De laatste voorbereidingen
Na een mislukte poging om me te kwalificeren voor Kona in Frankfurt 2013, was het me 8 weken later wel gelukt in de Ironman Wales. Bijkomend voordeel was dat ik nog een jaar extra kreeg om me voor te bereiden, te leren zwemmen, de hele logistiek te organiseren, en natuurlijk een jaar langer om er naar uit te kijken.
We hadden besloten om 10 dagen van te voren richting Hawaii te gaan, om de jetlag goed te verwerken en te kunnen acclimatiseren aan de warmte. Om rustig de laatste voorbereidingen te doen, zaten we een weekje in Kailua op het eiland van Honolulu (O’Ahu). Behalve dat de fiets nog een keertje extra in- en uit elkaar moest, was het een prettige voorbereiding. En we kregen een goede acclimatisatie voorgeschoteld, zelfs de locals vonden het warm! We hadden via AirBNB geboekt en zaten hierdoor bij een lokale visser. De eerste dag kregen we al bijna een kilo vers gevangen tonijn. Daarnaast kon ik elke ochtend mooi zwemmen in het rustige water van het baaitje. De omgeving was voor het lopen wat minder en voor het fietsen eigenlijk slecht door het drukke verkeer. Maar qua training hoefde het hier toch niet meer te gebeuren.
De dinsdag voor de wedstrijd zijn we naar Kona vertrokken, alwaar mijn ouders ons al stonden op te wachten op het vliegveld. De dagen in aanloop naar de wedstrijd zijn al een belevenis op zich. Elke ochtend is het een drukte van belang bij de pier, waar veel atleten nog even een stukje gaan zwemmen. Een paar honderd meter uit de kust ligt er de beroemde Coffee Boat, waar voor iedereen die de moeite neemt om er heen te zwemmen een gratis bekertje koffie word geschonken, die je watertrappelend, of als je geluk hebt, hangend aan de boot, kunt nuttigen. Verder is het traditie om donderdagochtend mee te lopen met de underpants run, dus daar hebben we dan ook aan meegedaan. Dit jaar was er een poging om in het Guinness Book of Records te komen voor het grootste evenement van mensen in ondergoed, maar uiteindelijk was het zo stil over of de recordpoging geslaagd was of niet, dat ik vermoed dat het niet gelukt is.
Op vrijdag was de hele ceremonie van de bike check-in. Hier merk je waar ze 5000 vrijwilligers voor inzetten, want het loopt allemaal soepel en ik krijg een vrijwilliger mee om alles aan te wijzen.
Raceday
Uiteraard moeten we vroeg op, maar de jetlag maakte dat we in het begin van het verblijf al vroeg op gingen en dat ritme hebben we de 10 dagen aardig volgehouden. Ik kan gelukkig dicht bij de start met de auto worden afgezet en Roos gaat nog even mee. Eerst door het proces van body-marking: de stickers met de startnummers op de bovenarmen. Vervolgens kan ik Roos nog even zien, maar daarna moet ik het toch allemaal alleen doen. De laatste preparaties aan de fiets, bidonnen gevuld, banden op spanning en ik ben klaar voor de wedstrijd. Ik ben vroeg, dus ik kan nog even ontspannen op het gras in de tuin van het hotel. De spanning is te snijden, atleten liggen op de grond, doen nog wat rekoefeningen, een enkele atleet maakt een praatje, maar de meesten kijken zwijgend voor zich uit. De tijd tikt maar langzaam weg…
Dan is er actie: de start van de pro-mannen wordt opgeluisterd met de landing van twee parachutisten. Helikopters hangen vanuit het niets boven ons en aan de andere kant van de pier zwepen muziek en presentatoren het publiek op. Om 6.25h is er het kanonschot, die de wedstrijd van de pro’s in gang schiet. Ik krijg het niet 100% mee, heb toch mijn eigen ding te doen hier. Ik lever mijn pre-swim bag in en begeef me richting het water.
Hier moet ik nog even wachten en ik maak van de gelegenheid gebruik om toch nog even de benen te sparen door te gaan zitten. Ik ga redelijk vroeg het water in en lig op de tweede rij als ik aansluit. Het is lastig om mijn plek te verdedigen als er steeds meer mensen op de startrij gaan liggen. Het begint echt druk te worden. Als uiteindelijk het kanon af gaat voor de start lig ik op de derde rij ongeveer. De start is overdonderend, maar ik kan redelijk goed wegkomen. Soms even ruimte, soms weer bovenop elkaar. Ik voel op een gegeven moment dat iemand zijn hele hand om mijn enkel heeft. Ik kan gelukkig redelijk rustig blijven en moet er vooral om lachen dat er mensen zo gek zijn om daar mee bezig te zijn op een hele triathlon.
