Duurzaam en enthousiast in Zeewolde

Door Eline Peterse (Hellas 4)

Afgelopen 24 juni hadden we weer een prachtige OD teamwedstrijd met de twee Hellas tweede divisie teams, dit keer in Zeewolde. Wat me opviel is dat bij deze groep triatleten de liefde voor de natuur verder gaat dan alleen ‘spetter spatter spater Hellas in het water’. Er werd namelijk in de WhatsApp groep uitgebreid besproken werd hoe we zoveel mogelijk mensen in zo weinig moZeewolde_1gelijk auto’  s konden krijgen om zo milieubewust op stap te gaan. De #ecofriendly is hierbij een understatement.

Toen we een perfect rijschema hadden, want ja, deze teams doen niet alleen tijdens de wedstrijd aan teamwork, gingen we vol goede moed op stap! Eenmaal aangekomen brak de paniek bij mij uit en de vreugde bij Joyce en Lenja. Vanwege de watertemperatuur mochten we geen wetsuit aan! Deze laatste twee toppers kwamen dus ook als een van de eerste het water uit. Wel met enkele waterplanten rond de oksels en op de bril geplakt, aangezien het water vrij ondiep was of de waterplanten extreem lang. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen vermoed ik.
Zeewolde_3
De fietsroute was op de dijk en door de wind mee een groot feest, gevalletje Speedy Gonzales eat your heart out! Bij het lopen stonden op verschillende punten muziek waardoor sommige triathleten, waaronder ik, per ongeluk af en toe een danspasje deden in plaats dat steady loopritme. Nadat iedereen vrolijk, en met slechts hier en daar een kleine blessure, was gefinisht konden we weer heerlijk smikkelen van de lekkernijen!

Hellas 3 wist zelfs een podiumplek te pakken, ook Hellas 4 had het erg goed gedaan, maar helaas zijn we door een fout van mij gediskwalificeerd. Wat uitZeewolde_2eraard erg balen was. Op Super Saturday in Rotterdam mogen we weer aan de bak tijdens een stayer wedstrijd, helaas ben ik er dan niet bij, want ik zou er erg goed in zijn geweest!

Spanning in Stiens! Door Coen Smiers

In het eerste weekend van juli reisden de mannen (en dames) van de eerste divisie af naar het hoge noorden voor een OD in Stiens. Hoewel er natuurlijk niets boven Groningen gaat, kijken we terug op een spannend race weekend.

Hellas_Stiens_3We kregen waar voor ons geld in Stiens, want het zwemmen was ruim 300 meter te lang. Na het startschot ontstond de zogenaamde wasmachine voor het bemachtigen van een goede uitgangspositie. Na deze vrije worstel exercitie lagen we er niet verkeerd bij. Vincent Böhm zat voorin en later in de kopgroep op de fiets, Juan daarachter, ik (Coen) volgde en Peter Res kwam als laatste van ons team het water uit.

Coach Erik gaf aanwijzingen langs de kant en daardoor waren de verschillen met de kopgroep al snel bekend. Waar Vincent in een groep reed die (meestal) niet wilde werken, waren Juan en achter hem ikzelf aardig kop over kop aan het werk om mee te komen in het stayergeweld. Ik haalde wat groepen in dankzij de samenwerking met een atleet van de Dolfijn die ook door wilde trappen.

Peter had met zijn vrouw Roos een weekje in de bergen gefietst en dat was te merken. Hij haalde meerdere groepen bij en zijn aanwezigheid in de fietsgroep zorgde ervoor dat er doorgereden werd. Hierdoor kon qua fietsbenen het kaf van het koren gescheiden worden. Je draaide ofwel mee, of je mocht het alleen uit gaan zoeken. Ouderwetse fietsles. En zonder fietsgroep wordt het lastig.

In de laatste ronde reden we met drie man van Hellas in de groep en konden we met een paar man los fietsen. Een uiterste krachtsinspanning zorgde ervoor dat ik mee kon springen. Juan kon helaas niet aanhaken. Ergens achter mij hoorde ik dat iemand in de berm belandde en vanuit mijn ooghoek zag ik hem koprollend door het gras gaan. Was het Juan? Zo snel kon ik het niet zien. Gelukkig was de val in het gras en leek de schade mee te vallen. Tijd om na te denken was er niet, want de wisselzone kwam eraan.

Dus nog even sprinten, want dan zit ik voor de rest als ik de zone betreed. Over het algemeen ben ik op m’n best met mijn voeten aan de grond. Coach Erik roept dat we 1:30 achter liggen op de nr 1. Toch dik een minuut ingelopen op de kop tijdens het fietsen. Oef, lopen gaat stroef. Ik haal zoals ik gewend ben mensen in op mijn beste onderdeel, maar het gaat minder makkelijk dan normaal. Peter is sneller dan ik en tussen ons valt een gat. Ik haal Vincent in. Hij wandelt en heeft een kuit waar het zojuist in geschoten is. Shit. Ik weet niet of Juan nog in de race is en brul in de emotie van het moment dat hij door moet lopen en we hem nodig hebben!

Hellas_Stiens_2Ik begin aan mijn laatste ronde en ontdek dat het tempo meer en meer toeneemt. Het gat is er nog met Peter, maar ik leg mijzelf op dat iedere concurrent tussen mij en hem te kloppen is. Ik draai de hoek om en zie de laatste paar honderd meter tot de finish met twee concurrenten voor me. Beuken, Smiers! Ik moedig mezelf aan. Erik roept hetzelfde vanaf de kant. Ik pak de eerste concurrent en zet een eindsprint in voor het pakken van de 5e plek. De andere atleet kijkt om, ziet me aankomen en zet ook een sprint in. Gelukkig hebben we chips voor de tijdregistratie want het is close, maar ik pak de 5e plek!

Peter heeft plek 4 veroverd en samen wachten we op binnenkomst van de belangrijke derde man. Het lijkt een eeuwigheid te duren tot we de felgekleurde beenstukken zien. Juan draait de hoek om. Hij is blijkbaar niet degene die gevallen is. Hij finisht en dit zorgt voor een tweede plek van het team. Vincent heeft zo goed als het ging door gelopen tot Juan hem inhaalde, de held. Tweede is een team resultaat waar we blij mee mogen zijn, zeker gezien de omstandigheden. Twente is (weer) eerste en het wordt een hele klus om hen in te halen in het klassement.

