Blog: Powerman Horst

Tekst: Jeroen Karamat Ali

Powerrrrrr
Volgens een ervaren Hellas-lid, staat deze wedstrijd bekend als de langste en zwaarste duathlon van Nederland: de Powerman in Horst. Ik heb onderdak geregeld in de buurt van de start, zodat ik niet al te vroeg hoef op te staan. Bijkomend voordeel is dat ik de omgeving alvast kan verkennen. Natuurlijk uitermate belangrijk voor de visualisatie tijdens de wedstrijd. Vrijwilligers zijn druk bezig de hekken neer te zetten, spandoeken op te hangen en de speakers te testen.

Ijs
Vanachter een heerlijk kopje cappuccino bij de lokale ijssalon bekijk ik het op mijn gemakje. Ondanks dat ik een heus ijsmonster ben, laat ik de aantrekkelijke ambacht even links liggen, wetende dat er thuis na de wedstrijd een liter stracciatella klaar ligt. Nee inderdaad, dat is geen sportvoeding, maar ik denk altijd maar zo: je lichaam moet zo af en toe ook de slechte dingen kunnen onderscheiden.

Wisselzone
Op de wedstrijddag krijg ik een mooie plek in de wisselzone. Van mijn trainer heb ik al gehoord dat de ETU-regels gelden tijdens de wedstrijd, dus ik zorg ervoor dat mijn fiets op de juiste manier (met het voorwiel in de rijrichting en opgehangen aan het zadel) in het rek hangt. Mijn redelijk nieuwe Cube valt in het niets tussen de meest fantastische bikes. Er staat voor een fortuin aan fietsen.

Ik twijfel of ik mijn fietsschoenen in of naast de vuilniszak zal leggen. Ik weet niet zeker of het gaat regenen. Strijders om me heen twijfelen niet. Zij stellen alles netjes op om zo snel mogelijk te kunnen wisselen. Ik volg hun voorbeeld.

Start
In het startvak spreek ik mezelf nog even aan: “Jeroen, geniet er van. Eindelijk is het zover. Laat je niet gek maken en ook al ga je pijn krijgen. Blijf genieten. Dit is je eigen keuze. Kom op!”

Mijn trainer heeft mij gewaarschuwd niet te gek te doen tijdens de eerste ronde. Na de eerste paar honderd meter hoor ik mijn naam en zie ik Hellas-trainer Suus langs de kant. Ah, een medestander. Wat fijn. Halverwege haak ik aan bij een groepje Engelsen en besluit in hun slipstream te blijven hangen. Tot het einde blijf ik achter de mannen hangen en onderdruk de drang om aan te zetten. Na 15 kilometer in 01:08:00, kom ik bij mijn fiets. Ik ben tevreden met deze doorkomst, want ik had gerekend op een tijd van 01:15:00.

Ik verlies wat tijd, omdat ik naar het toilet moet. Waarschijnlijk heb ik iets toch niet helemaal goed gedaan in de voorbereiding, maar ja… beter dat zeurderige gevoel kwijtraken dan op de fiets proberen te plassen.

60K fietsen
Helm op, schoenen wisselen, fiets pakken, rennen en hop de fiets op. Ik begin aan de eerste van drie rondes van 20 kilometer. Na 100 meter hoor ik mijn bidon vallen. ‘Laat maar gaan,’ denk ik. ‘Ik pak onderweg wel een bidon aan bij één van de drankposten.’

De eerste ronde voelt goed. Ik heb het gevoel dat ik voor mijn doen heel snel rijd en het lukt mij lange tijd in de tijdrithouding te zitten. Voorheen lukte mij dat nog niet zonder ongemakken. Ondanks mijn eigen snelheid, sta ik te kijken van de gasten die mij inhalen. Pffft, dat is pas knallen.

Tegenwind
Tijdens de tweede ronde, komt de klad in mijn snelheid. Het lijkt alsof de wind ineens met mach2 is toegenomen. Mijn gemiddelde snelheid duikt onder de 30. Bij 50 kilometer word ik het zat. Inmiddels ben ik door een dame ingehaald die ik de ronde ervoor voorbij ben geraasd. “Kom op jonguh. Nog effe! Denk eraan: de herinnering duurt heel lang!” roep ik tegen mezelf.

Ik heb het gevoel dat ik nog de enige op het parcours ben. Bij het ingaan van mijn derde ronde is winnaar Joeri Vansteelant net gefinisht! Ik blijf lekker trappen en zie het centrum opduiken. Daar weet ik dat het tempo iets omlaag moet vanwege de vele bochten. Dit geeft mij alvast mentale rust voor het laatste onderdeel.