Het zwemmen is een heen en weer parcours en de heenweg gaat heel goed. Af en toe zwemmen we elkaar in de weg, maar door alle mensen om me heen voel ik ook de stroming de goede kant op. Bij het keerpunt houd ik een beetje de buitenkant en blijf zo uit het ergste gedrang. De terugweg begint nog goed, maar op een gegeven moment krijg ik een gewaarwording van misselijkheid. Alsof het al een tijdje aan het opbouwen was, maar ik het door de focus op de race nog niet eerder had waargenomen. Opeens denk ik terug aan de Schuttevaerrace, een zeilwedstrijd waarbij ik zou gaan hardlopen. Ik was toen kotsmisselijk geworden van zeeziekte. Dat is geen prettig beeld om in mijn hoofd te hebben. Of het een self-fullfilling prophecy is of niet, maar mijn toestand begint steeds meer te lijken op die dag. Ondertussen is het tempo wel een beetje uit mijn zwemmen. Rond een kilometer of drie in de wedstrijd is de misselijkheid opgebouwd tot het punt van overgeven. Ik heb het gevoel dat ik mezelf binnenste buiten keer, maar ondanks dat blijf ik routinematig borstcrawl zwemmen. Er is eigenlijk maar 1 optie en dat is doorgaan en dat doe ik dan ook. Het overgeven lucht wel wat op, maar de rest van het zwemmen is het vooral uitkijken naar het einde. Ik kom na 71 minuten het water uit, vooraf had ik op een snellere tijd gehoopt, maar onderweg voor langzamer gevreesd.
De wissel gaat redelijk snel en op de fiets is het eerst even weer op aarde komen. Beetje eten en drinken en gelukkig houd ik dat goed binnen. Ik kan een stukje banaan aanpakken en dat lijkt precies wat mijn maag nodig had. Na een klein stukje komen we weer door Kona, maar dan begint de lange Queen K Highway naar Hawi. Halverwege begint de wind lelijk op te zetten, met vooral behoorlijke zijwind. Als we de klim naar Hawi beginnen komt de wind recht van voren. Er word behoorlijk gestayerd, maar ik probeer de verleiding zo veel mogelijk te weerstaan. De kop van de wedstrijd komt ons tegemoet en dat is al eerder dan dat ik ingeschat had. Even later komen de dames en dan ook al de age-groupers. Ik heb helaas dus toch al een behoorlijke achterstand opgelopen. Ik haal ook nog steeds age group dames in, wat natuurlijk ook geen goed teken is. Ze zijn namelijk 10 minuten na mij gestart. Ik besef me dat het geen topprestatie zal worden vandaag.
De afdaling peddel ik lekker mee, maar geef geen volle bak gas. Het gaat wind mee, de berg af, toch wel hard genoeg. Beneden krijgen we weer die lastige zijwind. Ik zie de mensen voor me over de weg geblazen worden en zo kan ik me aardig voorbereiden op wat mij een paar tellen later te wachten staat. Ik probeer er maar een spelletje van te maken, zo kom ik er het beste doorheen.
Op een gegeven moment hoor ik gerammel en even ben Ik bang dat mijn stuur rammelt, maar die zit gelukkig gewoon vast. Het blijken de gaspatronen in mijn frametasje te zijn. Mijn frametasje is ondertussen al aardig leeg aan het raken en door de afwezigheid van gels, tikken mijn twee gaspatronen tegen elkaar. De rest van de weg heb ik, bij gebrek aan publiek, gezellig gerammel van twee gaspatronen. Ondanks dat de inhoud van mijn frametasje door de leegte overzichtelijk is, kan ik bij herhaling mijn zouttablet niet vinden. Op een gegeven moment besluit ik maar dat ik hem ergens verloren ben onderweg. (Bleek achteraf gewoon er in te zitten).
Bij elke post probeer ik water en sportdrank aan te pakken. Soms moet ik even stapvoets tijden, maar meestal lukt het goed. Het water gaat in mijn bidon op het stuur, over mijn hoofd en over mijn lijf en de sportdrank in de bidonhouder achterop voor later. Op een gegeven moment pak ik ook een keer cola aan en dit doet me goed. Ik reken op een dip rond 130km, maar ik voel me goed en kan weer mensen inhalen. De dip komt niet, ik ben blij en kan steady doorgaan.