Happy racers bij clinics onderhoud van je racefiets

Uitleg van de pro’s van Rijwielpaleis Bilthoven

Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud

Al jaren is Rijwielpaleis Bilthoven onze trouwe sponsor voor zowel de vereniging als Triathlon Utrecht. We zijn superblij met hun sponsoring, maar bovenal ook erg trots dat we als Hellas Triathlon verbonden zijn aan een fietsspecialist met zo veel expertise en vakmanschap.

Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud  Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud  Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud

Om nog meer Hellas-leden hier van te laten profiteren, hebben we in mei twee fietsonderhoudsclinics bij Rijwielpaleis Bilthoven georganiseerd. Beide clinics zijn enorm goed beoordeeld door de deelnemers. Dit vraagt dus zeker om een vervolg!

Rijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoudRijwielpaleis Bilthoven racefiets onderhoud

Trailvuurdoop bij de Koning van Spanje – door Evelien van der Meel

Afgelopen weekend gebeurde er veel op sportgebied. Een aantal Hellas atleten straalden op een run-bike-run wedstrijd, anderen werden door de barre water temperaturen gedwongen een run-bike-run af te leggen in plaats van de geplande triathlon en sommigen reden een rondje op de fiets om een appeltaart en koffie te scoren.  Een vierde delegatie van Hellas verkoos een weekendje lekker lopen in de natuur van Zuid-Limburg. In Gulpen vond afgelopen weekend namelijk de Koning van Spanje trail plaats.  Met de verschillende afstanden over verschillende dagen was er voor iedereen wel een passende uitdaging te vinden.  En wie wil nou niet bij de finish onthaalt worden met een heerlijk stukje dagverse Limburgse vlaai?

Vrijdagavond werd er door een aantal al begonnen aan de 16km nighttrail, terwijl anderen de fiets verkozen om even de heuvels te testen en de rest gewoon nog op kantoor zat. Uitslagen van de nighttrail zijn niet te vinden, dus als het niet op strava staat, waren ze er waarschijnlijk niet bij 😉

De volgende ochtend begon het sportieve weekend voor de meeste uit de groep. Hellas was op de zaterdag  goed vertegenwoordigd met zeker 25 man aan de start en 3 op de fiets voor de nodige support. De 15 en 32km op het programma zorgden ervoor dat zowel de ervaren als de minder ervaren trailers aanwezig waren.

Koning van Spanje Hellas Triathlon Lotte & Sarah Koning van Spanje Hellas Triathlon Maaike

Voor mij persoonlijk ook mijn eerste ervaring met trailrunning. Het parcours van de 15km leidde de lopers over allerlei verschillende ondergronden en omgevingen en welke triathleet houd er niet van afwisseling? Van smalle bospaadjes tot wat ruimere afdalingen met losliggende stenen in combinatie met een heerlijk zonnetje, afentoe een verfrissende windvlaag en wat nieuwsgierige koeien is het niet gek dat deze wedstrijd in razend tempo uitverkoopt. Hoewel ik mezelf er aan moest herinneren afentoe ook om me heen te kijken en te genieten van het uitzicht heb ik echt genoten van deze wedstrijd.  Ondanks dat de meeste lopers van Hellas sneller liepen was het niet erg om alleen te lopen. De meeste deelnemers zijn er niet om een snelle tijd te lopen. Er is onderweg dan ook voldoende ruimte om een praatje te maken met de mensen die in je buurt lopen en afentoe een foto te nemen van het mooie uitzicht.

Koning van Spanje Hellas Triathlon groep

Na een lange wedstrijddag moet er natuurlijk goed bijgegeten worden en wat is er dan gezelliger om dit met zijn allen te doen? Een grote groep van de aanwezigen stonden met hun tentje op camping de gorselerput en dit was dus ’s avonds ook ‘the place to be’.  Onder het genot van een hele lading pizza’s, stokbroodjes en biertjes wordt er nagepraat over ieder zijn ervaringen op het parcours en goede verhalen van eerdere edities. De avond wordt afgesloten met een bezoekje aan de lokale kroeg.

Koning van Spanje Hellas Triathlon vlagKoning van Spanje Hellas Triathlon gezelligheid

Zondag staan er nog drie afstanden op het programma de 11, 22 en 42 km. Voor een enkeling is de zondag de eerste loopdag, maar de meeste hebben de dag ervoor al een afstand afgelegd. In de meeste gevallen is dat de 15km, maar de echte bikkels Koen en Maaike namen deel aan de Ultimate en liepen op zaterdag 32km en op zondag 42km. Met al een afstand in de benen was de tweede dag even afwachten hoe de benen zouden voelen en daarnaast hoe het weer zou zijn. Beiden pakten positief uit.

Koning van Spanje Hellas Triathlon start

Ook op de tweede dag leidde het parcours van in mijn geval de 11km langs allerlei verschillende ondergronden met mooie uitzichten, steile klimmetjes en tot slot een laatste klim en afdaling gelijk aan de dag ervoor. Waar ik op zaterdag totaal niet wist waar ik aan toe was bij het oplopen van de laatste klim kon ik nu al voorbereiden op de laatste afdaling en het heerlijke stukje vlaai wat stond te wachten.  Bij de finish bleek dat de mensen die zondag de benen los gingen fietsen naar het finishterrein waren gekomen om de lopers binnen te halen. Ook bij de speaker was dit niet onopgemerkt gebleven bleek aangezien ik (zonder Hellas shirt) binnenkwam met de volgende tekst  “en daar komt weer een loper van Hellas Triathlon uit Utrecht. Dat kunnen we opmaken uit het enthousiaste gejuich hier langs de kant. ”  Al met al was het een super leuk weekend lopen in de natuur en zeker voor herhaling vatbaar.  Mijn volgende weekend staat in ieder geval al gepland, dus wellicht tot 12&13 augustus bij de Trail des Fantômes in la Roche-en-Ardenne.
Koning van Spanje Hellas Triathlon schoenen

 

Hellas Triathlon divisie geweld in 2017 trapt af met #SUPERSUNDAY

Super Socalize SundayGeen enkele Nederlandse triathlonliefhebber kon er dit weekend niet omheen, Super Sunday. DE aftrap van het landelijke triathlonseizoen met alle teams op één locatie; Arnhem tijdens de teamtriathlon. Social Media stroomde vol met tweets en live videos en van ons mooie cluppie deden maar liefst 9 teams mee. Het was de dag van de vierde plaatsen, dus er werd vaak net naast het podium gevist. De dames van de eerste divisie wisten wel een hele mooie tweede plaats te halen. Een overzicht van de teams, posities en tofste foto’s!

