Vorig jaar was daar ineens een melding van een internationale triathlon wedstrijd in Amsterdam. Die zou starten in hartje Amsterdam, een groots evenement met hoge verwachtingen. Een finish in het Vondelpark, zwemmen in het IJ en fietsen door de binnenstad. De organisatie bleek echter te snel bepaalde zaken te hebben geroepen. Het parcours werd aangepast, het IJ werd vervangen door de Ouderkerkerplas bij Ouderkerk aan de Amstel, de binnenstad door 2 rondjes Ronde Hoep en lopen in het Amstelpark. De aanpassingen in het parcours waren voor een tiental deelnemers zo teleurstellend dat ze van de optie gebruik maakten om het niet geringe startgeld terug te krijgen.
Ik besloot echter gewoon deel te nemen ondanks het gewijzigde parcours. Naast dat het een internationale wedstrijd was met maar liefst 1200 deelnemers uit 37 verschillende landen was het voor de Nederlandse deelnemers op de olympische afstand in de leeftijdscategorie boven de 40 jaar ook het Nederlands Kampioenschap. Bij het inschrijven had ik daar geen moment bij stil gestaan. Toen ik me inschreef kon ik me nog geen voorstelling maken van mijn ontwikkelingen gaande weg het seizoen. Mijn laatste triathlon lag immers al weer een aantal jaren achter me. Dus ik had bedacht dat ik t.z.t. wel zou zien hoe het zou gaan.
Inmiddels zijn we ruim een half jaar na die inschrijving van november 2014 en heb ik alweer een aantal triathlons achter de rug, naast enkele Run Bike Runs en tijdritwedstrijden. Na een aanvankelijke moeizame start, waardoor ik aan mezelf begon te twijfelen en met de gedachte speelde of ik niet misschien iets onder de leden had, bleek ik gewoon nog niet fit genoeg. Mijn eerste 2 tijdritten waren namelijk meteen lang met 46km en 40,8km, met maar een week tussen de twee ritten in, was de herstelperiode wat aan de korte kant. Maar na deze eerste 2 ritten werden mijn tijden en vorm langzaam beter! Dit kwam mede doordat ik de hele winter en voorjaar extra zwemtraining van topzwemtrainer Edwin van Norden had en goed naar Peter Vocking en Ruud Mos, de fietstrainers van Hellas Triathlon, heb geluisterd. Kees Greidanus, mijn looptrainer, nam me tijdens het lopen onder zijn hoede. Tezamen hebben zij ervoor gezorgd dat ik me op alle vlakken verbeterde.
Ik heb veel hardheidstrainingen in de vorm van verschillende tijdritwedstrijden gedaan en merkte dat ik hierdoor op alle vlakken progressie boekte (en nog steeds boek). Tijdens sommige wedstrijden alles perfect, maar zo nu en dan gingen er ook dingen faliekant mis. Mijn wissels gingen steeds beter, maar op het gebied van blaren en andere lichamelijk ongemak ging er nog wel eens iets mis, maar al doende leert men. Dit seizoen is eigenlijk ook mijn eerste seizoen in jaren waarbij ik het op deze manier aanpak. Voorheen geloofde ik bijvoorbeeld niet in zoiets als wisseltraining. Maar ja, voorheen had ik natuurlijk ook niet zo’n bloedsnelle fiets. Oké, ik heb mijn Specialized Shiv weliswaar sinds juni 2012, maar sindsdien heb ik er individueel geen triathlon meegedaan, enkel als trio en/of een tijdritwedstrijd. En met mijn Specialized Shiv is hardrijden niet zo moeilijk meer.
