Tekst: Jan Stolk
Minder dan twee minuten voor de start en ze besluit dat ze handschoenen aan wil. De briefing is al gaande, maar dat boeit haar niet en dan sprint ze de andere kant op, fietshandschoentjes halen. Ik berust, loop langs het startvak naar voren en posteer me met een goed zicht op de start in de eerste honderd meter aan de rand van het parcours.
Op de eerste rij licht voorovergebogen atletes, wijsvinger aan de knop van de polsregistratie, ietwat verkrampt in een starthouding. Daadkrachtige lichaamstaal. Daar achter gecomprimeerde wedstrijdspanning op strakke gezichten, de blik gericht op de komende harde wedstrijd. Een moment van schrap zetten en onbeweeglijke energie. ‘Nog dertig seconden’.
Dan ontstaat er onrust in het beeld; van achter uit baant een lange blonde vrouw zich een weg naar voren. Bijna stort het geheel als een parterre-kaartenhuis in elkaar, een plotselinge windvlaag in een korenveld. Nog voordat May de voorste rij bereikt, heeft de door haar ingezette beweging daar al een verontrustende werking. De scene wankelt en dreigt in alle richtingen om te vallen. Starter, wedstrijdjury, vrijwilligers proberen de zaak te kalmeren, het publiek kijkt angstig toe.
‘Mag ik er even tussen’, horen de onwillige meiden op de eerste rij. En als ze van geen wijken willen weten: ‘ja, weet je, ik loop straks toch voor je…‘. ‘DAT ZULLEN WE NOG WEL EENS ZIEN!’, bitst een oudere atlete. Er ontstaat ruimte, vinger weer aan de pols en dan, om erger te voorkomen klinkt het schot.
De rest is kort samengevat: een mooie wedstrijd over 4 kilometer cross country lopen, dan 12 kilometer stevig door de klei fietsen en tot slot weer 2 kilometer onverhard lopen. Na driehonderd meter is May op kop, haar verwoestende werking nu achter zich latend en zo blijft het ruim vijftig minuten lang relatief rustig. Ze wint en wordt voor de tweede keer achtereenvolgend Nederlands kampioen, dit jaar met veel overtuiging. Een mooi begin van het seizoen voor May en ja, hopelijk vaker dit jaar: dat zullen we nóg wel eens zien.