 

Heren Eredivisie (8e)
Vincenz, Sjoerd (Veltman), Aaron, Rik & Gersom

Ere divisie heren op de fiets
Ere divisie heren op de fiets

Dames Eredivisie (4e)
Sione, Jony, Jasmijn & Eline

Ere divisie dames met zijn 3en naar de finish
Ere divisie dames met zijn 3en naar de finish

Heren 1e Divisie (6e)
Coen, Peter, Arie & Marco

Heren 1e Divisie op weg naar de 4e plek
Heren 1e Divisie mooi in positie

Dames 1e Divisie (2e)
Chantal, Ann, Anne & Martine

Op weg naar de 2e plek
Op weg naar de 2e plek, gefeliciteerd dames met deze topprestatie!

Heren 2e Divisie Noord (4e)
Koen, Lex, Jeroen & Ron

Bergje op en ja echt met zijn vieren!
Bergje op en ja echt met zijn vieren!

Dames 2e Divisie (6e & 10e)
Marije, Maike, Linda & Charlotte (6e)

Ladies van de 2e divisie zwemmend naar de 6e plek
Ladies van de 2e divisie zwemmend naar de 6e plek

Joyce, Willeke, Inge & Sarah (10e)

YEEH finish!
YEEH finish!

Heren 3e Divisie Noord (4e)
Peter, Piet, Thomas & Sjoerd (Wever)

Team biken
Team biken

Heren 4e Divisie (4e)
Garion, Nick, Bart & Bob

Zetje in de rug, goede teamspirit
Zetje in de rug, goede teamspirit

Toffe foto’s door Bram Verbout & Ilse Vermeij

Feest, ervaring, beleving, trots: een Ironman!!

Drie dagen later. Langzaam komen we allemaal bij van het indrukwekkende weekend en alle ervaring en beleving die we daar opdeden. Het is echt bizar en bijzonder wat er in zo’n weekend gebeurt met deelnemers, maar zeker ook met de betrokken supporters, familieleden en fans.

Maar eerst: we hebben het allebei gehaald. En hoe! Jasper in 10.38:38 en ik in 11.32:02.

Hele vette tijden, in beide gevallen veel meer dan waar we op hadden gehoopt. Zelf wilde ik zeker onder de 13 uur finishen, liefst ook in de buurt van de twaalf. En, onuitgesproken, had ik wel een sterk verlangen om onder die twaalf te duiken. Maar een half uur? Nee, dat had ik niet verwacht en zelfs niet gehoopt.

Maar eerst de aanloop. Die was dus echt goddelijk. We hebben zelf vanaf donderdag alle tijd gehad en genomen om de stad te verkennen, de spullen klaar te maken, langzaam naar zondag toe te leven en vooral ook de gezinnen langzaam mee te zuigen in onze beleving. Want ondanks het feit dat beide echtgenotes al een maand of vijf nadrukkelijk met de neusjes op onze plannen werden gedrukt, zag je dat het dit weekend ‘echt’ werd. Ook voor hun. En nog belangrijker: ik merkte aan mijn vrouw dat ze het geweldig begon te vinden. Het evenement, de sfeer, het unieke van ons droomweekend. Want dat werd het langzamerhand. Ik heb zaterdagavond ook al gelijk gezegd dat ik de winst uit hun gezelschap er al lang uit had gehaald. Ik vind het zo gezellig en relaxt om met z’n allen naar zondag toe te leven. Echt. Het was fantastisch.
Weerbericht-autisten

En toen werd het zondag. 04.00 Uur om precies te zijn. Het wekkertje ging en ik wilde graag toch even kort douchen. Wakker worden kent zijn noodzakelijkheden…;). Maar ik lachte niet. Ik was misselijk van de zenuwen. De knoop in mijn maag voorkwam zin in ontbijt, maar dat was natuurlijk geen optie. Op kracht heb ik yoghurt en croissants naar binnen zitten werken. Seline kwam even mee om gedag te zeggen, wat mij de kans gaf telefoon en kamersleutel af te geven. Om 04.45 uur kwam de taxi die we hadden besteld. We hadden geen vertrouwen in de pendelbussen, nadat iemand van de organisatie had geroepen dat ‘ze wel dachten iedereen op tijd weg te krijgen’. Tsja, ik ga geen investering van vijf maanden in de handen leggen van iemand ‘die wel denkt’. Een taxi dus. Maar dan moet je wel een chauffeur treffen die weet wat ie doet. De onze keek naar het door de organisatie verstrekte blaadje met daarop de omleidingen aangeven (het fietsparcours betekende namelijk omleggingen in de aanrijdroute) en besloot maar gewoon die kant op te rijden, een afslag te missen, 25 kilometer door te rijden voor hij kon keren, de reguliere afslag te nemen en vervolgens oog in oog met de wegafzetting en een peloton Duitse agenten nog steeds te denken dat ie er wel kon komen. We zijn uitgestapt. Op een kruising in de middle of fucking nowhere, op zoek naar een start die nog drie kilometer lopen was. Ook geen optie dus. Maar we waren niet de enigen. Er ontstond langzaam een groep van zo’n 50 á 70 mensen, veel sporters en een aantal supporters, die toch echt hulp nodig hadden om bij de Ironman aan te komen.

