Door Anne Stellaard – Zondag 6 juni mochten we weer!! De 2e wedstrijd voor de 1e divisie stond op het programma. Na een mooie 2e plek in Enschede stonden we nu in een bijna compleet andere samenstelling aan de start in Almere.
Het triathlon seizoen is begonnen en met alle wedstrijden door heel het land en daarbuiten was het voor Almere nog even puzzelen voor Kees om tot een mooi team te komen!
Anders dan in Enschede reden we op raceday rustig aan naar Almere. Het parcours was weinig ingewikkeld en de tactieken waren helder, gewoon hard gaan en jezelf in een fijne groep fietsen!!! Geen kopwerk gaan doen voor andere teams maar jezelf lekker uit de wind laten houden en bij het lopen zoveel mogelijk inhalen.
In Almere aangekomen werd al snel duidelijk dat de wind een belangrijke rol zou gaan spelen vandaag. Het zwemparcours was golvig, de 1e en 3e 5 kilometer van het fietsparcours waren pal wind tegen en op het beschutte loopparcours zou het lekker warm worden.
Met enige onzekerheid werd er gekeken naar de start van de 3e divise Zuid mannen. Die golven zijn best heftig!! Toch hadden Eline, Ann, Martine en ik er zin en zouden we er beste van maken.
Spanning
Terwijl iedereen zich in z’n wetsuit hijst en er steeds meer roze badmutsen om ons heen verzamelen neemt de spanning toe. Hellas dames 2, er wordt stiekem toch wel een podiumplek van ons verwacht.
Nog minder dan een minuut tot de start….. De zenuwen slaan toe, niet alleen bij mij, ik hoor iedereen om me heen het hebben over hun hoge hartslag en de toenemende stress.
Pang!! We mogen, een spectaculaire strandstart en direct beuken we tegen de golven in. Ondanks dat lig ik heerlijk in het water en dankzij de golven (denk ik) verspreidt het veld zich zo snel dat het geen geknok is om de beste plek richting de boei.
Het lijkt uren te duren voordat de 1e gele boei dichterbij komt maar dan eindelijk mag ik richting de 2e om vervolgens weer naar het strand toe te zwemmen. Het laatste stuk gaat relaxed vanwege de stroming mee, al slaat er af en toe toch nog een dwarse golf van achteren over me heen. Geen idee waar de andere meiden liggen maar dat zal ik in het parc ferme wel horen.
Fietsbenen
Stand-in coach Ido roept dat ik als 1e van onze dames het water uit ben. Dat geeft ergens wat rust, maar nu snel wetsuit uit en ergens in het wiel gaan zitten. Na enige tijd kan ik ergens aanhaken maar de fietsbenen zijn er simpelweg nog niet.
Op het 2e keerpunt zie ik Martine en Eline al naderen en na een kilometer of 12 zijn we met zijn drieën. Ann komt ook steeds dichterbij waardoor we bijna met z’n vieren tegelijk aan het lopen beginnen.
Het lopen is warm, stukken onverhard en het gaat af en toe vervelend omhoog. Wanneer we de finish passeren om het 2e rondje in te gaan, worden we enthousiast toegejuicht door de meegereisde fans. Nog maar 2,5 km!
Prijs!
We zijn inmiddels wat verspreid op het parcours maar hebben elkaar allemaal in het vizier. Vlak na elkaar bereiken we de finish en enige tijd later horen we dat we de 3e prijs in ontvangst mogen gaan nemen!!
Super resultaat gezien wat twijfel aan de fitheid binnen het team en de pittige omstandigheden in Almere. Op naar Stiens!!!
‘Hoe de toepassing van de theorie van Almere naar Hawaï leidt’. Dit was de titel van een duopresentatie van Peter en mij voor een symposium over sport en voeding van de NVVL. Peter werd daar voorgesteld als meubelmaker en triatleet en ik als voedingskundige. De kern van onze boodschap was dat zelfs als je getrouwd bent met iemand die je kan helpen optimaal te eten en drinken tijdens training en wedstrijd, het jaren duurt voordat het perfect gaat. Dat je dus niet denkt dat je het allemaal wel weet, maar dat er in iedere nieuwe situatie het weer beter of anders kan.