Geen ontbijt
“U hoeft morgenochtend zeker geen ontbijt?” vraagt de uitbater van hotel “het Seepaerd” in Hoek van Holland. Het is vrijdagavond 12 december. We checken in aan het einde van een dag vol storm en regen. De wind is gaan liggen, de regen is weggetrokken. Er wordt prima weer voorspeld voor de wedstrijd van morgen: de West Coast Challenge. De WCC is een duursportevenement langs de Nederlandse kust. Deelnemende teams leggen het 130 kilometer lange traject Hoek van Holland – Den Helder af als tweetal. Eén deelnemer fietst, één deelnemer loopt, wisselen mag zo vaak je maar wilt, de loper blijft op het strand, de fietser mag het strand verlaten, het startnummer van de loper fungeert als estafettestokje.
Top 5
Tijdens de briefing in “de Hoekstee” delen organisatoren Raimond en Walter hun parcourskennis en hun enthousiasme voor de wedstrijd van morgen. Raimond toont nog één keer de top 5 van aandachtspunten voor morgen parcourskennis, goed materiaal, voldoende eten, communicatie en het vinden van een juiste mix van snelheid en duurvermogen. Walter voegt aan deze top 5 nog een belangrijk advies toe: vergeet niet te genieten morgen, je bent uren achtereen op een prachtig winterstrand.
Te gast bij de KNRM
De WCC heeft een goed doel: de Koninklijke Nederlandse Reddingsmaatschappij. Een flink deel van het inschrijfgeld voor de WCC gaat naar de KNRM. Daar staat wat tegenover: we zijn op zaterdag 13 december zeer welkome gasten. Van de koffie om 4h30 in station Hoek van Holland tot de laatste kroepoek in station Den Helder worden we vertroeteld door grote mannen (m/v) in gele pakken. Deze levensredders op het water schenken met liefde een kopje thee in. Ze kijken daarbij wat bedenkelijk als je vertelt dat je net van Scheveningen naar Langevelderslag bent gerend.
Duurvermogen
Om 5h begint de wedstrijd. Theo steekt een reddingsvuurpijl aan. De 14 teams duiken de duisternis in. Achter de Unimog aan vertrekken we als groep naar het strand. Het is hoog water. Het strand is de eerste uren daardoor slecht befietsbaar. Ons plan is dan ook om de eerste uren van de wedstrijd te gaan voor duurvermogen en weinig te wisselen. Elke rent de eerste 20k over het strand. Ik fiets samen met Laetitia naar Scheveningen. Laetitia houdt niet van bochten, niet van fietsen, niet van fietsen op het zand en gilt bij ieder konijn dat het fietspad oversteekt. We hebben dus genoeg te bespreken. De eerste wissel van team “In the Zwinning mood” is om 07h in Scheveningen: Elke krijgt de te volle rugzak en de te grote jas, ik zet het op een lopen. 30k op een stil strand. Langzaam wordt het licht. Het strand is loodzwaar. Na die 30k is het mooie er dan ook wel een beetje vanaf: tijd om weer een stukkie te gaan fietsen. Bij de wissel om 9h30 in Langevelderslag vraagt man met hond of we soms meedoen aan een triathlon. Klopt, dat doen we soms. Vandaag niet. Vandaag is het zwinnen in plaats van zwemmen.
Snelheid
De KNRM zet ons over het Noordzeekanaal met een Nh1816. De polsgarmin registreert een kilometertijd van 1:05. Over snelheid gesproken. In Wijk aan Zee laven we ons aan het supportersgeweld van Marieke en Marieke. Tijd voor een bakkie en dan op pad voor de tweede helft.
Samen verder
Het strand is inmiddels prima befietsbaar. Dat betekent dat we tot de finish in Den Helder bij elkaar kunnen blijven. We wisselen nu om de 5 kilometer. Het weer wordt beter en beter. We zien Egmond, Bergen, Petten en Callantsoog. We zien een kop van een mountainbikewedstrijd en een staart van een tonijn. We zien teams opgeven. We zien een prachtige zonsondergang bij Callantsoog.
#GameOn
In Callantsoog staat coach Marcel klaar met verse schoenen en bakken Zwiersenergie. Het begint donker te worden. De lampjes gaan weer op het hoofd en weg zijn we. Nog 20k over een donker strand. Mijn energievoorraad begint op te raken. Elke dieselt onverstoorbaar door. “Zullen we nog een keertje wisselen?” vraagt ze me op het Schapendijkje. “Hoeft niet” zeg ik. De “Ehmmm doe toch maar wel” volgt twee tellen later.
Finish
Na 13h38 komen we als 6e team over de finish. Elke is de eerste en enige vrouw die de lange afstand volbrengt. Van de 14 teams finishen er uiteindelijk 9. 5 Teams laten een D(id)N(ot)F(inish) noteren. WCC-editie 2014 gaat de boeken in als “dura ma bella”. Wát een feest was het. Dank aan Walter, Raimond & Theo voor het organiseren van dit prachtevenement. Dank aan alle KNRM-stations voor de goede zorgen. Dank aan Marcel voor de snapshots, de droge schoenen en de aangenaam warme rit naar huis. Als laatste dank aan mijn onverwoestbare teamie Elke. Je was de beste!