Gelukkig kwamen de pendelbussen hierlangs. Maar die zaten allemaal vol. Er waren ook touringcars met VIPS, die wel heel veel ruimte hadden, maar die weigerden te stoppen. Het was te gênant voor woorden. De sfeer werd dus ook grimmig en mensen van de organisatie konden niks anders dan stamelen ‘I am calling a bus’. En dat twintig minuten lang. Zo ver stonden die bussen nou ook weer niet van ons af. Uiteindelijk kwam er een legen bus terug van de start om ons op te pikken en konden we onderweg de vele lopers ook nog meenemen. Jasper’s start stond om 06.40 uur gepland, de mijne om 07.00 uur. Het was inmiddels 06.15 uur.

Zwemmen
Mijn eerste 500 meter zijn altijd hel. Ik moet er echt inkomen. Daarna kan ik in een ritme of zelfs flow terechtkomen en oprecht het gevoel hebben dat ik goed bezig ben. Voor een niet-natuurlijk zwemmer als ik is dat een ware traktatie en een zeldzaamheid. En wat schetst mijn verbazing: ik heb mijn beste zwemervaring ooit. Ik kom in een heerlijk ritme, het water was zalig, we mochten ondanks de best warme temperatuur (ruim 22 graden celcius) wel ons pak aan en ik lag er prima bij. Mede door de ‘rolling start’, wat zoveel betekent als dat je gaat op geschatte zwemtijd. Ik was weggegaan in de groep die er tussen de 1.20 en 1.30 uur over ging doen. Ik hoopte dan een van de snelste te zijn.
Dat viel tegen. Ondanks mijn goede gevoel kwam ik pas na 1.26 uit het water. Daar had ik op dat moment geen oog voor, ik had niet gekeken naar mijn tijd. Gelijk druk met pak uitwerken en richting fiets dribbelen. Ik miste de aanmoedigingen van Jasper’s gezin, want doof en water in oor. Uiteindelijk rende ze een stuk met me mee en kreeg ik ze in de gaten. Zoon Taeke lag op de grond van het lachen, hahaha.
‘S avonds bleek ik uit de Garmin-file dat ik wel degelijk heel goed had gezwommen, voor mijn doen. 2.05m/100m, maar liefst. Ik had echter ook bijna 400 meter meer gezwommen dan de benodigde 3800 meter. Dat zijn bijna 8 minuten. Zonde. Ik wist dat ik rijkelijk ruim had gezwommen, omdat ik een aantal keer door vrijwilligers in kano’s was teruggeschreeuwd naar de zwembaan. Ik dreef af. Dat doe ik vaak, mede doordat ik graag buiten de drukte zwem. Daardoor blijf ik wat aan de buitenkant en maak ik afdrijven wel heel makkelijk. Daar moet ik echt wat aan gaan doen…..

Fietsen
Maar niet nu. Er moet gefietst worden. Het fietsen stond in het teken van niet te hard gaan. Je moet daarna tenslotte nog wat doen. Dus met trainer (Herr Dr) Peter Vocking afgesproken zo rond de 200 watt te blijven, bij de klimmetjes mocht ik wel naar de 250 á 280 watt. En verder natuurlijk goed eten en drinken. Dat laatste heb ik goed gedaan, al zeg ik het zelf. Ik had twee witte bolletjes met chocoladepasta gesmeerd en in mijn pak gestopt en twee gelletjes in mijn zak. Twee bidons gevuld met isotone dorstlesser. Dat was slechts de basis, want er stonden onderweg veel verzorgingsposten, waar van alles en meer werd aangereikt. Dat werkte geweldig en lukte goed.
De wattages gingen wat minder volgens plan. Ik ben op de heuveltjes toch maar gewoon lekker vol naar boven geknald, om vervolgens natuurlijk wel herstel te pakken. Maar het was warm, zonnig, ik had energie en veel plezier en genoot van de mooie ronde die we twee keer mochten doen. En aan het einde van rondje één stonden de gezinnen onderaan ‘Hartbreak Hill’ een beroemd sfeerpunt in de fietsronde van de IM Frankfurt. Super. Spandoek, veel geschreeuw en blije gezichten. Het bleek dat ze mij een minuut of 20 na Jassie hadden verwacht, maar dat werden er 45. Ze waren blij dat ik er eindelijk ook was…;). Dat goede gevoel duurde en duurde, het was zalig. Tot kilometer 140. Toen kwam de voorspelde regen en ik had daar, gek genoeg, helemaal niks mee gedaan. Ik had ook niet eens een jack of iets dergelijks uit Nederland meegenomen. Gewoon, niet in me opgekomen. Raar, na zo’n lange en intensieve voorbereiding. Regen dus. Tien minuten later zat ik klappertandend op de fiets, nauwelijks meer in staat te remmen of schakelen. Goed blijven eten en drinken en maar gewoon uitzitten. Dat heeft me uiteindelijk veel tijd gekost. Met name omdat ik een vrij angstige fietser ben. Afdalingen, nat wegdek, het is aan mij niet besteed. Dus waar ik tot dan toe heerlijk allerlei mensen had ingehaald, werd ik nu aan alle kanten voorbij gereden door mensen met meer vertrouwen in hun eigen fietskunsten.

IMG_2320
Terugjuichen naar onze fantastische supporters

Gelukkig kwam ook daaraan een einde. Als je maar rustig blijft en je benen gewoon heen en weer blijft bewegen, kom je er vanzelf. Vlak voor ik de stad in fietste stonden vrouw en kinderen nog klaar om me binnen te halen. Heerlijk. Ik weer in de stad, zij weer in de buurt en het grootste gedeelte van de triatlon achter de rug. In de fietswisselzone werd mijn fiets gelijk aangepakt en voor me weggehangen. Ik kon doorrennen naar de tassen met spullen en de tent om in om te kleden. Dat was nog lastig zat, want door de kou was ik erg veel controle over mijn handen kwijt. Ik kreeg mijn spullen nauwelijks uit en trilde mezelf van het bankje af. Gelukkig had ik een extra paar sokken in de looptas gedaan, zodat ik een droog paar aan kon trekken. Na een minuut of vijf had ik het allemaal voor elkaar, greep ik mijn klaarliggende Mars en rende de tent uit.

