Debuut op de Ironman Kopenhagen 2014 van Jeroen Gijzen

Hoe triathlon je beetpakt en niet meer los laat! Deel 1: Ironman Kopenhagen
Met veel enthousiasme ben ik vorig jaar lid geworden bij Hellas. Enthousiasme voor de sport, maar misschien nog wel meer vanwege het enthousiasme van alle clubbies. Dat je door samen te trainen meer bereikt blijkt wel uit de prestatie van de 14 dappere Hellanen die allen op 24 augustus de Ironman in Kopenhagen hebben volbracht. Die datum stond vorig jaar rond deze tijd rood omcirkelt in de meeste agenda’s, met als ondertitel: Race-day!
IM CPH Groepsfoto
Meer dan de helft van de Nederlandse deelnemers is lid van Hellas, we hebben dan ook met overmacht de titel in het clubklassement naar ons toe getrokken en kennen alleen maar finishers. Een diverse groep, met ouwe rotten in het vak, rookies, koelbloedige, speedstars, steady racers, heren, dames en alles wat er tussenin zit. Dat maakt het leuk, gezellig en speciaal. Iedereen heeft er ook van genoten, de ene wat meer of langer dan de ander. Stijn wist me te vertellen dat hij toch wel het goedkoopste uit was met slechts € 30 per uur inschrijfkosten.
Donderdag
De eerste officiële inschrijfdag, dus hup in de auto naar hartje Kopenhagen om dat nummer op te halen. In mijn beleving is dat het enige wat je nodig hebt, maar omdat dit evenement georganiseerd wordt door Ironman is er natuurlijk aan veel meer gedacht. Zo trof ik een stickervel aan met helm, fiets en wisseltasstickers. Daarnaast natuurlijk ook de wisseltassen zelf in blauw, rood en wit. Dit geheel werd netjes verpakt in een heuse Ironman rugtas en afgevuld met sponsorcatalogussen en een mooie bidon! De check-in had ook net zo goed die van een ziekenhuis of een all-inclusive resort kunnen zijn vanwege het mooie groene bandje waarmee ieders pols werd versierd. Daarna nog even naar de instructievideo, maar voor wie alle documentatie had doorgenomen zorgde dat niet voor verrassingen. De grote groep met clubgenoten waren verspreid door de stad gehuisvest, Emma is er zelfs al een jaar geleden gaan wonen om te kunnen profiteren van de omgevingskennis. Tussen het inschrijfgedruis is het toch gelukt een aantal clubbies tegen te komen om ze vervolgens heel veel succes te wensen.
Vrijdag
Vandaag staat er een zwemparcoursverkenning op het programma. Hierbij komt de lokale kennis van Emma erg goed van pas en laat zij nu net met dit initiatief zijn gekomen. Dus op naar Amager (de locatie van de start). Uiteindelijk ben ik gezellig met haar mannelijke wederhelft Koen Overmars de toch ietwat frisse plas ingedoken en spaarde Emma haar energie voor de wedstrijd. Achteraf bleek deze verkenning best zinvol om de ideale lijn te bepalen en alvast te bedenken waar je het minste last had van de golven. Het waaide namelijk aardig door en onder de wal heb je daar dus het minste last van. Uiteindelijk bleek de wind op race-day mee te vallen en kwam pas later opzetten tijdens het fietsen.

Zaterdag
Ook wel Magic Saturday! Bij het opstaan realiseer je je dat het nog maar één nachtje slapen is. Het moment waarnaar je een jaar lang hebt toegeleefd, gewerkt, getraind, geslapen, gedronken, gegeten…. Alleen de ultra koelbloedige hebben nu nog geen last van wedstrijdspanning en in mijn beleving ben je dan gewoon niet voldoende met de wedstrijd bezig. Even de zinnen verzetten, schoentjes aan en even een half uurtje loslopen door een mooi natuurgebied nabij Hedehusene, onze verblijfplaats. Dit was toch een soort van spannend momentje, omdat ik vanwege een blessure al een week of vier niet meer had gelopen. De magic hands van Ron hebben hier vlak voor vertrek een einde aan gemaakt, want ik heb er totaal geen last meer van. Yess! Het gaat dus goed komen. Om de spanning nog iets op te voeren dient je fiets alvast ingecheckt te worden in de parc-fermé en dat voelt toch wel een beetje vreemd. Normaalgesproken staat mijn schatje in de huiskamer, lekker droog bij een gemiddelde temperatuur van 21 graden onder het wakend oog van een inbraaksysteem en nu wordt het een natte en koude nacht in een donker parc-ferme met nog een kleine drieduizend lotgenoten. Wel een uniek moment om zoveel dikke triathlon bikes bij elkaar te zien, de ene nog mooier dan de ander en voorzien van verschillende handigheidjes. Na een emotioneel afscheid lekker op tijd naar bed, want om vijf uur staat de wekker. De hele fanclub ligt er ook al op tijd in, omdat de hele dag supporteren ook niet in je koude kleren gaat zitten. Althans, niet de hele fanclub, er zijn namelijk wat nachtelijke illegale fanclub activiteiten waargenomen.
IM CPH Game On