Mijn sterke punten waren vroeger al het zwemmen en het fietsen, het lopen is en blijft mijn minste goede onderdeel. Al gaat het tegenwoordig een stuk beter, wat zeker meespeelt is dat ik meer op mijn voeding let en hierdoor elke maand ook iets lichter wordt. Er is inmiddels al zeker 5 kg af dus dat tikt wel degelijk aan. Een andere aanpak die lijkt te werken is een goede wedstrijdvoorbereiding in de vorm van parcoursverkenningen en het goed doorlezen van websites en programmaboekjes. Voor wat betreft de ICAN waren er nog wel wat zaken die onduidelijk waren, onder andere het parcours. Het parcours, zoals ik dacht dat die zou zijn, heb ik in Mapsource gezet en die naar de GPS overgezet. Dit parcours ben ik gaan rijden zodat ik alvast voor 95% wist waar ik hard kon gaan en waar ik voorzichtiger moest zijn. Vooraf wist ik namelijk niet of je op het rondje Ronde Hoep, dat talloze bochten telt, overal hard kon rijden met je armen op het ligstuur. Mijn vrees was echter ongegrond, aangezien je overal hard doorheen kon. De parcoursverkenning was dus zeker nuttig!
Op zaterdag kon je al je fiets inleveren in het Parc Fermé, je startnummer, chip en andere zaken ophalen en er was een briefing waar je vragen kon stellen. Er waren voor mij nog wat onduidelijkheden over het parcours, maar na de uitleg wist ik dat ik met mijn voorbereiding goed zat. ‘s Avonds bij Daphne pasta gegeten en met een gezonde wedstrijdspanning redelijk vroeg op stok gegaan. De volgende dag ging omstreeks 05:30 uur de wekker… Even wakker worden en de eerste keer naar de wc. Even wat eten, maar veel ging er niet in op dat tijdstip. Dus al mijn spul en fiets in de auto gemikt en naar de start gereden. Daar aangekomen fiets ingecheckt, spulletjes klaar gelegd, startnummerplaktattoo opbrengen, nog een keer naar de wc, wat inlopen, nog een laatste keer naar de wc, wetsuit aantrekken, even inzwemmen en dan naar de start.
Er waren verschillende startgolven, eerst startte de elite van de halve, gevolgd door de heren in alle verschillende leeftijdscategorieën en daarna de dames. Iedere categorie startte 2 minuten na de vorige. De deelnemers aan de halve triathlon moesten een hele ronde van 1500 meter zwemmen plus een korte ronde van 400 meter, die korte ronde kwam weer uit op het traject van de grote ronde. Iets dat niet te controleren was blijkbaar voor de organisatie, want later bleek dat er nogal wat deelnemers van de halve dat kleine rondje overgeslagen hadden.
Mijn klasse startte als allerlaatste om 08:28 uur. Ik zorgde ervoor dat ik flink vooraan lag. Het fluitje van de start klonk en weg waren we! Al heel snel zwommen we de langzamere deelnemers van de startgolf die voor ons gestart was in de benen. Iedere klasse had zijn eigen kleur badmuts, die van de heren 40+ was oranje. Daarnaast waren er groene, witte, lichtblauwe, rode, roze en paarse badmutsen. Sommige klassen waren maar 3 man sterk, anderen waren een paar honderd man groot.
Voor mij was het zwemmen één grote inhaalrace. Veel deelnemers leken beginners te zijn en niet echt goed te kunnen zwemmen, gingen kris kras door het water heen en heel veel schoolslagzwemmers. Ik had al snel door dat ik waarschijnlijk in mijn klasse vrij vooraan lag, want ik zag al na een paar minuten geen enkele oranje badmuts meer naast of achter me. Wel heel veel andere kleuren die om de zoveel minuten plaats maakte voor een nieuwe kleur. Het gros van de paarse, groene en roze badmutsen ben ik voorbij gezwommen. Het zwemmen ging heerlijk, ik had een goede slag te pakken en ik kon me goed oriënteren op de boeien. Het water was heerlijk van temperatuur, niet te warm, niet te koud. De 1500 meter gingen in net geen 22 minuten. Daarmee had ik een 18-de plek overall. Niet slecht dus! Later bleek dat ik in mijn leeftijdscategorie de snelste zwemtijd had.