Lopen
Ondanks mijn onwetendheid over mijn zwemtijd, ging ik er inmiddels wel vanuit dat ik echt met een goede tijd bezig was. Vooraf had ik 1.30 bedacht voor zwemmen en de daaropvolgende wissel. Voor het fietsen hoopte ik op zes uur. Ik ging er maar even vanuit dat die 1.30 nog klopte, en zag dat ik in 5.50 had gefietst. Dan had ik nog ruim 4.30 over voor het lopen om in de buurt van de twaalf uur uit te komen. Moest lukken, al had ik geen idee hoe het lopen zou gaan vallen.
In eerste instantie erg goed. Ik startte met een gemiddelde van zo’n 5.15 á 5.20 per kilometer en dat hield ik makkelijk en soepel vol. Tot ongeveer de helft. Tijdens het tweede rondje stonden de gezinnen bij onze favoriete Italiaan achter de hekken en schreeuwde ze ons de hoek om, de brug over.

Toen ik daar naar boven liep brak ik wel een beetje. De uitputting is niet ver weg meer en ik was op dat moment zo intens gelukkig met de mensen die ik in mijn leven heb. Seline, onze kinderen die daar stonden te springen en dansen, maar ook Jasper en zijn geweldige gezin, mijn zusje Kirsten en vriend Bas die er maar even voor op en neer kwamen, ‘vriendin van de show’ Maureen, die er zo naadloos inpast. Het was een groot geluksgevoel en ik pinkte de tranen boven op de brug nog weg toen ik alweer naar beneden moest voor het grote lange stuk van het rondje.

IMG_2354

Aan het eind van rondje twee kreeg ik last van mijn teen. Niet de verwachtte rechterteen, waar ik 9 dagen geleden nog een stukje nagel had laten verwijderen, maar de linkerteen. Ach, op zo’n lange dag gaat het erom hoe goed je omgaat met verrassingen en ongeplande hindernissen. Deze had ik niet aan zien komen. Ik voelde, of dacht te voelen, dat ik mijn nagel kapot aan het lopen was. Stoppen, kijken en daarna eventueel alles weer aantrekken leek me geen optie. Dus ik heb daar ter plekke afscheid genomen van mijn nagel en ben doorgerend. Ik leverde wel wat in. Mijn kilometertijden liepen terug naar eerst 5.30 per kilometer en daarna zelfs 5.40. Na het derde rondje wist ik daardoor wel zeker dat ik binnen de 12 uur ging finishen, maar daar was ik totaal niet meer druk mee. Ik was druk met doodgaan, pijn in mijn teen, veel afkoelen en goed blijven drinken en nog af en toe eten. Het spul stond ook aan het begin van rondje vier nog op dezelfde plek, wat me een mooie boost gaf voor het laatste lange rechte stuk. Dat leidde (de hele dag al..;)) naar een keerpunt waar de polsbandjes werden uitgedeeld bij elk rondje. Zo konden we zelf, maar wellicht ook de organisatie, zien dat alle rondjes ook echt waren afgelegd. Dat bandje was natuurlijk een mooie beloning voor een bijna afgelegd rondje. Zo liep ik er ook naartoe. Vanaf daar was het terughobbelen, een kade en daarna nog een brug op, aan de overkant er weer vanaf, het water volgen, het tapijt op en de al vier rondjes scherp in het oog gehouden afslag rechtsaf naar het finishplein nemen. Rond half zeven liep ik daar door de mensenmassa heen, te moe om nog goed om me heen te kijken, blij dat ik er was en weer niet in staat om nog op de klok te kijken. Het duurde nog een uur voordat ik wist hoe lang ik erover gedaan had…..

Uiteindelijk liep ik de marathon nog net binnen de 4 uur en daar had ik de laatste kilometers nog wel voor gelopen. Trainer Peter had gewaarschuwd ‘niet te gaan wandelen’ en het vergde echt heel veel discipline om daar ook niet aan toe te geven. Wat had ik zin in wandelen, hahaha.

Na afloop volgden de knuffels van de gezinnen. Vrouw en zus stonden gelijk na de finish al te wachten en nadat ik in de opvang goed had gedronken en mijn eerste tas had opgepikt, stonden de kids bij de uitgang van die zone op me te wachten. Heerlijk. Terwijl Bas en ik de rest van de spullen en de fiets gingen regelen, trok de rest van het gezin vast naar een terras. Jasper was al veel eerder aangekomen en was al ergens gecrasht. Toen ik een klein uurtje later bij een tent met bar en klaarstaande biertjes aankwam zaten de dames te kletsen met drie Nederlanders. Dat bleken vertegenwoordigers te zijn van Ironman Maastricht. Zoals mijn heerlijke echtgenote hen al had medegedeeld, de race die ik eigenlijk wilde doen. Maar dat paste niet in onze vakantieplanning. Ze vertelden hartelijk dat het volgend jaar 6 augustus wordt, waarop Seline enthousiast uitriep dat dat prima past in onze (nog niet gemaakte) plannen. Het werd een leuk gesprek, waarin de Limburgers ook graag even wilde wachten tot ik er was, om van mij te horen wat mijn positieve en negatieve ervaringen van dit weekend waren. Dat deed ik een half uurtje later graag en met veel plezier. Trots op mijn prestatie, intens genoten van de dag, het weekend en de organisatie. Maar met name rondom onze activiteiten bij de zwemstart was veel winst te behalen. Dat was dramatisch geregeld en slecht gecommuniceerd. Als dank kreeg ik van de Race Director een slot aangeboden voor de Ironman Maastricht 2017! Ter plekke dus mijn tweede Ironman gepland. Echt, wat een cadeau en wat een afsluiting van een geweldige dag en week.

De kinderen waren door de Maastrichtenaren ook al ingepalmd. Ze mogen volgend jaar meedoen aan de Ironkids en riepen al direct dat er druk getraind moest worden voor 200 meter zwemmen, 3 kilometer fietsen en 1 kilometer lopen. Helemaal mee eens. De volgende Ironman wordt dus nog meer een familieproject dan deze al was. Superbenieuwd.

