Het leven van een cursist tijdens de Hellas Triathlon cursus – door Maartje van Middelaar

Ik zal me eerst even voorstellen; mijn naam is Maartje, 25 jaar, waarvan 20 jaar aan ballet besteed. Sinds een jaar of 5 ben ik in de zomerstops aan het wielrennen en hardlopen, omdat ik inmiddels gestopt ben met dansen ben ik 5 weken geleden – met een fantastische groep sportievelingen! – aan een nieuwe uitdaging begonnen: De Triathlon! 5 weken die volledig waren ingericht op de sport. Kleine bijkomstigheid van deze nieuwe uitdaging: weinig sociale contacten (mijn nieuwe triathlon familie uitgezonderd), een klerenzooi in m’n huis, een lege koelkast en een uit puilende wasmand. O ja, en tussen werk, trainingen, slapen en eten door moest ik ook nog even mijn scriptie afronden! Maar het was het allemaal dubbel en dwars waard! Aangezien het 5 hele toffe weken waren.

Hieronder een kleine impressie van hoe mijn leven er de afgelopen weken uitzag:

Maandag: Werken, werken, werken…

Dinsdag: De dinsdagavonden stonden in het teken van het hardlopen. De trainingen waren erg afwisselend, intervallen, bostrainingen en piramide loopjes. Ook heeft Kees mijn vocabulaire uitgebreid met termen als trippling, kaatssprongen en skipping. Gelukkig werden ook  de regels op de baan haarfijn uitgelegd, als ik een echte prof roep ik nu de woorden ‘baan’ en ‘vrij’ naar mijn medelopers!

Woensdag: Even niet trainen, maar gelukkig heb ik nog een scriptie die af moet.

Donderdag: Na een dagje rust was het tijd voor de  fietstraining! Omdat fietsen mijn favoriete sport is van de 3 (tot nu toe in ieder geval), vond ik dit de allerleukste trainingen. Van Jorrit hebben we veel techniek geleerd, onder andere om betere bochten te rijden, hard sprinten en hoe je nu goed kop over kop kan fietsen. Al heb je daar natuurlijk vrij weinig aan bij de meeste triathlons, aangezien stayeren vaak verboden is. Als kers op de taart kregen we ook nog een clinic bandenwissel!

Vrijdag: De zwemtrainingen waren gepland op de vrijdagavond en werden gegeven door Daan. Ik moet zeggen dat het badpak, de badmuts en de zwembril wel even onwennig aanvoelden. Ook onwennig was de eerste zwemles: zonder enig idee hoe je nu eigenlijk borstcrawl zwemt drie baantjes zwemmen voor Daan… Hierdoor was het lastig te verbergen dat ik echt niet kan zwemmen. Het is dan ook wel een klein wonder te noemen dat ik na 5 weken een baantje van 25m in een redelijk soepele borstcrawl kan afleggen.

Zaterdag en zondag: Tijd voor wat extra trainingen, uit te rusten van de training gedurende de week en natuurlijk werken aan mijn scriptie. Mijn sociale contacten, buiten mijn nieuwe triathlon familie, moeten nog even wachten…

Naast de vaste trainingen stonden er ook nog twee speciale clinics op het programma! Kon er nog wel bij naast die andere 4 trainingen in de week. Ervaren triathleten zijn er wel bekend mee, maar binnen de triathlon is er nog een 4e discipline: de wissels. We kregen deze clinic van Dirk Wijnalda en ik heb me deze avond kostelijk vermaakt. Het moet er hilarisch hebben uitgezien voor een toevallige voorbijganger; een groepje mensen in het bos, naast hun racefiets, met badmutsen en zwembrillen op en wetsuits aan…

RBT_3


Door Dirk werd uitgelegd dat het vastmaken van je schoenen met elastiekjes al snel 10 seconden(!) scheelt op je totaaltijd… Na deze uitleg zat iedereen dan ook braaf zijn schoenen vast te knopen aan de fiets, zodat we daarna er, de een soepeler dan de ander, op konden springen. Uiteraard kwam ook het rennen met je fiets, met je hand aan het zadel, en zo snel mogelijk van je fiets aan bod. Dit laatste bleek nog niet zo gemakkelijk te zijn als verwacht.

Tijdens het wisselen merkte ik ook aan hoeveel zaken je moet denken als je aan het wisselen bent. Het is dan ook voorgekomen dat ik mijn helm nog op had toen ik aan het laatste onderdeel – hardlopen – begon. En toen we de wissel van zwemmen naar fietsen oefenden hoorde ik achter mij iemand op de fiets met de kreet: “Oeps! Ik heb m’n wetsuit nog aan!”

De tweede speciale clinic, stond in het teken van zwemmen in open water. Helaas kon ik daar niet aanwezig zijn. Wel heb ik meegedaan aan een ‘gewone’ open water training waar ik tot mijn eigen verbazing 1km had gezwommen in één uur! Die 500m moet wel lukken dus.

RBT_4

En dan was daar afgelopen zondag 12 juli het moment van de waarheid, de RBT. Tijd om het geleerde in de praktijk te brengen. Het voelde eigenlijk wel een beetje als examen doen, maar laten we het in dit geval gezonde wedstrijdspanning noemen. Gelukkig waren Pascal & Germijn aanwezig voor de laatste vragen en aanwijzingen. Het moment dat we het water in mochten herinner ik mij nog goed. Daar lig je dan: achter de startlijn te wachten op het startschot. BAM! En daar gaan we! Willekeurige voeten die in je gezicht komen en overal armen die zich door het water (en mensen indien nodig) heen hun weg proberen te vinden. Het is maar goed dat we een aantal keer hebben geoefend! Nu was ik er in ieder geval een beetje op voorbereid. Een kwartiertje later kwam ik het water uit en met een flinke hartslag – gevoelswaarde van 486+ – sprong ik op mijn fiets. Het parcours vond ik aardig zwaar, 4x de Clausbrug op voelde niet heel fijn, maar een keuze was er niet. En dan de wissel van fietsen naar lopen. Het was heel tof om heel profi bovenop m’n schoenen te staan, been over m’n fiets te zwaaien en vervolgens keihard door te rennen naar het Parc Ferme. Dirk bedankt hiervoor! Het lopen ging soepeler dan verwacht en mijn eerste triathlon duurde dan ook (maar) anderhalf uur!


RBT_1

De cursisten van 2015!

(Maartje is de tweede van links achterste rij)


En nu – inmiddels redelijk verslaafd – word ik lid van Hellas. Dank aan mijn ontzettend gezellige introgroep en de trainers die ons hiervoor hebben klaargestoomd. En speciale dank voor Pascal & Germijn, wat een onwijs enthousiaste coaches!