Overgang
Nu begint het deel waar ik het meest tegenop zie. De overgang van fietsen naar lopen. Ik heb dat in verschillende triathlons en de duathlon Hilversum al als pittig ervaren. Deze keer is het niet anders. Mijn kuiten en bovenbenen voelen heel zwaar. Ook na een kilometer lopen, is dat niet veel anders. Het lukt mij niet het gevoel eruit te lopen. Inmiddels geeft mijn Polar bijna 3:30 aan. De derde en laatste ronde word ik gesterkt door de gedachte dat ik er bijna ben en dat het mij gaat lukken dik onder de 4 uur, mijn streeftijd, te finishen.

Finish
En daar komt dan de glorieuze finish… handen omhoog… oerkreet eruit… wat heerlijk! Een 3:52 uur lang durende rollercoaster! Ik vond het zwaar, het voelde heftig, maar ook heroïsch. Het voelt goed te kunnen zeggen dat ik ‘die zwaarste van Nederland’ ben gefinisht als 67e Nederlander. Kom maar op met de volgende uitdaging!

Blog: Mijn eerste keer triathlon

Tekst: Jeroen Karamat Ali

Triatlon VeenendaalHet triathlonvirus heeft me gegrepen! Bij Hellas Triathlon heb ik een  introductiecursus gevolgd. Een cursus van 6 weken met als vuurdoop de1/8 triathlon in Utrecht. Mijn eerste triathlonwedstrijd was een goed begin (1:23:45) waar diverse kwaliteiten en vervormingen bij elkaar komen. Zo heb ik ontdekt dat lopen mijn beste onderdeel is, zelfs na het zwemmen en fietsen. In Veenendaal ervaar ik mijn eerste kwart triathlon. Een kort verslag.

Zwemmen
Deze jongen kan niet zo best zwemmen. Zo! Het kan maar gezegd zijn. Tja, en dan sta je in wisselzone om al je spullen klaar te leggen en dan hoor je dat het zwemparcours van de triathlon Veenendaal ‘lastig’ is. Ik loop naar de start in alleen een zwem-/hardloopshort, stap in het water van 19,5 graden en sta daar in blote bast, hartslagmeter om de borst, zwembril en de verplichte gele badmuts op het hoofd, tussen triatleten in wetsuits. Ik weet wel dat een wetsuit zorgt voor meer drijfvermogen en warmteregulatie, maar eerst maar eens kijken of ik ook zonder zo’n ding aan de zwemfinish kan komen.

Borstband
In het water is een slalomparcours uitgezet. Ik heb er zin en voel me sterk. Let the games begin! Het startschot gaat en ik doe nog rustig aan. Deze man hoort natuurlijk niet in de frontlinie. Tijdens het zwemmen voel ik mijn borstband langzaam afglijden. De gedachte dat ik mijn band misschien wel verlies in het water, leidt af. Gelukkig is mijn heupomvang groter dan mijn borstomvang…

Kloof
Wat een mooie race, zeg! Maar, damn, wat is 1 kilometer ver zeg! Het duurt niet lang voordat ik als laatste zwem en de kloof wordt snel groter. De intentie om non-stop borstcrawl te zwemmen, lijkt compleet verdwenen. Aan het einde van de eerste 500 meter word ik zelfs bijna gelapt door de snelste zwemmer. Wat gaan ze hard! Jaws is er niks bij. Als ik op een gegeven moment wordt ingehaald door zwemmers van de tweede serie, laat één van de reddingswerkers mij weten dat ik alleen mijn hand maar hoef op te steken als het niet meer gaat.

Stoppen
Stoppen? Dat is echt geen optie! Natuurlijk voel ik wel dat mijn achilleshiel wordt blootgelegd. Het laatste stuk zwem ik in schoolslag naar de kant. De tijd op de klok: bijna 30 minuten. Waar iedereen het water uitrent, loop ik vrij relax. Ik vergeet bijna dat ik nog lang niet klaar ben. Eenmaal op de kant loop ik in draf naar mijn fiets. Ik constateer dat alle rekken al leeg zijn. Dat motiveert niet echt, maar ik laat mij niet uit het veld slaan. Ik doe het toch voor mezelf! Ik wil dit zo graag.

Nieuwe fietsschoenen
Dit is de eerste wedstrijd waarin ik mijn nieuwe fietsschoenen kan testen. Tijdens een trainingsronde ben ik met deze stappers al twee keer onderuit gegaan, doordat ik vergat op tijd los te klikken. In die valkuil zal ik deze keer niet stappen.

Zoef
Het parcours kent een paar heuveltjes en een groot deel wind tegen. Mijn snelheid varieert daardoor van 34, 31, 27 en soms zelfs 22km/u. Achter mij hoor ik een zoef-geluid dichterbij komen. Snelle jelles zoeven voorbij alsof ik er niet ben. Ik word zelfs ingehaald door een vrouw die qua leeftijd zeker de 60 is gepasseerd. Een Iron woman? Ze gaat in ieder geval aardig rap, gezien haar leeftijd.