Voor nu ziet het er verder vooral rustig uit. We gaan gelijk op vakantie en we kunnen allemaal lekker bijkomen. Mijn teennagel was inderdaad bijna los, die heb ik dinsdag door de huisarts laten verwijderen. Nadat ik rechts ooit al kwijt was geraakt tijdens het Vaalsertrail, nu dus links tijdens Frankfurt. Nu rest dankbaarheid. Trainers van Hellas, Peter, Roy Zwemanalyse, Mark fysio, Erwin osteopaat, de huisarts…;). Je hebt er stiekem best veel hulp bij nodig, nog los van de allerbelangrijkste hulp: een enthousiast gezin. De trainer ook al gesproken, over de plannen die er nu alweer zat zijn. In augustus gaan we er op door. Ik zal er komende weken een blogje aan wijden. Nu eerst bijkomen, zoals ik afgelopen dagen al op de bank werd betrapt….;).

Schitterende omstandigheden bij 1e divisie heren

Door: Vincent Beijk – Zondag 5 juni stond de tweede wedstrijd van de 1e divisie op het programma. Onder werkelijk schitterende omstandigheden in een oerhollandse landschap werd er een sprint stayer triatlon afgewerkt. Er stonden 92 gZwemmenemotiveerde en geconcentreerde mannen aan de start. Het heren team van Hellas 2 bestond deze keer uit Peter Res, Coen Smiers, Koen Overmars en ondergetekende. In de week voorafgaand aan de wedstrijd is via WhatsApp uitgebreid over de tactiek gesproken, weersverwachtingen geanalyseerd en de concurrentie bestudeerd. Duidelijk was in ieder geval dat de wind een rol zou gaan spelen in deze wedstrijd. Het was dus zaak om met het zwemmen goed bij te blijven zodat we met het fietsen niet in ons eentje de strijd met de wind hoefden aan te gaan.

Daar zijn we, ondanks de flinke golven, alle vier goed in geslaagd. We konden daarom goed mee doen in het tactisch spel op de fiets. Koen en ik vonden elkaar al snel op het eerste stuk tegen de wind. Vlak voor het keerpunt na zo’n 5 kilometer positioneerde we ons voor aan onze groep en door direct het tempo op te voeren op de weg terug, lieten we een grote groep achter ons. Het beulswerk van Koen (50-55 km/u!) zorgde ervoor dat we vlak voor het begin van de tweede ronde konden aansluiten bij een volgende groep. In deze groep bevond zich ook Coen, dus we zaten nu mooi met drie teammaten bij elkaar. Vanwege het heen en weer parcours hadden we gezien dat Peter een goede poFietsensitie had in de kop van de wedstrijd, dus die kan met het lopen gaan meedoen voor een top 10 klassering.

KoePeter lopen1n, Coen en ik konden redelijk onze krachten sparen in de tweede fietsronde en begonnen in een goede uitgangspositie aan de 2 ronden lopen. Op een deel van het loopparcours werd er heen en weer gelopen en daardoor zag ik dat Peter sterk aan het lopen was en in de kop van de wedstrijd kon meedoen. Ook zag ik dat Coen, die ongeveer 20 seconden na mij van de fiets was gekomen snel dichterbij kwam. Door een stevig sprintje in het laatste stuk voor de finish kon ik nog iemand inhalen (sorry Jan). Elke positie telt tenslotte in de teamcompetitie. Uiteindelijk ben ik als 25e gefinisht. Samen met de 27e positie van Coen, de 35e plek van Koen en de puike prestatie van Peter (5e) leverde ons dat 57 punten op (resultaat van de beste 3 opgeteld) Dit was goed voor de 5e positie in het teamklassement. Met onze vierde plek van Enschede staan we nu op een mooie 5e plek in de tussenstand van de 1e divisie. Gemotiveerd en met de blik omhoog in het klassement staat het team op 25 juni aan de start in de volgende wedstrijd van de 1e divisie: stayer sprint in Stiens.Lopen

Golven, wind & hitte! – Verslag Almere 1e divisie dames

IMG_5409
Brute strandstart

Door Anne Stellaard – Zondag 6 juni mochten we weer!! De 2e wedstrijd voor de 1e divisie stond op het programma. Na een mooie 2e plek in Enschede stonden we nu in een bijna compleet andere samenstelling aan de start in Almere.

Het triathlon seizoen is begonnen en met alle wedstrijden door heel het land en daarbuiten was het voor Almere nog even puzzelen voor Kees om tot een mooi team te komen!

Anders dan in Enschede reden we op raceday rustig aan naar Almere. Het parcours was weinig ingewikkeld en de tactieken waren helder, gewoon hard gaan en jezelf in een fijne groep fietsen!!! Geen kopwerk gaan doen voor andere teams maar jezelf lekker uit de wind laten houden en bij het lopen zoveel mogelijk inhalen.

In Almere aangekomen werd al snel duidelijk dat de wind een belangrijke rol zou gaan spelen vandaag. Het zwemparcours was golvig, de 1e en 3e 5 kilometer van het fietsparcours waren pal wind tegen en op het beschutte loopparcours zou het lekker warm worden.

Met enige onzekerheid werd er gekeken naar de start van de 3e divise Zuid mannen. Die golven zijn best heftig!! Toch hadden Eline, Ann, Martine en ik er zin en zouden we er beste van maken.

Spanning
Terwijl iedereen zich in z’n wetsuit hijst en er steeds meer roze badmutsen om ons heen verzamelen neemt de spanning toe. Hellas dames 2, er wordt stiekem toch wel een podiumplek van ons verwacht.

IMG_5408
Spoiler alert!

Nog minder dan een minuut tot de start….. De zenuwen slaan toe, niet alleen bij mij, ik hoor iedereen om me heen het hebben over hun hoge hartslag en de toenemende stress.

Pang!! We mogen, een spectaculaire strandstart en direct beuken we tegen de golven in. Ondanks dat lig ik heerlijk in het water en dankzij de golven (denk ik) verspreidt het veld zich zo snel dat het geen geknok is om de beste plek richting de boei.

Het lijkt uren te duren voordat de 1e gele boei dichterbij komt maar dan eindelijk mag ik richting de 2e om vervolgens weer naar het strand toe te zwemmen. Het laatste stuk gaat relaxed vanwege de stroming mee, al slaat er af en toe toch nog een dwarse golf van achteren over me heen. Geen idee waar de andere meiden liggen maar dat zal ik in het parc ferme wel horen.

