WK duathlon Pontevedra
Door Joyce Vrijenhoek
31 mei 2014. Een dag van veel nieuwe ervaringen. Voor de 1e keer 10-40-5. Voor de 1e keer een parcours met hoogteverschillen (die hobbel in het parcours van Hilversum tellen we nu even niet mee). En natuurlijk: mijn 1e WK duathlon in een sterk veld, niets vergeleken met het EK in Horst. Ik ging hier dus naartoe met het idee dat ik eigenlijk alleen maar kon “winnen”.
Woensdag aangekomen in hotel in dorpje in de buurt en daar 2.5 dag voorbereiding gehad in ontspannen, erg gezellige sfeer samen met teamleden Lesley, Pien, Jessica, en Maikel, de bondscoach Armand en een Slowaakse atlete. Vrijdag parcours verkend, gaaf met al die atleten uit allerlei landen om je heen. Inderdaad best wat hoogteverschillen, ook in de loopronde van 2.5 km met een flink steile heuvel al na 500m vanaf de start. Fietsronde van 5 km waarvan ongeveer 1.5 km omhoog in 2 fases.
Zaterdag. Raceday. Ontbijt. Even chillen. Bidons vullen. Succeswensen via sms en whatsapp. Stickers op helm en fiets. Tattoos plakken. Tas pakken. Gelletjes aan frame tapen. Nog even de benen omhoog. Oranje nagellak. Foto’s met het team in gang van het hotel. Met veel, veel moeite nog een lunch naar binnen gewerkt en daarna naar de wedstrijd toe. Stilte in de bus. Atletenlounge, fiets – check, trisuit – check, chip – check. En naar de wisselzone. Daarna werden we, met opzwepende muziek op de achtergrond, veel fotografen en publiek, 1 voor 1 opgeroepen om naar de start te lopen. Dit was echt een kippenvel moment, en zal ik niet snel vergeten.
Een “on your marks” en direct daarna de toeter. Ik kan me alle rondjes eigenlijk niet meer herinneren. Maar wel dat ik ging, en bleef gaan. En het ging goed. Ik liet de 34min/10km-vrouwen meteen gaan en liep mijn eigen race, probeerde te doseren, en kon na 38.26 (wat ik achteraf een mooie tijd vond gezien het weer en parcours) als 23e vd 36 atletes de wisselzone in.
Zat meteen bij een Japanse en Spaanse atlete, die niet wilden (en waarschijnlijk ook niet konden) rijden. Daardoor ging het niet snel, want ik wilde doorrijden en pakte dus alleen de kop. Gelukkig kwam na 1.5 ronde Pien erbij, waarvan ik sinds Horst weet dat we een goed team vormen op de fiets, en de resterende ruim 30 km hebben we kop over kop gereden, met steeds enkele atletes in ons kielzog. Ook zij reden niet, maar we haalden wel enkele anderen in, waaronder Jessica en Lesley die helaas niet lang konden aanhaken en er op het eind niet meer bij zaten. Door vervolgens een aardige tactiek toe te passen (wegspringen/afstoppen) raakten Pien en ik ze op het eind bijna allemaal kwijt, en bleven er alleen een Spaanse en Braziliaanse over, zodat Pien en ik als 18e en 19e weer de blauwe mat op liepen.
Daarna lieten we die 2 atletes achter ons en hebben ze niet meer gezien. Ik zag na de wissel Pien trouwens ook al gauw niet meer, want zij ging er hard vandoor en kon nog een sterkere 2e run lopen dan ik. Want bij mij ging het kaarsje nu langzaam uit, mijn benen waren 1 blok beton, die gek genoeg toch bleven gaan. Ik denk dat ik nog nooit zoveel pijn in mijn benen heb gehad. Toen bleek dat er grote gaten voor en achter mij zaten, en ik wist dat ik kon finishen op deze positie, ben ik bewust gaan genieten. Ik zwaaide (met moeite) af en toe naar het klappende publiek, dat daarop nog harder ging klappen. En ondanks de warmte, kreeg ik weer kippenvel.
Nadat ik de 1e loopronde van de 2e run had gehad bleek dat Lesley en Jessica helaas hadden moeten stoppen omdat de uiteindelijke winnares, de Franse Levenez, net de wisselzone binnenkwam toen zij het fietsonderdeel afsloten en dus gelapt waren (net als 13 andere atleten, er finishten er uiteindelijk maar 23). Wat moeten ze gebaald hebben, maar ze stonden direct daarna alweer Pien en mij aan te moedigen, dat toonde nog een keer het teamgevoel van de afgelopen dagen.
Uiteindelijk dus als 19e geeindigd op dit WK, waar ik erg blij mee was, gezien het deelnemersveld en dat ik boven (in ieder geval mijn eigen) verwachting had kunnen presteren. Daarnaast had ik tijdens de wedstrijd kunnen genieten, ondanks hoe zwaar het was. Samenvattend zonder twijfel mijn mooiste sportervaring tot nu toe!
Joyce, als club zijn we enorm trots op je. Hartstikke knap en wat goed dat je ook echt hebt kunnen genieten! Ga zo door!