Met gemengde gevoelens verlieten we afgelopen weekend het NK triathlon in Weert. Jasmijn had een goede start, maar kon door kramp de wedstrijd amper uitlopen. Jony was juist teleurgesteld over het begin: haar zwemmen. Ze wist op de fiets nog wat naar voren te komen en kon samen met Rina aan het lopen beginnen. Door steken en kramp ging het lopen moeizaam. Rina en Roos keken wel terug op een geslaagde wedstrijd. Kees had nog gezegd: ‘Roos; er is een heel sterk veld in Weert. Je zou weleens laaste kunnen eindigen’. Uiteraard liet Roos dit niet gebeuren en ze kijkt met trots terug op een 29e plek! Doordat iedereen alles heeft gegeven tot aan de finish, was de eerste teamwinst een feit. Het doorzetten van iedereen is beloond; het verschil was slechts 1 punt.
In de week die volgde bereidden we ons voor op de wedstrijd in Amsterdam. Een bericht op de eredivisiesite ‘De teamtriathlon van Amsterdam Nieuw-West op zondag 7 juni dient als qualifier voor de ETU-race’, zorgde voor nog meer motivatie. In een teamcompetitie is winnen met je team leuk, het wordt nog leuker als het een echte teamprestatie is en het is helemaal gaaf als je daarmee een Europees ticket wint. Ons doel was duidelijk: we willen winnen! We zouden hard zwemmen en proberen elkaars voeten te volgen. Dan op elkaar wachten, samen fietsen en met z’n vieren aan het lopen beginnen, zodat we altijd een reserve hebben. Het zwemmen ging super. Jasmijn was rustig haar wetsuit aan het uitdoen, maar zag de rest van het team al uit het water komen.
Hoewel de verschillen met de andere teams klein waren, konden we als eerste aan het fietsen beginnen. We fietsen hard! 16s voorsprong zei het bordje van Peter. We zagen achter ons een groep ontstaan. Dat maakte ons onzeker. Hoe kunnen wij met z’n vieren tijd pakken op een groep die alsmaar groter wordt? Blijkbaar kan het wel. Gewoon heel hard trappen en optimaal samenwerken. 25s liet Peter ons weten na de 2e ronde. Dat gaat goed! Vooral Linda trapte lange stukken op kop en Rina wist goed te volgen. Als team haalden we het maximale eruit. Toen we de laatste ronde begonnen, liet Peter zien dat we meer dan een minuut voorsprong hadden. Linda liet weten niet meer te gaan lopen en pakte nog een lang stuk de kop, zodat Jasmijn, Jony en Rina een klein beetje op adem konden komen.
Snel wisselen, op elkaar wachten en wel met z’n vieren aan het lopen beginnen. We begonnen rustig. Een minuut voorsprong zou toch wel genoeg zijn? Na het keerpunt zagen we de andere teams als een speer op ons afkomen. Je hebt altijd het idee dat ze harden lopen dan dat je zelf doet. Ook Linda kwamen we tegen, ze riep: ‘We hebben een penalty!’. Een penalty? Hoe kan dat? Hoe werkt dat? Dan wordt de voorsprong wel krap! We begonnen direct harder te lopen en stonden 10s stil in de penaltybox. Daarna weer door. Jony zorgde af en toe voor een duwtje in de rug en het was voldoende. We hebben iedereens kwaliteiten maximaal benut:
De winst en het Europese ticket zijn binnen!