I DID IT! De 1/8ste triatlon, uitgezwommen, uitgefietst, en uitgelopen! Wat geeft dat een ongelofelijke kick! Vanochtend nog dacht ik dat het niks zou worden, dat ik het niet zou kunnen… Maar het tegendeel is bewezen. En dat is precies wat deze cursus, de Hellas Triathloncursus, zo bijzonder maakt. Je leert in korte tijd toe te werken naar een doel en ook al denk je dat het moeilijk wordt, je blijkt het gewoon te kunnen!
De eerste training van de cursus begint met de symbolische woorden: “en dit is dan je familie voor de komende weken.” Ik bekijk mijn nieuwe familie eens goed: zowel mannen als vrouwen, verschillende leeftijden, verschillende beroepen, uiteenlopende sportverledens en verassende motivaties om aan deze cursus mee te doen. Maar we hebben allemaal hetzelfde doel: kennis maken met triathlon sport en aan het einde de RBT starten en finishen. Mijn motivatie om me in te schrijven was dat ik op zoek was naar een nieuwe uitdaging, nadat ik na 14 jaar met hockeyen ben gestopt. De mater en pater familias zijn Germijn & Pascal, welke zelf vorig jaar de introductiecursus hebben gevolgd. Ze zijn daar blijkbaar zo enthousiast van geworden, dat zij ons de komende weken willen coachen. Dat belooft wat! We betreden met z’n allen de hardloopbaan met onze trainer en de cursus is gestart.
In een rap tempo volgen er allerlei trainingen: loopscholing van Kees, fietstrainingvan Jorrit (inclusief bochtentraining – blijkbaar ga ik vierkant door een bocht), zwemtraining van Daan in de Kwakel, open water trainingen en natuurlijk de wisselclinic. Hierin leren we om met je blote voetjes naast je fiets te rennen en al je spullen netjes klaar te leggen voor een snelle wissel. En aangezien het natuurlijk een training is gaat er het nodige mis: “je hebt je wetsuit nog aan!” “o, nee, dit is mijn fiets helemaal niet!” zijn maar enkele voorbeelden. Gelukkig maken we met zijn allen vorderingen, en ook al is het een individuele sport, zoals het een echte familie betaamt, moedigen we elkaar aan, en helpt iedereen elkaar daar waar nodig. Er volgen ook leuke borreltjes na de trainingen van vrijdag en in de groepswhatsapp verschijnen foto’s van cursisten die samen nog extra trainingen inlassen.
Voordat ik het doorheb breekt de week van de wedstrijd al aan, in de laatste week staan alleen wat rustige trainingen gepland om krachten te sparen (tapering) voor het moment suprême. De laatste wedstrijd-gadgets worden aangeschaft, de spanning stijgt… Zondagochtend word ik wakker met het gevoel dat ik zo meteen een tentamen moet maken of moet afrijden. Gelukkig is er niet al te veel tijd om me druk te maken, want het gaat toch echt zo beginnen! We doen onze badmuts op, glijden in het water, wensen elkaar succes en … daar is het startschot! De adrenaline raast door me heen en vanaf dat moment is het knallen. Mijn enige tegenstander, dat ben ik zelf. De zenuwen verdwijnen en vanaf dat moment ben ik ontzettend aan het genieten. De combinatie van het maximale uit jezelf halen, de adrenaline van een wedstrijd starten en de enorme aanmoediging vanaf de kant is ronduit magisch. Ik kan er nu nog van genieten en kijk alweer uit naar mijn volgende triathlon. Nieuwe doelen worden gesteld: tijden verbeteren, techniek verbeteren, misschien een keer een Olympische afstand? Ik ben verkocht!
