4e Eredivisie wedstrijd in Veenendaal – Is vakantie wel goed voor je? (door Linda)

Rust. Dat is wat ik veel heb gehad de laatste tijd. Drie volle weken vakantie in Scandinavië zouden zorgen voor een uitgerust lichaam en een focus aan de start in Veenendaal, de 4e Eredivisie wedstrijd dit seizoen. En een belangrijke, want heel degelijk op plek 1 staan we met het Dames team (anders dan vorig jaar) dit jaar niet.
Zelden zo weinig getraind in de week van de wedstrijd. Ik maakte mij niet zo druk, noem je dat niet taperen? Al snel bleek dat het misschien iets te veel rust is geweest.

De focus was er al niet zo voor de start en de vermoeidheid sloeg al na de eerste van de drie zwemrondes toe. Ik kon niet meer. Ik zag een groepje gele badmutsen vertrekken, waaronder Jony. Na nog een poging te ondernemen om bij haar te haken geef ik het op. Mijn armen waren op, mijn benen weigerden dienst en door het slordige zwemmen kreeg ik last van een oude schouderblessure. Totaal opgebrand kwam ik veel te laat uit het water. Voor het eerst miste ik de kopgroep, waar ook nog eens Hanneke de Boer en Sarissa de Vries op voorliepen.
Knallen op de fiets, dacht ik voor een paar seconden. Totdat ik de eerste bocht door was, mijn schoenen aan had en mijn benen niet mee wilden werken aan het plan in mijn hoofd. Het leek wel of mijn fietsbenen thuis waren gebleven. Gewoon negeren was plan B, maar ook dat werd snel om zeep geholpen door enorme kramp in mijn bovenbeen. In plaats van het fietsen naar de kopgroep, kwam ik terecht in groep 2 die mij van achteren inhaalden na een halve ronde. Hier zat ook Sione in.
Niet wegens mijn verdiensten, maar door een paar sterke fietsers in onze groep, wisten we na een aantal rondes groep 1 in te halen met Rina en Jony hier in. Toch nog in de kopgroep. Ik moest dan maar op het lopen vertrouwen, dat ik had ik immers wel veel gedaan op vakantie.
Hoe moeilijk is wisselen, vraag je je dan af. Elke triathleet zal zich er wel in herkennen, de ene keer verloopt je wissel soepel en snel, de volgende keer lijkt het uren te duren. Die tweede was deze keer van toepassing op mij. Fiets ophangen ging nog goed, helm af doen duurde al wat langer en vervolgens gooide iemand zijn voorwiel bovenop mijn schoenen, waardoor deze alle kanten op schoten. Na wat zoeken en tussen de fietsen doorkruipen had ik dan eindelijk mijn schoenen. Aan doen ging gelukkig wel snel.
Ondanks dat het om secondes verlies gaat, lijkt het eindeloos als je in de ruggen van je concurrentes zit te kijken. Gelukkig wist ik al snel een aantal atletes in te halen, geeft een goed gevoel, tot dat ik in ronde twee (van de vier) iets voelde scheuren in mijn hiel. Dat is niet goed en de pijnscheuten waren hevig. Elke stap werd het erger. In plaats van steeds te versnellen, ging ik steeds langzamer en ging mijn hartslag snel omhoog. Jony en Sione waren al uit zicht en ook het gat met Rina werd steeds groter. Het voelde niet meer als een hardloopwedstrijd, het enige waar ik aan dacht was finishen en de pijn verbijten. Dit laatste ging mij slecht af, maar finishen is gelukt, wat essentieel was voor het team resultaat. Helaas finishte ik alleen iets later dan gepland. Ik moet wel zeggen dat mede door de vele aanmoedigingen van coach Peter en een aardige groep Hellassers het nog meer de moeite werd om toch door te bijten en de eindstreep te halen. Heel erg bedankt daarvoor!
Dus rust, hoe goed is dat voor je? Normaal is dat namelijk hetgeen waar ik het eerst op bezuinig, een dag heeft nu eenmaal maar 24 uur. En tot nu toe ging het allemaal prima met weinig rust. Ik geloof zeker dat rust goed is, tot op zekere hoogte. Ik denk dat ik iets te veel rust heb gehad en de scherpte er even af was. De focus was verslapt en de snelheid zat er even niet meer in. Een gedeelte van het behaalde resultaat heeft met de opgelopen blessure te maken, maar een groot gedeelte ook met uithouding. Extra motivatie voor mij om weer hard te gaan trainen, al zal dat voorlopig in het water en op de fiets zijn…..

Met het team werden wij tweede, dankzij de goede prestaties van de mijn andere teamgenoten die netjes achter elkaar eindigden in plaats 5, 6 en 7, achter het Longdistance team die erg sterk aanwezig was dit keer. Dit maakt de wedstrijd in Almere over drie weken extra spannend. Met slechts 2 punten voorsprong zullen wij daar goed ons best moeten doen.