Mijn nieuwe hobby begon voor mij dit voorjaar met de Veluwezoomtrail. Enthousiast gemaakt door mijn triathlon clubgenoten begon ik aan mijn allereerste trailrun. Rennen door het bos en heide met gelijkgestemden heuveltje op en af voor 27km, 600 hoogtemeters (gelijk mijn langste afstand ooit). Het valt gelijk op dat de sfeer heel anders is dan bij hardloopwedstrijden op de weg. Het is gemoedelijker en er is nog tijd om te genieten van de omgeving en een praatje onderweg. Er is geen geduw of stress aan de start. Men is minder gefocust op tijd. Iedereen wacht gewoon rustig zijn beurt af. “Don’t worry, be happy now!”
De paden zijn zoveel mogelijk off-road midden door de natuur. Je moet wel af en toe van een klimmetje houden, mulzand, modder en af en toe een beekje doorsteken, want daar zit de uitdaging in van trailrunning. Het trotseren van de elementen.
Mijn eerste trailrun smaakte naar meer. Al gauw kwam ik erachter dat de leukste trails al maanden van tevoren vol zitten. Dit komt doordat het kleinschalige evenementen zijn en trailrunning steeds populairder wordt. Met dit in gedachten heb ik me in het voorjaar meteen ingeschreven voor drie trailruns in het najaar, opbouwend van 16,6km op de Utrechts Heuvelrug, 20 km bij de Duinentrail in Schoorl naar 22,2km bij de Devilstrail in Nijmegen.
Mijn laatste wedstrijd was de Devilstrail. Deze gaat door prachtige natuurgebieden rondom Nijmegen, waaronder Duivelsberg, de Mookerheide en St Jansberg. Op 26 oktober reisde ik samen met enkele clubgenoten af naar de start, een mooie camping midden in het bos. Het eerste stuk liep ik samen met enkele clubgenoten, genietend van het weer en de omgeving. Gaandeweg kom ik in mijn flow en zoek ik mijn eigen ritme op. Na enkele km’s haak ik aan bij mijn “haas”. Een onbekende die al een tijdje in mijn buurt loopt en mij nu voorbij komt. Ik sluit aan. Ik heb een grote glimlach op mijn gezicht terwijl we als een treintje in dezelfde cadans heuvel op en af lopen. Naar beneden denderend met passen, die volgens Kees vast iets te lang zijn ;-), en met een rustige stabiele pas omhoog klimmend verdelen we onze energie over de 22km. Af en toe komen er snelle mannen ons voorbij, die we laten we gaan, om ze later rustig in te halen als ze zichzelf hebben overschat.
Vlak voor de laatste voorraadpost op 19,5km schreeuwt een van de toeschouwers mij toe: “zet ‘m op. Derde vrouw!” Opeens snap ik waarom enkele minuten eerder een vrouw die ik rustig was gepasseerd, mij weer met moeite had ingehaald. Heuvel af had ik haar weer ingehaald, terwijl ik mij afvroeg waarom dat nou zo belangrijk leek voor haar, “het was toch maar een trailrun?” ging er destijds door mijn hoofd. Zij wist vast al dat het om een podiumplek ging!! Opeens kwam het dierlijke ook in mij naar boven. Goh, podium! Misschien toch wel leuk!
Even achterom kijkend waar de inmiddels vierde vrouw nu was? Geen idee, maar mijn knopje was om. Ik dankte mijn haas en ik zette het op een lopen om het gat tussen mij en de vierde vrouw zo groot mogelijk te maken en keek niet meer om. De laatste heuvels vliegen voorbij in mijn adrenaline rush. Steeds meer toeschouwers moedigen mij aan, leuk!
Derde vrouw over de finish streep! Mijn glimlach kan niet groter. Dit is de “runnershigh”!
Houd je van rennen in de natuur en is de bostraining ook een van jouw favorieten trainingen? Dan moet je trailrunning zeker een keer proberen!! Hoe meer Hellassers aan de start, hoe gezelliger!! See you there?
Wat een leuk artikel, Kate! Kicken!
Tof Kate, erg goed gedaan en mooi dat zo onverwacht gewoon podium haalde!