Dubbele gevoelens deze ochtend. Enerzijds heb ik heel veel zin om een wedstrijd te doen, anderzijds voel ik mij niet voldoende getraind. In Veenendaal heb ik mijn achillespees geblesseerd en sindsdien kan ik niet meer lopen. Tot 3 dagen geleden dan, toen begon ik met 6 minuten en gisteren kwamen daar nog eens 10 minuten bij. Tien minuten zou voldoende moeten zijn voor de 2,5km die ik vandaag moet afleggen en ik heb natuurlijk wel gezwommen en heel veel gefietst.
Spannend zou het worden vandaag. Vooraf werd er op diverse websites gespeculeerd over de nummer 1 deze dag. Met extra aanvulling in het TC Twente team met Olympiër Rachel Klamer en Olympisch kampioene waterpolo Rianne Guichelaar zouden zij wel eens favoriet kunnen zijn. Daarnaast beschikte het Groningse team weer over top atlete Danne Boterenbrood. Gezien de rest van de team leden ook niet kinderachtig zijn in hun prestaties, kon dit best een lastige dag gaan worden.
Wij waren als Hellas team dan ook niet zeker van de dagwinst, maar de titel van landskampioen mochten wij echt niet meer uit onze handen laten glijden met 2 punten voorsprong op de nummer 2. Rina zou als goede zwemster starten, ik nam de tweede positie in, Sione volgt en Jony moest het afmaken. Eigenlijk moesten we gewoon vorig jaar herhalen, zelfde strategie, alleen nog betere tegenstanders en minder grote voorsprong om nummer 2. Ik moet zeggen dat dit absoluut leuker is, starten in zo’n sterk veld en niet zeker zijn van je plaats.
Om 13:05 ging Rina van start. Na zo’n 5,5 minuut kwam zij samen met Hanneke de Boer en Martine Bruinsma uit het water. Ontzettend knap, beide concurrentes staan bekend om hun goede zwem capaciteiten en Rina had zich daar stevig in vast gebeten. Hanneke kon zonder wetsuit dit keer snel wisselen, maar won niet veel op Rina die wel een wetsuit had uit te trekken. Gelukkig is wisselen Rina’s tweede natuur….
Op de fiets had Rina het geluk dat Hanneke een uitstekende fietser is, die bovendien niet van stayeren en in groepjes rijden houdt. Zij bleef dus netjes op kop rijden, zodat Rina in het wiel wat bij kon komen voor het afsluitende onderdeel. In het tweede parc fermé pakte Rina met wederom een vlekkeloze wissel de kop van dit groepje. Niet de kop van de wedstrijd, want uiteraard zat Rachel Klamer zo’n 1,5 minuut voor deze groep.
Met een super looponderdeel wist Rina haar voorsprong uit te breiden met bijna een halve minuut op Hanneke, zodat ik als tweede het zwemonderdeel kon starten. Dit deed ik als een van de weinigen zonder wetsuit, wat best goed te doen was (al zegt mijn zwemtijd wat anders).
Na een teleurstellend, maar wel slopend, zwemonderdeel mocht ik beginnen aan het fietsonderdeel. Iets wat ik de laatste tijd ontzettend veel had gedaan. Dat was te merken ook, wat ging dat lekker! Al snel kreeg ik Rianne Guichelaar van TC Twente in beeld en kon ik haar zonder problemen inhalen (doel was uiteraard dat ze niet kon aanhaken en dat lukte…). Wetende dat je aan de kop van de wedstrijd zit geeft toch wel vleugels en zo kon ik met een goed gevoel aan het gevreesde loop onderdeel beginnen. Ondanks dat ik continue het idee had dat mijn hele lichaam instortte en mijn longen uit elkaar zouden spatten, wist ik gelukkig nog onder de 11 minuten te blijven. Ik en vooral mijn achillespees hadden het overleefd en bovendien had niemand mij ingehaald.
Sione wist de voorsprong uit te breiden door een goed zwemonderdeel, vlekkeloze wissels en haar altijd goede looponderdeel. Toch zou het nog spannend worden, want Pien Keulstra zou eindigen voor TC Twente en ook Danne Boterenbrood van Groningen stond nog droog aan de kant.
Een klein minuutje voorsprong had Jony op Pien. In theorie moest dat lukken, maar er kan natuurlijk van alles gebeuren. Na een slopende 17 minuten waarin Jony had gezwommen, haar wetsuit met 2 seconden uit had en snel had gefietst, zagen wij haar op het grote scherm het tweede parc fermé in rennen. Gelukkig, niet gevallen en geen lekke band. Ze was echter net weg en daar zagen we Pien alweer binnenkomen. Die had hard gefietst! Gelukkig zat het bij haar niet mee in de wissel en liep de achterstand weer iets op.
We waren met z’n 3-en erg gespannen en waren erg blij toen Jony door de luidsprekers werd aangekondigd. Kort daarna zagen wij haar om het hoekje komen… Alleen!! Geen Pien op haar huid, dus konden we zelfs met z’n vieren over de finishlijn.
Het is gelukt, we hebben de dagwinst naar ons toegetrokken in een super sterk veld en bovendien zijn we wederom landskampioen geworden!
Dit allemaal mede dankzij onze coach Peter Vocking en alle Hellassers die ons met regelmaat hebben aangemoedigd. Bedankt allemaal!