaar te zijn. Toch stiekem wel heel gaaf! En mijn prijs: een 3 liter-glas vol met Erdinger en een cadeaubon van Asics. Maar het belangrijkste was dat ik enorm heb genoten. De organisatie was top en het parcours was top en prachtig, zeker een aanrader! Dus zet hem in je agenda voor volgend jaar. Ik ben er in ieder geval weer bij.