Hardlopen
Dan wordt het tijd voor de tweede en laatste wissel. Ik mag afsluiten met mijn favorietje: hardlopen. In de wisselzone check ik op het klokkie hoe snel ik moet lopen om binnen de 2:30 uur te finishen. Ik zie 1:45 uur en moet dan nog wisselen. Ik weet dat ik heel hard moet gaan om mijn gewenste eindtijd te halen.

Energie
Ik merk dat ‘mijn vaatje’ een beetje leeg begint te raken. Daarom pak ik bij de wissel een energiegelletje dat ik tijdens het lopen naar binnen werk. Ik ben mij ervan bewust dat dit het moment is mijn tijden goed te maken. Echter, na de eerste ronde merk ik dat er niet heel veel meer in zit. Ik word ingehaald en het lukt me niet deze jongen bij te blijven. “Nu is het tijd voor de selftrancedance jonguh!” pep ik mezelf op. Ik sterk mij met de gedachte dat ik bij dit laatste onderdeel weinig wordt ingehaald.

Finish
Na 46:21 minuten hardlopen, breng ik mijn eerste kwart triathlon tot een einde in 2:33:21. Geen slechte tijd, maar mijn doel is helaas niet gehaald. Na de finish bel ik mijn vrouw. Thuis wordt gedacht dat een triathlon heel erg zwaar is, dus ik besluit even een teken van leven te geven…

Blog: Trainingsweekend Limburg

Tekst: Edwin van der Meer

Het was even wennen toen ik verhuisde naar Utrecht. Ik verhuisde tevens van de kleine triathlonvereniging Lelystad naar het grote Hellas Triathlon. De eerste trainingen lijken dan wat eenzaam, ondanks dat je bijvoorbeeld met een mannetje (m/v) of 40 in het zwembad ligt. Maar de aanspraak komt vanzelf en plotseling weet je zeker dat er ook hier mensen zijn met TS, het triathlon-syndroom.

En zo spreek je al gauw buiten de reguliere trainingen af met clubgenoten voor een beetje dobberen in open water, een stukje fietsen of een duurwandelingetje om dat ene doel te halen dat je voor jezelf voor dat seizoen hebt bedacht.

Limburg

Afgelopen jaar was dat voor mij een lange afstand wedstrijd in de Pyreneeën. Om mij goed voor te bereiden leek mij een weekendje Limburg noodzakelijk. Je moet tenslotte ergens beginnen.

Ik opper het idee bij clubgenoot Wanda, want zij heeft hetzelfde evenement op haar wensenlijstje staan. Ze is meteen enthousiast. Dus wordt een bungalow gehuurd voor 6 personen. Er zijn ongetwijfeld meer clubbies die mee willen! Uiteraard mag Laurens niet ontbreken. Het jaar ervoor hadden we samen getraind voor een grote wedstrijd in de Alpen. Daarnaast kan hij goed koken en we hebben nog een kok nodig voor ons weekend. Elke maak het kwartet compleet, want zij moet meters maken voor de Ironman Regensburg.

Trainingsweekend LimburgWe arriveren in onze bungalow met extra kamer. De fietsen krijgen hun eigen droge plekje. Zoals het echte atleten betaamd willen we vroeg naar bed, want het is Hemelvaartsdag en dat moet natuurlijk niet te letterlijk gaan worden ;-). Echter, de avond duurt wat langer dan gepland, want er galmt Schlagermuziek over het terrein.

En als de buren een feestje hebben, kun je er maar beter bij zijn! Dus togen we naar de plaatselijke Schutterij die inderdaad wat te vieren blijkt te hebben. De Limburgse gastvrijheid voorziet ons van een biertje en voor je het weet, loop je de polonaise. Zelfs af en toe voorop! Dat belooft een fanatiek programma voor de komende dagen.

 

Bikkelen

Bikkelen, dat kunnen triatleten. Alle heuvels meermalen zien. ‘Nee, ik ga niet nog een keer want ik ben kapot’, roep je en dan doe je het toch. Daar herken je de ware topsporter in. De Eyserbosweg is lekker als je net warm bent, maar lekkerder op de terugweg na een paar uur fietsen. Auw. De Vaalserberg? Kan ook via het voetpad. O ja, de Cauberg, even tussendoor want da’s nou eenmaal dat ding van de Amstel Gold Race. De inwendige mens niet vergeten, een stuk appeltaart met slagroom kan best. Eindelijk, terug. Van de fiets af. Houten kont, strakke kuiten. Hm, eigenlijk moeten we nog een uurtje lopen. Staat in mijn programma. Bedankt trainer… eh, ik wilde dit toch zelf, voor mijn plezier?

Jawel, daar draait het allemaal om. Oergezellig. Een nieuwe traditie is geboren. Anno 2012 staat wederom het trainingsweekend Limburg op de agenda als voorbereiding op het nieuwe seizoen. Zijn triatleten Einzelgängers? Wellicht tijdens een wedstrijd, maar in de avond zeker niet. Dat is mijn conclusie!