Het veld ligt langzamerhand al wel wat verder uit elkaar, dus inhalen gaat niet zo heel snel. De laatste 30 km doe ik net of ik tussen Amsterdam en Utrecht aan het fietsen ben. Nog 25 km, al voorbij Abcoude, nog 15 km, bijna bij Breukelen, nog 10 km, Maarssen al in zicht en zo kom ik in de werkelijkheid ook al bij het vliegveld van Kona. Ik kom Sebastian Kienle tegen die op dat moment al 22km heeft gelopen. Ik ben jaloers en een beetje teleurgesteld dat ik al zo ver achter lig. De smiley op mijn hand is al zo goed als vervaagd, maar in mijn hoofd kan ik ondanks de achterstand blijven glimlachen. Ik had ook beloofd om hoe dan ook te genieten. Het is nu zaak om met de gegeven omstandigheden zo goed mogelijk om te gaan. Daar is vooral een positieve mindset voor nodig.
De tweede wissel gaat redelijk soepel, gelukkig kan ik hier wel mijn zouttabletten vinden. Ik maak me een beetje zorgen om mijn voeten, die nu al helemaal verweekt zijn. Hopelijk gaat de huid de marathon goed verdragen. De eerste kilometers lopen is altijd vreselijk, de timing klopt nog voor geen meter en de benen voelen aan als lood. Maar ik had van te voren besloten me hier niet druk om te maken. Op een gegeven moment kom ik toch redelijk in een goede cadans. Het gaat niet echt hard, maar hard genoeg om alleen maar mensen in te halen. Ik neem de tijd bij de verzorgingsposten om goed uit die ellendige bekertjes te drinken. Ik probeer ook met het ijs zoveel mogelijk te koelen, want de hitte is op dit moment de beperkende factor. IJs voorin mijn shirt, ijs achterin mijn shirt, ijs in mijn petje en het laatste beetje laten smelten in mijn handen.
Het eerste stuk lopen is heen en weer over Ali’i Drive. Dat is nog makkelijk. Het eerste stuk lopen hoort sowieso niet al te zwaar te zijn en hier staat veel publiek, we lopen langs de kust en af en toe een tuinsproeier maakt het allemaal goed op te brengen. Dan komen we na 16 km terug in Kona, moeten we Palani road beklimmen en begint de Ironman past echt. Terug op Queen K highway is het eenzaam, heet en heel lang rechtdoor.
In plaats van de hitte beginnen nu mijn bovenbenen de beperkende factor te worden. Ik haal nog steeds mensen in, maar ik ben niet meer de snelste. Ik probeer mijn mantra technisch, ontspannen, snel, zo veel mogelijk toe te passen. Het gaat vooruit, maar langzaam.
Op een gegeven moment is daar de afslag naar het beruchte Energy Lab. Deze naam heeft weinig te doen met de toestand waarin ik en de mensen om me heen zich bevinden. De afdaling doet zeer aan mijn bovenbenen en het lijkt nog wel een graadje warmer dan het al was. Het keerpunt is mentaal prettig. Ik besef me dat ik nu de Ironman doe en dat ik alleen nu de kans heb om er een zo snel mogelijke tijd uit te persen. Er is wat verval in kilometertijden, maar nog steeds ga ik sneller dan gemiddeld om mij heen. Er ontstaat een soort dis-associatie tussen mij en de pijn in mijn benen. Alsof die pijn in mijn benen niet echt bij mij hoort. Dat is misschien wel de enige manier om het vol te houden. De kilometers tellen langzaam af. Het hele leven is gereduceerd tot overleven tot de volgende portie ijs en cola.
Het duurt lang, maar dan komt toch weer de bebouwing van Kona in zicht. Palani road zou prettig moeten zijn in de afdaling, maar is in werkelijkheid een verdere geseling van mijn bovenbenen. Onderaan Palani road kun je de finish bijna aanraken, maar moeten we nog een gemene lus door Kona. Hier staan echter zoveel mensen dat het voelt als een ereronde. Ik kan er het laatste stuk zelfs nog iets van een eindsprint uit persen en haal nog drie mensen in, voor wat het waard is. Eenmaal over de finish ben ik toch vooral heel blij, blij dat ik het gered heb, blij dat het over is.
Ik finish in een tijd van 9.51h en het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik ziek was met zwemmen, wat me toch behoorlijk wat tijd heeft gekost. Dit, in combinatie met de wind bij het fietsen, moet ik toch gewoon tevreden zijn met de prestatie.
The day after
Achteraf filosoferend over drijfveren om te sporten kom ik tot de conclusie dat snelle tijden mooi en belangrijk voor me zijn, maar dat het overwinnen van moeilijke momenten misschien nog wel van grotere waarde zijn. Ik kan en hoef er niet van te leven en heb geen verplichtingen naar sponsoren, dat maakt dat de iets teleurstellende tijd verder geen enkele consequentie heeft. Het was een geweldige ervaring in het mooiste evenement dat ik heb meegemaakt. Volgende keer maar weer een snelle tijd.