Marijn nam in het weekend van 1 april deel aan de 4×15 van Texel samen met Jacco, Marco en Ben.
De avond voor de wedstrijd zitten we in een pizzaria met de vriendinnen van Marco en Jacco als enige gasten en drinken we een paar lokale Texelse skuumkoppen. Ook horen we dat ene Marcel Z op dat moment minimaal 12 vrouwen tot zijn beschikking heeft in het huisje.
De eerste loper, Marco Glastra, neemt de massastart voor zijn rekening. Hij heeft net als ik de strandetappe met wind tegen. Hij loopt steady naar een vierde plek in het veld. Gezien de zware omstandigheden loopt hij een goede race.
Ik neem vervolgens de kortste etappe van 13.6 kilometer voor mijn rekening. Dit heeft een reden, deze etappe is ook de zwaarste. Gelukkig heb ik de hele weg wind tegen. De eerste kilometers bestaan uit verharde ondergrond in de duinen. Hier is maar één tactiek mogelijk en dat is snelheid maken en zoveel mogelijk tijdwinst pakken ten opzichte van de rest van het veld. Onze concurrenten voor de eindoverwinning hebben op deze etappe één van de sterkste trailrunners (Ronnie Duinkerken) van Nederland ingezet. Ik geef daarom zo veel mogelijk gas om met een voorsprong het strand op te gaan. Ik blijf Ronnie voor en verlies slechts 20 seconden. Op het strand is er maar één tactiek en dat is tegen de wind in beuken en ik ga al slalommend om verschillende ultralopers heen. Ik krijg wel respect voor deze langeafstandhelden. Na een stuk over het strand gaan we wederom de duinen in. Hier zaten een aantal lastige klimmetjes. Inmiddels ben ik opgerukt naar een tweede plek. De laatste drie kilometer zijn een pure trailrun bestaande uit mul zand en stenen. Hier sprint ik volle bak door heen. Na 13,6 kilometer en een goed gevoel geef ik mijn chip over aan Jacco Langerak.
Jacco, trainend voor de Ironman van Wales, kwam per fiets vanuit Utrecht naar Den Helder op zaterdag met 129 km wind tegen en maakte er een soort duathlon van. Ook in het begin van zijn wedstrijd had Jacco wind tegen, maar de tweede helft had hij de wind in rug. Jacco wordt op de laatste kilometer ingehaald door de latere winnaars (‘Sterk konijn ver van de k’, vernoemd naar oud Phoenix trainer Herman Verheul) die hun wegspecialisten ingezet hadden.
Ben, inmiddels verhuisd naar Ede en Hellas lid af, had de langste etappe en kon nog bijna het tweede team in de race pakken door 40 seconden dicht te lopen. Hij finisht uiteindelijk op maar 20 seconden van de tweede plek. Als beloning voor het harde werk en de derde plek nemen we na de finish een paar Texelse Skuumkopjes.
De uitslagen zijn hier te bekijken.
Met dank aan Kees en Kristine voor de foto’s!