Waar een recreatieve sporter zich pas naar buiten waagt bij stralend weer, schrikte de hitte op zondag 9 augustus menig 1e divisie triathleet af. Kort voor de start werd duidelijk dat het water nog net aan fris genoeg was om een wetsuit aan te mogen starten. Als het 0,2 graden warmer was geweest, had het niet gemogen. Wetsuitliefhebbers konden opgelucht adem halen. Vervolgens hadden pakweg 90 volwassen kerels de nodige moeite om met zijn allen achter de startstreep te liggen. Het startschot bracht verlossing.
Er werd hard vertrokken en aardig gemaaid. Als ex-waterpoloer ben ik niet vies van een stootje en een hapje water. Even laten gaan, om ze op het tweede stuk in grote getale weer in te halen. Als eerste van mijn team verliet ik het water, niet gek voor een invaller. Fietsen blijft een persoonlijk zorgekindje en snel schoten mijn teamgenoten mij voorbij in deze stayerwedstrijd. Er ontstond een grote groep en hier lag wel een kans. Als ik achter die 30 man kon blijven hangen, konden zij het vuile werk opknappen en met lopen kon ik hen vervolgens pijn doen. Plan mislukt, na eerste keerpunt lukte het niet om bij te sprinten en in een groepje van drie bleef ik steken om vervolgens de grote groep langzaam meer afstand te zien pakken. Terwijl ik nog aan het zwoegen was, vond er een wissel met ongeveer 30 personen tegelijkertijd plaats. Hectisch en uitdagend voor de triathleten en spectaculair om te zien voor het publiek.
Ik wisselde zelf later en kon een aardig looptempo aanhouden en zag een grote groep lopers dichterbij komen. Ondanks dat ik de vierde looptijd had, was het gat te groot om dicht te lopen. Met name Marco leverde een goede prestatie. Vier dagen na de geboorte van zijn dochter wist hij, ondanks het nodige slaaptekort, een derde plek overall te halen. Koen en Vincent finishten dichtbij elkaar als 33e en 35e, wat resulteerde in een 6e plek. De dames maakten nog meer indruk door er met de overwinning vandoor te gaan. Zo wordt vertrouwen getankt voor de ontknoping In Amsterdam.
