Ook de dames van Hellas waren vertegenwoordigd op Texel. Kristine doet verslag van de wedstrijd, voorbereiding en geeft ook nog eens uitgebreid voedingsadvies:
Rennend over de baan zaten we te filosoferen over onze teamnaam. Toen huppelde Marcel langs. ‘Hup Marcel Hulp’ moeten jullie heten. Dat is wel zo eerlijk. Ik ren tenslotte 4 x zo ver als jullie. Is goed, dachten we tevreden, is gooooed.
Nippend aan ons rode wijntje in de Prins Hendrik bungalow zaten we vervolgens te kibbelen over de etappeverdeling van de 4 x 15 van Texel, die nu al over 2 dagen plaats zou vinden. ‘Elke, HOE pijnlijk is je voet precies’? ‘Heel pijnlijk’. ‘Ja maar, is ie echt HEEL pijnlijk’? Ik kwam snel genoeg tot de beslissing dat ik twee etappes zou rennen. Joyce vond dat niet helemaal eerlijk. We moesten en zouden een vervanger vinden. Na het adverteren op de Hellas site en de sollicitatiegesprekken met eilanders kwamen we niet veel verder, en vooral nog steeds tot de conclusie dat we met zijn drieën sneller zouden zijn.
Marcel Zwiers sloofde zich flink uit. Hij duldde geen vrouwen in de keuken, met als goed gevolg dat we heerlijke eitjes met spek en umami pasta a la Zwiers voorgeschoteld kregen. In ruil moesten we wel goed luisteren naar zijn creatieve theorieën.
Zaterdag waren we lui als nooit tevoren. We besloten nog even te gaan slufteren (Wandelen over de befaamde ‘Slufter’, uitgevonden door Elke) en hebben we de daar de wedstrijdvoorbereiding van Joyce gedaan. Niet die van Marcel, want hij is met zijn hoofd 2 uur gaan rennen. Zo zijn wij niet. Als Joyce dit altijd doet, dan zal het wel goed zijn, dacht ik. Na 20 minuutjes dribbelen over het zand, wegzakken in het vogelbroedgebied, en 4 sprintjes van 80 meter de duin op later zijn we niet voldaan, maar wel minder apathisch en vooral klaar voor de volgende dag.
Toen was het de volgende dag. Ik begon. De zwaarste etappe. De duinen, en het zand, en de duinen, en het bos. ‘Hoe moest dit ook al weer’ dacht ik toen. Drie vrouwen voor me stoven weg. Ik haalde ze allemaal weer in, in de eerste minuten. Ook veel te hard natuurlijk. Precies toen ik Kees en Suus langs de weg zag staan haalde de vrouw uit het team van Heleen Plaatzer me in. ‘Ik doe het kopwerk op het strand wel’ Schreeuwde ze me toe. ‘Succes!’ zei ik terwijl ze me al bijna 200 meter voorbij was. Het strand was zwaar en mooi en leek Mexico wel. En daar ben ik nog niet eens ooit geweest. Een van de snelle meisjes uit Amersfoort haalde me in. Gelukkig was zij bang voor natte voeten, en had ik als gouden tip van Marijn gehoord dat ik zo dicht mogelijk langs de vloedlijn moest lopen. Daar had ik haar weer! Toen kwam het bos en toen stond Joyce daar dolenthousiast klaar! Ik mocht stoppen! Maar niet voor lang. In de bak van Spiers reed ik naar het huisje. Daar at ik 100 boterhammen, en toen moest ik al weer.
Joyce had als een echt beest haar etappe van 13,8km in een uur volbracht. Wat een held! Ook Inge deed het fantastisch en na weinig training toch perfect volgehouden. Maar toen moest ik weer. Joyce en ik hadden stiekem al besloten om de etappe te delen. Zelfs Piet van de organisatie vond het goed. Mijn benen deden het nog goed, de wind mee nog beter, alleen mijn maag klotste een beetje van de 120 boterhammen. Joyce fietste mee en moedigde me aan. Na 10km duwde ik haar van haar fiets en propte mijn shirt met startnummer in haar handen. ‘Nu moet jij’. ‘Jij moet ons nu onder de 5 uur rennen.’ En dat deed ze. Onderkoeld en wel rende ze onze laatste 7 km in 28 minuten. De held. Hoe vaak moet ik dat nog zeggen? Na de finish, in 4.56 zagen we geen vrouwen. We zagen Zwiers even later wel. Op een plastic stoeltje een soepje aan het eten. We zagen ook het kindje van Marco en Karin. En Marijn met een heel gek stukje tape op zijn borst. Maar nog steeds geen vrouwen. ‘Misschien hebben we wel een prijs’! Toen het zover was riep Piet om dat er nog maar 1 vrouwenteam binnen was, namelijk team 3.0. Verbaasd stoven we naar voren. Kibbelend over wie er eerder binnen was kwamen we erachter dat het het team van Heleen Plaatzer zelf was, en hielden we onze mond. Piet was akkoord, we waren tweede! Na een Texelse skuumkoppe, waar ik al de hele dag naar verlangd had, en 150 boterhammen namen we de boot naar huis. Boe. Over twee jaar weer. Maar dan met nog meer teamleden en skuumkoppen.