Fietsbenen
Stand-in coach Ido roept dat ik als 1e van onze dames het water uit ben. Dat geeft ergens wat rust, maar nu snel wetsuit uit en ergens in het wiel gaan zitten. Na enige tijd kan ik ergens aanhaken maar de fietsbenen zijn er simpelweg nog niet.

Op het 2e keerpunt zie ik Martine en Eline al naderen en na een kilometer of 12 zijn we met zijn drieën. Ann komt ook steeds dichterbij waardoor we bijna met z’n vieren tegelijk aan het lopen beginnen.

Het lopen is warm, stukken onverhard en het gaat af en toe vervelend omhoog. Wanneer we de finish passeren om het 2e rondje in te gaan, worden we enthousiast toegejuicht door de meegereisde fans. Nog maar 2,5 km!

Prijs!
We zijn inmiddels wat verspreid op het parcours maar hebben elkaar allemaal in het vizier. Vlak na elkaar bereiken we de finish en enige tijd later horen we dat we de 3e prijs in ontvangst mogen gaan nemen!!

Super resultaat gezien wat twijfel aan de fitheid binnen het team en de pittige omstandigheden in Almere. Op naar Stiens!!!

IMG_5410
Entourage (Y)

 

 

 

 

 

 

 

IMG_5407
Teamies!

Midlife crisis? Verslag halve triathlon Nieuwkoop!

Door Marius Janmaat – De tekst op de homepage geeft het menu van dag helder weer: zondag 29 mei 2016 is de 34e halve Vink + Veenman Triathlon van Nieuwkoop over de midden afstand: 1.900 meter zwemmen, 90 kilometer fietsen en 21 kilometer lopen.

In 2004 had ik me al een keer in deze wedstrijd vastgebeten en naar bleek: ik had me stuk gebeten en ben uitgevallen met kramp bij 10 km lopen. Ergens najaar 2014 heb ik nieuwe schoenen, shirtje en broekje gekocht en hobbelen maar. Vorig jaar een zwemcursus en daarna de City Swim en een achtste tri op de Bosbaan als sluitstuk. Fietsen was altijd mijn sterkste onderdeel dus met drie trainingen is een achtste geen probleem.

Drive
Daarna drong zich de grote vraag zich op: zou ik 12 jaar na dato mijn grootste sportieve deceptie, inmiddels 44 jaar en een ietwat fatalistische levensstijl dan eindelijk recht zetten met een finish in Nieuwkoop? De vraag stellen is hem beantwoorden. Begin 2016 heb ik me aangemeld bij Hellas Triathlon. Lekker trainen en enthousiaste mensen om me heen, het werkt gewoon aanstekelijk. Bij de looptrainers Marc van der Kort en Peter Res (tijdens bosloop) en bij zwemles in Baan 1 leer ik snel. Ik word geen snellere zwemmer maar het kost me steeds minder moeite, dat is ook winst. Fietstochten naar Muiden, in weer en wind in de Haarrijnse plas bij 10 graden. Hoe dichter bij D-day hoe sterker de drive om te presteren.

Hellas onderonsje bij de juryboot
Hellas-onderonsje bij de juryboot

Zondagmorgen in de auto op weg naar Nieuwkoop spreek ik mijn doel nogmaals uit: start, race en finish! Heel eenvoudig ben ik terug gaan rekenen: van oorsprong ben ik een roeier die na zijn studententijd is gaan fietsen. Ik heb deze keer zwemmen en lopen tot de kern van mijn programma gemaakt en fietsen minder aandacht gegeven. Ik wil beter zwemmen en minder hard fietsen zodat ik bij lopen geen hindernis meer ondervindt. Het zwemmen ging me goed, geen happen slootwater naar binnen en geen buikkramp. Al een verbetering met 2004 toen ik met pijn in mijn buik ging fietsen.

 

 

Fietsen met koppie erbij: de rem er een beetje op, wind mee de hartslag iets laten zakken en bij tegenwind hf 150 max, soms daalt de teller naar 27 km per uur. Ik laat mijn protocol niet varen, het is wat het is vandaag. Vlak voor de tweede wissel voel ik me prima en maak nog een praatje op de fiets met een toekomstig Hellas lid. Mijn loopwissel is goed en mijn snelveters doen hun werk. Weer een verbetering met 2004 toen ik met pijn en trillende vingers mijn veters moest strikken.

Progressief schema
Tijdens het lopen heb ik wat meer contact met mijn omgeving. Ten eerste zie ik mijn looptrainer Marc en zijn vrouw al bij het eerste rondje en Corne van mijn lokale loopgroep. Bij het tweede rondje zie ik familie. Ik kom met regelmaat in Nieuwkoop voor zeilwedstrijden en zie ook locals en hoor aanmoedigingen, dat doet me altijd goed. Ik vind een groepje dat mijn tempo loopt. Het gaat iets harder dan gepland maar wat gaat het soepel. Coach Marc geeft aan: ziet er prima uit zo, houd dit vast. De Trio-lopers uit mijn groepje gaan bij de tweede doorkomst finishen en ik loop ineens met veel minder mensen voor me. Zodra ik mijn derde rondje in ga, krijg ik een fikse steek in mijn zijde. Precies waar ik in 2004 ben gestrand, heb ik nu de eerste serieuze tegenslag.

Pijn
Geen paniek, focus op pasfrequentie ipv afstand (dank je wel Marc). Ik liep onbedoeld een progressief schema, nu is het devies de schade beperken en terug naar het protocol. Ik realiseer me, dit deel is nieuw voor me. Ik focus op het positieve: alles loopt via plan, er is nog voldoende tijd, en iedere pas brengt me naar mijn doel. De pijn zakt snel weg en bij het verste punt van de derde ronde bedenk ik me: nog 7,5 km te gaan: dit komt goed.

Ik loop met 1,5 minuut verval op mijn eerste rondje. Uiteindelijk zonder gekke dingen mijn vierde ronde gelopen met 2,5 minuut verval op de eerste en op naar de finishheuvel!  Mijn trainingsmaatje Johan zag ik op de fiets springen toen ik uit het water stapte, hij is binnen in 5.13 uur. Met recht een knappe prestatie voor een eerste halve. Tijdens Hemelvaart fietsten we voor het eerst verder dan 90 km, voor hem was dit zelfs een nieuw afstandsrecord.

