Triathlon Düsseldorf – een verslag van Jeroen Karamat Ali

De wasmachine van Düsseldorf 
T3 Triathlon Düsseldorf
Afgelopen zondag deed ik samen met Ramon mee aan de triathlon in Düsseldorf. Ramon heeft de sprint gedaan en ik de OD. Vooraf beloofde het een mooie dag te worden gegeven het deelnemersaantal van 2000. Dit was over de hele dag met de sprintdistanz in de ochtend, gevolgd door de DTU cup Jugend, Bundesliga, Olympische Distanz Deutsche Meisterschaft en daarna mocht ik in de OD Offenes Feld.

Voorbereiding
Deze race was voor mij slechts een voorbereidingsrace richting Triathlon Alpe D’Huez op 30 juli. Anders gezegd, ik train door deze OD heen en benaderde de race ook als trainingswedstrijd. Hiermee legde ik de lat ook niet te hoog voor mezelf. Weinig rust vooraf, fiets niet poetsen, niet teveel willen, gewoon een harde training. De afgelopen maanden lag de nadruk op het fietsen. Ik kan niet goed fietsen en heb geen ervaring in de bergen. Tja ik weet wel wat voor A-race ik uitkies. Wilde eigenlijk met trainingsmaatjes mee naar Kopenhagen maar dit valt in mijn vakantie, gezin gaat hier voor. Het alternatief was de bucketlistrace Triathlon Alpe D’Huez. Zelfs met nog meer Hellasmaatjes en Ramon. Heel vervelend;-)

Wedstrijddag
De ochtend begon fantastisch met de penalties van Oranje. Daarna wat minder prettig met de wekker in Düsseldorf om 5:50 uur. Ramon startte namelijk om 8:30. Het weer was fantastich voor een warmweer liefhebber als ik ben. Buitentemperatuur al snel 29 graden en watertemperatuur 21,1 dus Neopren erlaubt. Mooi dat scheelt de matige zwemmmer als ik ben weer wat energie en snelheid. Ramon had een prima race en kwam met een big smile de finish over rond 10 uur. Tja en dan mag ik nog 5 uur wachten voordat ik mag starten. Dan maar terug naar het appartement. Ik besloot even te gaan liggen want mijn benen voelden wat vermoeid. Tijd om te gaan. Hellas trisuit aan en terug naar het atletendorp. Bij aankomst bij de zwemstart even een schrikmoment: 22,6 Neopren Verbot. Oh nee wat een pech. Tja hoe ga je hiermee om, is dan de uitdaging. T1 gevuld met fietsspullen en gel. Handdoek over mijn helm en bril gelegd. Goed besluit, want de verwachte regen kwam niet veel later. Uit de donkere wolken kwam een regen waardoor we gingen schuilen in een hippe lunchroom aan de haven. Het werd gelukkig vlak voor mijn start droog en ik bespeurde bij mezelf wat minder lust. Waar komt dat vandaan? Ik duwde het al snel weg. Ik ben hier omdat ik dit gaaf vind. Lekker zwemmen dus, gewoon focus op goede slag, 1500m red ik heus wel weet ik inmiddels. Blauwe cap op, gelletje naar binnen en wetsuit meegeven aan Ramon. Ramon checkt nog even hoelang ik denk bezig te zijn. 2u20 toch? Ik zeg ja, maar denk in vraagtekens.

Ik loop het ponton op en loop ver door. Halt, niet helemaal naar achteren en dan helemaal aan de zijkant starten. Nee, gewoon middenin waar de actie is. Ga die uitdaging aan. Dit is natuurlijk tegen de wetten in die voorgeschreven zijn aan mindere zwemmers zoals ik. Het water in, even van beneden ontspannen. Ach dat doet toch iedereen… 
De wasmachine
En een paar minuten later een soort van startschot. Gelukkig had ik bij Ramon al gezien dat triatleten niet door hadden dat dit toch het startschot was. En weg was ik dus middenin de menigte.