Van de plek waar je uit het water kwam moest je een flink stuk (hard)lopen naar het Parc Fermée. Daar moest je op stoeltjes van de organisatie je wetsuit uittrekken en die tezamen met je badmuts en je zwembrilletje in een speciale tas proppen, welke aan een soort van kapstok op je hing te wachten. Je tas moest je in een kar mikken en daarna kon je door naar je fiets en de uitgang van het Parc Fermée. De tijdregistratie van de wissel vond plaats buiten het Parc Fermée en ik had een super wissel, want overall behaalde ik in een tijd van 2:12 de 8-ste tijd en in mijn leeftijdscategorie was ik wederom de snelste!
Na de wissel werd ik al in de eerste 250 meter door iemand ingehaald en dit zat me niet lekker. Normaal degene die inhaalt, dus de onverlaat die me in het begin durfde in te halen werd al voor het einde van de weg ‘terecht gewezen’ en zat zo weer achter me. We moesten eerst een stukje aanrijroute rijden naar het begin van het rondje “Ronde Hoep”. Daar aangekomen rechtsaf voor 2 rondjes Ronde Hoep gevolgd door een lang stuk richting het Amstelpark. De minder snelle deelnemers aan de halve triathlon reden voor me en werden één voor één ingehaald. Maar na 1 ronde, kwam ik ook veel deelnemers van de Olympische afstand tegen die aan hun eerste ronde bezig waren. Massa’s deelnemers reden met de handjes losjes op het rechte gedeelte van het racestuur zaten en reden al luid ouwehoerend naast elkaar. Wat nou wedstrijd, het leek wel een toertocht?! Wat nou toertocht dacht ik telkens als ik er met een snelheidsverschil van minstens 15 km/u voorbij stoof. Ook werd er flink gestayerd, maar helaas voor het stayerende deelnemers, aan mij hadden ze een weinig aangezien ik simpelweg te hard voor ze ging! Eén Fransman probeerde me nog bij te halen maar ging nadat hij me had ingehaald doodleuk veel langzamer rijden, die heb ik maar meteen laten zien dat dat geen goed idee was. Exit Fransman. Halverwege het rondje Ronde Hoep was er een brug, waar een verkeersregelaar de deelnemers aan de halve triathlon over de brug heen moest dirigeren. Helaas dirigeerde de beste man ook diverse deelnemers van de Olympische afstand de brug over.
Gelukkig had ik het parcours goed verkend en wist ik hoelang een rondje Ronde Hoep is en met wat eenvoudig rekenwerk kon ik zelf uitrekenen dat een extra lusje van de halve echt een langere afstand dan 45km zou opleveren. Mijn conclusie was dan ook dat ik hem moest negeren. Na 2 rondjes Ronde Hoep kon het stuk naar het Amstelpark beginnen. Op dat stuk reed ik niet meer in veel gezelschap. Waar je eerst bosjes fietsers zag, zag je nu bijna nergens nog een andere fietser zien. Op dat moment twijfelde ik wel even of ik wel goed zat, dat het klopte bleek wel aan het einde van het fietsparcours. Bij het 2-de Parc Fermée aangekomen werd er door een clubgenoot geroepen dat ik ergens in de top tien lag! Achteraf bleek ik zelfs als 8-ste binnen te zijn gekomen in een tijd van 1:10:19. De 5-de fietstijd was voor mij en in mijn leeftijdscategorie had ik zelfs de snelste fietstijd!
De 2-de wissel ging lang zo snel niet als de eerste maar dat kwam doordat niet duidelijk was waar ik mijn fiets mocht stallen. De dag ervoor waren ze de stallingen nog aan het opbouwen, waardoor ik helaas niet had kunnen verkennen waar ik mijn fiets moest ophangen. In de tent hingen weer de nodige tasjes klaar. Ik keek verkeerd en pakte in eerste instantie de verkeerde tas met daarin andermans schoenen die natuurlijk niet paste. Snel de juiste tas alsnog gepakt, even de tijd genomen om sokken tegen de blaren aan te trekken en toen weer snel door. In hoeveel tijd? Langzaam, laten we het daar maar op houden….