Midlife crisis
Ik heb veel Hellasleden gezien tijdens de race. Bij de start lagen we met vier Hellasleden naast een juryboot in het water, zie bijgaande foto. Ik weet zeker dat ik via de club, de coaches en alle support van thuis, dit tot een mooi einde heb gebracht. Met een diner in Nieuwkoop sloten we een avontuur van 12 weken met succes af. In juni ben ik een jaar ouder en bovenal een complex lichter. Als dit mijn midlife crisis is dan mag het nog even duren: start, race en finish!

Marius 

Bekijk hier een videoverslag van de Nieuwkoopse triathlon!

1e Divisie dames: Een goede voorbereiding….

Wedstrijdverslag Dames 2 – 1e Divisie – UT Triathlon Enschede

Door Tessa  Linssen

Schermafbeelding 2016-05-17 om 19.05.43Al vanaf de bekendmaking van de teams staan wij als dames 2 te poppelen. We willen samen strijden, we willen wedstrijdkriebels, we willen plannen maken en, heel eerlijk, we willen gewoon op dat podium staan. En bij een teamtriathlon als Enschede is er maar één manier om de kans op dat podium te vergroten: een gedegen voorbereiding. Afgelopen weken zaten we daarom meerdere keren samen op de fiets, zwommen gezamenlijk en op de whatsapp-groep vlogen de berichten heen en weer. Toen we hoorden dat de mannen een hotelletje hadden geboekt in Enschede (letterlijk aan de finish) twijfelden we geen moment: dat wilden wij ook! Zo konden we ons nóg beter voorbereiden en daarbij als groot bijkomend voordeel, ook relaxter de wedstrijd(en) in. Hoe die voorbereiding eruit zag? Een kleine impressie…

Zaterdag 17u
Aankomst hotel. Tassen vol (droge) kleding worden het hotel in gesleept en de fietsen in gereedheid gebracht. We gaan de fietsronde verkennen! Niet geheel overbodig aangezien het een ronde is van slechts 3,75km met behoorlijk wat bochten.

Zaterdag 19.30
De fietsroute is verkend. De bochten gaan redelijk en team- én fietscaptain Channah heeft genoeg input voor het maken van een aanvalsplan voor de middagserie. Onder het genot van een zelf meegebrachte healthy dish, bespreken we de uitwerking hiervan. Wie fietst waar, hoe staat de wind, wie gaat op kop. We weten wat ons te doen staat!

Schermafbeelding 2016-05-17 om 19.05.58

Zaterdag 20.30
Als frisse avondwandeling verkennen we na het eten ook het hardlooprondje (circa 1,5 km) en nemen de gehele wisselzone vast door. Of we er nu rustig van worden dat we dit allemaal zo in detail doornemen of juist een tikkie onrustig, laten we in het midden, een gedegen voorbereiding is het zeker. We are on a mission☺.

Zondag 07.30Schermafbeelding 2016-05-17 om 19.06.12
Vanuit onze hotelkamers zien we het finish- en aanmeldterein langzaam volstromen met atleten. Het
weer is matig. Het is grauw en er vallen de nodige druppels. Na een nog ontspannen ontbijt, zijn de eerste zenuwen zichtbaar. We trekken ons terug op onze eigen hotelkamers, d
oen ieder onze eigen wedstrijdvoorbereiding en lopen dan gezamenlijk richting het zwembad.

Zondag 10.30
Na het inlopen komt het ineens met bakken uit de hemel en in alle eerlijkheid, voelen we de zin en wedstrijdhonger een beetje weg vloeien uit onze lijven. Na een teamknuffel starten we één voor één aan de ochtendserie: 175m, 7,5km, 2,2km. Voluit, geen tijd voor foutjes, het stoom uit je oren. We zwemmen en fietsen alle drie in de regen, maar lopen alweer in een voorzichtig zonnetje. Hijgend en duizelig komen we over de finish. De één iets meer tevreden dan de ander, maar allemaal hebben we het idee dat de finale zeker haalbaar is.

Max Verstappen
Douchen, eten en heel vaak op refresh drukken. ‘Waar blijft die uitslag nou? Ja! Hij er is: we zijn 2e!’ We zijn hyper en blij. Dat podium… Het doel is nu nóg duidelijker. Het team boven ons is te sterk, die gaan we niet meer inhalen, maar het behouden van de 2e plek moet mogelijk zijn. Op basis van de ochtenduitslag veranderen we onze tactiek ietsjes en besluiten daarna dat de rust nog even wat opgezocht moet worden. De één doet een klein tukje, de ander kijkt Max Verstappen en nog een ander gaat clubgenoten aanmoedigen.

 

Schermafbeelding 2016-05-17 om 19.06.29                           Schermafbeelding 2016-05-17 om 19.06.35

Zondag 15.00
Focus again! Hoewel iets minder dan de ochtendserie, de zenuwen zijn weer volop aanwezig. Iemand zegt ‘geniet ervan he?!’, maar onze gezichten verraden de spanning. Die overigens direct weg is zodra het startsein gegeven is. Pang – off we go: 475m, 18km, 5km. We zwemmen in een prachtig treintje, de wissel gaat smooth en het fietsen grotendeels volgens plan. Onze captain lijkt zelfs ogen in haar achterhoofd te hebben en verliest de controle geen moment. We vliegen soepel over het fietsparcours en verlaten met z’n 4en de wisselzone voor het laatste onderdeel. Mijn 3 teamgenoten, allen looptalenten, stuiven (zoals afgesproken) weg: ons doel verwezenlijken. Na ruim een uur komen ze over de finish en iets later nogmaals maar dan met mij erbij. Uiteindelijk zijn we zelfs alle 4 voor het 3e team binnen. WE DID IT! Na 2 intensieve dagen met elkaar, is de euforie groot. We zijn 4 hele blije meisjes. En een goede voorbereiding? We houden hem erin;).

Schermafbeelding 2016-05-17 om 19.06.45  Schermafbeelding 2016-05-17 om 19.06.51 Schermafbeelding 2016-05-17 om 19.06.59