Wanneer je hoofd dan eenmaal op het kussen rust begint het gevisualiseer: zwemmen, wisselen, fietsen wisselen, lopen, finishen en opnieuw, alles moet namelijk kloppen. Ik lig nog uren wakker te draaien in bed, stijf van de adrenaline.
Sunday call me Race-Day
BAM! 05:00 uur, het is zover, ik mag uit bed, eindelijk die opgeslagen koolhydraadjes verbranden. De ADHD symptomen waren de afgelopen week al aardig toegenomen, het is nooit gediagnosticeerd dus ik gebruik die overmatige energie maar positief dan. Ik heb er gewoon zin in! Het is mooi weer, weinig wind, de zon komt sfeervol op, de ideale omstandigheden voor een dagje buitenspelen. Er wordt in age-group waves gestart dus om vijf voor acht is het zover, een mooie front-row beach start. Waar ik het lef vandaan haalde om vooraan te gaan staan weet ik ook niet meer, ik was in ieder geval als een malle weg na het startschot. Ik verdrukte het stemmetje in mijn hoofd wat mij vertelde dat de dag nog lang was. Het ging er redelijk rustig aan toe met het zwemmen, dus ik kon in een stabiel tempo van boei naar boei zwemmen. Op de bruggen hingen spandoeken met de afstand die je had afgelegd en in combinatie met de racetijd die ik op mijn horloge had staan kun je heerlijk rekenen onderweg hoe je ervoor staat. Het zwemmen verliep prima, 1.05 had ik niet voor mogelijk gehouden, ik was uitgegaan van 1:12 in mijn schema.
IM CPH Jeroen Fiets
Nu als een gek die fiets op, maar eerst door die overvolle omkleedtent waar voor mij gestarte agegroups uitgebreid hun kloffie aan het wisselen waren. Eenmaal op de fiets had ik het ritme aardig te pakken en de eerste ronde van 90km met een gemiddelde van 38 nog wat netjes afgerond. In de tweede ronde begon de wind flink aan te wakkeren en heb menigeen met een behoorlijk gangetje tegen het asfalt zien klappen. Gelukkig waren de hulpdiensten hier snel ter plaatse. Met het opkomen van de wind voelde ik ook wat krampverschijnselen opkomen, dus heb een beetje gas terug genomen. Ook het fietsen heb ik conform het schema afgerond in 4:54, een debuuttijd onder de 10 uur zit er wel in dacht ik aan het begin van het looponderdeel.
De eerste 21 km verliepen aardig en lag ik ook met lopen op schema. De vele Hellas supporters en familie schreeuwde de longen uit hun lijf, met name bij het lopen is de wedstrijd natuurlijk voor supporters leuk om te zien temeer omdat het parcours heen en terug over dezelfde weg liep en er dus vaak aangemoedigd kon worden. Je kijkt hier als lijdend voorwerp ook wel naar uit, omdat de verschillende supportersgroepjes verdeeld stonden over het parcours. Met name in de tweede helft van de marathon moest ik mijn schema van 3:30 loslaten. Hier werden de wijze lessen die ik afgelopen jaar heb gekregen van ervaren Hellanen bevestigd, je kunt een Ironman niet winnen met fietsen, wel verliezen. Want die rekening krijg je na 30km lopen. Gelukkig kon ik door blijven rennen en de schade beperkt houden, het besef begon te groeien dat ik mijn eerste Ironman ging finishen en dat doet toch wat met je.
IM CPH Jeroen Lopen
Uiteindelijk leverde een looptijd van 3:47 een super eindtijd onder de 10 uur op van 9:52.37 Mission accomplished!
Niet alleen mijn missie, maar ook die van alle andere bikkel-Hellanen: Peter, Niels, Gerard, Bastian, Bas, Koen, Maike, Daan, Marcel, Linda, Emma, Prins Robert en Koning Stijn. Deel 2: Welke gaan we volgend jaar doen?

1 bericht bij “Debuut op de Ironman Kopenhagen 2014 van Jeroen Gijzen

Comments are closed.