En toen dus het laatste onderdeel, het lopen. Twee keer richting het Amstelpark en weer terug. In eerste instantie zou het parcours door het Amstelpark heen lopen, maar in verband met een hondenhardloopwedstrijd moesten we langs de Amstel richting Ouderkerk lopen. 2,5 km heen, 2,5 km terug en dat dan 2x, op ¾ van iedere “ronde” kreeg je een armbandje aangereikt. Die moest je dan om je pols doen als bewijs dat je een rondje had gelopen. Bij iedere ronde kreeg je een andere kleur. Ook hier ging het nogal eens mis bij veel deelnemers, sommigen hadden het informatieboekje niet gelezen en dachten dat deze ‘armbandjesaanreikers’ niet bij de organisatie hoorde, anderen vonden ze gewoon in de weg staan en omzeilden ze telkens. Afijn, het beste was er natuurlijk voor mij al wel af. Het zwemmen en het fietsen ging als de brandweer maar het lopen leek meer op strompelen. Echt lekker ging het niet. Toch wist ik vol te houden en na 1 ronde kwam dus de 2-de en laatste ronde aan de beurt. Ondertussen had ik al begrepen van clubgenoten dat ik best aardig lag in de wedstrijd en dat ik wel eens een top 20 zou kunnen behalen. Aan een podiumplaats had ik totaal niet gedacht, ik bedacht wel dat een top 10 klassering bij de heren 40+ een leuke bekroning zou zijn voor mijn snelle zwemmen en fietsen. Hoewel ik af en toe dacht aan uitstappen, omdat ik het toch wel heel zwaar had, zette ik toch door en na een kleine eindsprint ging ik in 2:23:46 over de finish. Over het lopen met een afstand van nog geen 9,5 km had ik 46:42 nodig gehad. Wat 10-12 minuten langzamer was dan de snelste lopers.
Toen ik over de finish kwam werd ik aangeschoten door Kitty van Bloois van de NTB die me zei dat ik nog niet naar huis mocht omdat het wel eens zo kon zijn dat ik op het podium zou staan. WTF?! Aan die mogelijkheid had ik nog niet gedacht! Ik was ruim een kwartier na de overall winnaar aangekomen maar dat was een master H45-49, een andere categorie. En zo zaten er uiteindelijk nog een aantal lui voor me die allemaal in andere categorieën zaten. Ja, er zat in eerste instantie iemand voor me die in mijn categorie zat maar die bleek maar 1 fietsronde te hebben gereden en werd hiervoor gediskwalificeerd en zodoende werd ik de nieuwe Nederlands Kampioen Masters H40-44!
Het was een onverwachte, maar wel heel prettige ervaring. De laatste keer dat ik een podiumplaats had bij een triathlon was bij het schoolkampioenschap in 1995. Natuurlijk realiseer ik me ook wel dat dit NK een redelijk mager bezet NK was. Maar dat neemt niet weg dat mijn prestatie best goed te noemen is. Een snelle zwemtijd, een heel snelle eerste wissel en een ronduit zeer snelle fietstijd. Het lopen kon voor mij niet sneller maar de kans is groot dat ik de komende tijd daar nog veel progressie kan boeken. Een tijd van 36 minuten lopen zoals de winnaar overall (én Master H45-49, Rob Kwaaitaal), zal wel altijd onmogelijk blijven voor mij maar volgens mijn trainer Kees Greidanus moet een 40 minuten mogelijk zijn. (Ik ben zelfs al van groepje 46 naar groepje 44 bevordert naar aanleiding van een snelle looptijd bij de sprint triathlon in Utrecht.)
Maar mijn naam staat nu voor altijd in de statistieken, het Wilhelmus heeft voor mij geklonken en ik heb een heuse medaille met daarop de vermelding “NK Triathlon Masters Olympische Afstand 2015 1e plaats age-group” en dat pakt niemand mij meer af!!!