Ik voelde me direct als een washandje in de wasmachine vechtend tegen de handdoeken die aan twee kanten me wilden opslokken. Ik liet me niet van de wijs brengen ook al kreeg ik het idee dat mijn horloge en chip los begonnen te zitten. Ik ging ook geen schoolslag zwemmen om het wat aan te kijken. Dat deed ik voorheen wel en wilde dit overwinnen. Langs de eerste boei ging best rap. Die kon ik goed zien want ze lagen aan mijn rechterkant en ik kijk om de twee slagen. Waarom wachten met ademhalen denk ik maar. Ik had het idee dat er wat stroming was, alhoewel het water in de haven er rustig bij lag. Misschien door de wasmachine dan. Het werd minder dus dat kon goed. Nog steeds voelde ik regelmatig een trap of arm tegen me aan. Niet zeuren, hoort erbij. Gewoon doorzwemmen. De tweede boei kwam in zicht en daar moesten we omheen. Het leek hier wel de Straat van Gibraltar dus ik ging toch maar even schoolslag zwemmen. Daarna besloot ik toch wat verder naar de buitenkant te gaan om wat meer rust om me heen te zoeken. Om meer meters te maken hadden ze 4 boeien in een vierkant gelegd. Na de 4e boei zwom ik weer naar de 1e boei, eromheen en dan een lange weg naar de zwemfinish. Het was wat recht toe recht aan dus kon lekker in mijn slag blijven. Wat voelde ik me goed. Nog steeds geen vermoeide benen ook. Ging super.

Gedachten gingen richting een matige zwem in Bilzen en in Nieuwkoop. Al snel ging dat over in de goede keuze voor extra zwemanalyse en BC cursus. Natuurlijk als extra naast de Hellas trainingen. Ik dacht ook aan mijn tijd. Zal het 35 minuten zijn. Dan ben ik best tevreden. 40 minuten? Nee zolang zwem ik nog niet. Ik kwam het water uit en moest een steile plank over naar de kade. Voelde me goed en keek nieuwsgierig op mijn Timex. Wat zie ik? Ik slaakte al rennend naar mijn fiets een vreugdekreet. 25 minuten nog wat. 25 minuten? Dat kan nooit, zo snel ben ik ook weer niet. 

De rest van de race
Door de zwemtijd raakte zo gemotiveerd dat dit euforiegevoel de overhand neemt. Ik fiets als Cancellara weg en draai de eerste van twee grote bruggen op. Eindelijk ’s testen hoe ik er op de fiets voorsta. Betalen al die uren op de fiets zich uit? Heb ik er goed een gedaan om wat dagen in Limburg te trainen, maar ook Hellas fietsweekend en Ronde van Vlaanderen? Ik ga het nu meemaken. Ik heb nu pas door dat het weer regent. Wat zeg ik. Slagregen neemt het parcours onder handen. Gelukkig blijft de temperatuur goed en ik laat me niet beïnvloeden. Ik ben niet meer stuk te krijgen. Mijn benen zijn ook niet meer stuk te krijgen. Wel verstandig blijven bij de vele bochten maar lekker doortrappen. Ik word weer extra gemotiveerd door mijn eerste rondetijd. Fietstijd achteraf: 1:04 op 37,3 km. Dik 34 gemiddeld. Zelfs bijna gemiddeld even snel als mijn tijd 3 maanden geleden op de Hellas tijdit over 13 kilometer. Hoe motiverend! Ik spring van de fiets af en ren naar mijn tas. Die zou 100 meter verderop moeten liggen. Ik voel me goed, kijk op mijn klok en begin met rekenen. Ik heb nog ongeveer 45 minuten om te finishen binnen 2u20. Het zal niet waar zijn. Nu komt het erop aan Jeroen. Schoenen aan, schoenen uit. Even de steentjes weghalen die zijn blijven plakken aan mijn zeiknatte sokken. En weg ben ik. Aanlooproute even lachen naar Ramon voor de foto. Iedereen even laten zien dat ik toch echt aan het genieten ben.

De 5 rondes van 1.9 die volgen, voel ik me ook sterk. Ook nu lijken mijn benen van staal en ik finish in een vlak tempo in een split van 41:59. 

Conclusie
Ik finish in 2:18:12. Onder de 2uur 20 dus. Ook mijn splittijden zijn PR’s. Ik loop op een losse 10 wel sneller maar aan deze toptijd kwam ik niet eerder in een triathlon. Belangrijkste conclusie: ik ben goed bezig richting Alpe D’Huez. Blijkbaar doet deze zelfcoachende triatleet de dingen die bijdragen. Keep it up. Verder geen zorgen meer maken over zwemmen (nog steeds geloof ik de afstand niet, maar duw ook die gedachten graag weer weg) en ik heb bijna een tijdrithelm verdiend. Ik vind namelijk van mezelf dat ik er pas eentje mag hebben bij een snelheid van 35 km/uur over 40 k. Ik zat op 34,7. En ik ben streng voor mezelf.