‘Les folies sont les seules choses qu’on ne regrette jamais‘ lees ik op het asfalt bij het beklimmen van ‘la terrible côte de Carcagnères‘. De côte de Carcagnères is col 7 van 8 in het fietsparcours van Altriman triathlon 2015. Ik heb alle tijd om dit citaat van Oscar Wilde te laten bezinken: met inmiddels 168 kilometer en 4000 hoogtemeters op de teller is het stijgingspercentage van 12% van de Carcagnères ruim voldoende om de vaart eruit te halen.
Het parcours
Het parcours van Altriman is prachtig. De wedstrijd begint met 3,8 kilometer zwemmen in het lac de Matémale. Na het zwemmen staat een fietsonderdeel met een lengte van 197 kilometer op het menu. Tijdens het fietsen moeten 4700 hoogtemeters worden weggetrapt. De organisatie noemt het fietsparcours ‘sélectif’. In de loop van de dag wordt me duidelijk dat deze typering adequaat is. De afsluitende marathon start op de plek waar het zwemmen en het fietsen begint. Vanaf het het lac de Matémale worden we nogmaals de bergen in gestuurd.
Enerverend zwemonderdeel
Het is zaterdag 11 juli 05h30. 240 triatleten staan op scherp. In een rode gloed van vuurwerk zwemmen we naar het oranje zwaailicht van de voiture de dépannage aan de overkant. De watertemperatuur is 18º. Het zwemmen gaat heerlijk. Het is stil en donker. De lucht boven de bergen verandert langzaam van zwart naar donkerblauw. Na 1 kilometer zijn we bij de eerste boei. Hier gaat het een stukje naar rechts voordat we terug mogen zwemmen naar de start van de tweede ronde. Inmiddels is het licht genoeg om de rode badmutsen van andere deelnemers te zien. Ineens zijn de badmutsen echter weer verdwenen: boven het meer ontstaat mist. De mist is zó dicht dat het onmogelijk is om je te oriënteren. Een vrijwilliger in een blauwe kayak wijst met zijn peddel: die kant op. Een paar tellen later is hij weg. Ik hoor het geluid van de speaker. De ene keer komt het van de ene kant, een minuut later komt het van de andere kant. Hmmmm, nu wordt het toch wel een beetje spannend. Ik weet dat ik niet in rondjes zwem. Als ik telkens 100 slagen zwem en dan even stop om te kijken en te luisteren komt er vast wel een keer land in zicht. Na 2,5 kilometer zwemmen is er helaas nog geen land te bekennen. Wél een boot van de organisatie die dolende dobberaars uit het water vist. Even later zit ik samen met 10 andere triatleten in een busje dat ons naar de wisselzone brengt. Vanwege de gevaarlijke omstandigheden is de wedstrijd stilgelegd. We moeten allemaal op een stoel bij onze fiets gaan zitten: voordat we verder gaan worden de koppies geteld. Eén deelnemer is nog zoek. Zijn naam rolt tegen de berghellingen omhoog. Gespannen gezichten bij organisatie en deelnemers: waar is die laatste deelnemer? Hoe gaan we verder?
Selectief fietsparcours
Gelukkig duikt ook de laatste deelnemer op uit de mist. We kunnen door! In een vermakelijke stemronde onder de deelnemers wordt besloten dat we niet opnieuw te water gaan. De wedstrijd wordt vervolgd met een kilometer rennen. Om 7h35 zit ik op de fiets. Het fietsparcours is hemels: over stille wegen beklimmen we de ene prachtige col na de andere. Op de Col de Pailhères fietsen we vanuit de mist omhoog de zon in. ‘N’oubliez pas d’admirer‘ zei Benoit gistermiddag bij de briefing. Op een fietsparcours als dit lijkt dat bijna een overbodig advies. Mijn strategie bij het fietsen is eenvoudig: niet te hard, omdat ik dan straks op de marathon zomaar van de hemel in de hel zou kunnen belanden. Niet te langzaam, omdat ik voor 18h30 klaar moet zijn met fietsen om van start te mogen gaan op de marathon. De uren en de kilometers vliegen voorbij met eten, drinken, rondkijken, praatjes maken met andere deelnemers en stug doortrappen. Het fietsparcours blijkt inderdaad selectief: 182 van de 240 gestarte triatleten zijn op tijd terug voor de marathon. Wát een fietstocht!
Uitdagende marathon
Mijn marathon begint om 18h25 met een rondje om het lac de Matémale. Ik loop heerlijk. Als ik na een kilometer of 10 eindelijk bedenk dat het wellicht verstandig is om naast cola ook sportdrank te nemen verdwijnt de kramp in m’n kuit als mist voor de zon. Tussen 12 en 15 kilometer zit een venijnige klim van 10%. Daarna zakken we af naar het lac de Balcère. Bij het lac de Balcère is een luxe verzorgingpost met worst, tucjes, pizza en niet te vergeten: het halve marathonpunt! Mijn fietsstrategie blijkt te werken: zonder al teveel moeite lukt het me om de tweede helft van de marathon eruit te persen. Ook op een landweg vol stenen, ook in het donkere bos van Matémale en ook als we op het 32 kilometerpunt nóg een keer moeten gaan klimmen. Rond 23h30 begin ik in de straten van Les Angles aan de laatste klim. Samen met Juan Antonio Miret Gabriel kom ik het dorpshuis van Les Angles binnen.
Entrez dans la légende
‘Entrez dans la légende‘ is de slogan van Altriman. En dat is wat ik doe. Na een spannende, loodzware en schitterende tocht van 17 uur en 55 minuten sta ik domweg gelukkig te stralen onder de finishboog op het podium. Op zondag 12 juli gaan we met alle finishers aan de rand van het lac de Matémale op de foto. In het bos maken drie piraten voor 1500 man paella klaar. 12 uur na mijn finish ben ik er al uit: hier kom ik nog eens terug.
Heroïsch verslag van een heroïsche wedstrijd.