Mijn eerste keer ….. een hele triatlon

Maar waarom dan?!

Door: Laurens Miserus

Sinds december 2007 heeft mijn (sport-)leven min of meer in het teken gestaan van de hele triathlon van Almere. Een vraag, die mij meerdere keren gesteld is in die periode, is er één die velen van jullie (triatleten) ongetwijfeld kennen: Maar waarom dan?! Waarom zou je zo hard trainen, niet drinken, niet feesten, en al die andere dingen laten om je minimaal 12 uur lang helemaal af te matten? De meeste vragenstellers sporten zelf weinig of niet en kijken al tegen een half uurtje joggen op.

Alleen en op jezelf
Dus leg dan maar eens uit hoe heerlijk het voelt. De bijna hypnotiserende rust, die je voelt als je in het water ligt. De in je hoofd bijna epische tochten op de fiets, die je over wegen voert naar provincies en plekken die je nauwelijks kende, terwijl je rivieren oversteekt, bossen doorkruist en steden passert. Voor het eerst eigenlijk echt geniet je van wat het Hollandse landschap te bieden heeft. De vrijheid die je voelt, als je alleen en op jezelf, puur op je eigen lichaamskracht enkele uren kan blijven lopen, waarheen je wilt en hoe snel je wilt, meer en meer van de endorfine genietend die je lichaam langzaam aanmaakt tijdens deze jullie bekende inspanningen. En uiteraard, het is, toegegeven, ook de pijnen die je overwint, uitputtingsslagen waarin je zegeviert.

De hypnotiserende rust als je in het water ligt

De uitdaging waar ik naar zocht
Dáárom dus. Kees legde het tijdens een fietstocht richting de polder voor een verkenningsronde van het Almere-parcours uit als de neiging van een bepaald slag mens om eindeloos zijn grenzen op te zoeken en te verleggen. Langeafstandstriatleten behoren daar dus toe. Ik heb er altijd al van gehouden lekker te sporten, al kan ik mij niet exact meer herinneren wat aan de LAT (lange afstand triatlon) mij zo aantrok – het zal iets met de geweldige afstand te maken hebben gehad – ik weet wel dat ik ergens vorig jaar besloot dat het de uitdaging was waar ik naar zocht. Dit betekende dus een triatlonvereniging zoeken en meteen zoveel mogelijk informatie vergaren en trainingsuren maken om gestaag dichter bij dat doel te komen.
Het bleek geen verkeerde keuze. Integendeel, wat heb ik genoten! Voornamelijk van deze zomer waarin ik niet veel anders heb gedaan dan zwemmen, fietsen, lopen, eten, rusten en in de verte staren – richting de 30e augustus om precies te zijn.

Een prachtig en coherent proces
Achteraf gezien lijkt het een prachtig en coherent proces dat zich voor heeft gedaan. Langzaam ben ik meer gaan trainen, heb enkele wedstrijdjes gedaan, twee halve. Eerst Nieuwkoop, begin juni, waar alles nog verkeerd ging wat er verkeerd kon gaan. Ik had een ongeschikt wetsuit wat tot onderkoeling leidde, kon daardoor ook nauwelijks eten of drinken op de fiets met alle gevolgen van dien. Uiteindelijk was het totaal geen leuke wedstrijd – alleen maar afzien – maar wel erg leerzaam.
Toen begin augustus Eupen als krachttraining. Ik was me enkele dagen voor deze wedstrijd al minder lekker gaan voelen. Ik had last van een erg hardnekkige verkoudheid en hoofdpijn en voelde me zwak. Dit was op zich niet gek, gezien de trainingsweken van 20+ uur die ik had gemaakt, maar ik wilde nou eenmaal optimaal trainen. Nu begrijp ik pas echt dat optimaal trainen niet per sé inhoudt, dat je elk moment aangrijpt om te trainen. Het is écht een flinterdunne lijn tussen hard trainen en overtrainen. Ondertussen denk ik dat ieder voor zich het eens moet hebben meegemaakt ietwat overtraind te raken, om precies te weten waar je grens ligt; dit hoeft dan ook helemaal geen ramp te zijn. Hoe dan ook, Eupen ging wel, maar niet echt lekker en erna ben ik nogal ziek geworden.
Ik voelde me twee weken lang erg zwak en lag alleen maar op bed uit te zieken. Wat er dan voor schrikbeelden door je hoofd gaan! Ik heb op bed heel wat angsten doorstaan: stel dat ik Almere niet zou kunnen doen?! Uiteindelijk ging het voorzichtig aan wat beter tot ik zo’n twee weken voor Almere besloot de uitnodigingen voor vrienden en familie om te komen kijken dan toch te versturen. Ik zou Almere gaan doen, ‘one way or the other’.

Stilzitten en afwachten
Al redelijk snel bleek dat die paar weken mijn conditie niet erg beschadigd hadden. Het fietsen, bijvoorbeeld, leek zelfs makkelijker te gaan dan voorheen. Toch kon ik niet voluit gaan tijdens die laatste trainingen om het uit te proberen, omdat Almere al zo dichtbij was. Een erg vervelende vertwijfeling of ik het aan zou kunnen, bleef dus bestaan.
En dan die laatste paar dagen voor de wedstrijd! Het aller- allerzwaarste aan alle voorbereiding en training waren die dagen, dat je alleen nog maar kan en mag stilzitten en afwachten. Al die energie die dan door je lichaam giert en je telkens maar weer moet onderdrukken.

Eén lange flow
En dan is-ie er, dé dag. Misschien valt het jullie op, dat ik erg veel over de voorbereiding heb geschreven en nog niets over de wedstrijd zelf. Dat komt omdat ik er eerlijk gezegd niet zo heel veel over weet te zeggen. Het was simpelweg een waanzinnige ervaring. De verschillende onderdelen ervoer ik niet ieder apart, maar als samengesmolten tot één lange ‘flow’. Het leek wel een trip waar ik me nu nog steeds (3 dagen later) een beetje in bevind. Het liep allemaal zo ontzettend lekker. Het zwemmen heb ik erg traag gedaan, maar hierdoor kwam ik wel lekker fris het water uit. Ik heb het geheel op mijn eigen tempo gedaan, omdat ik wist dat het niet mijn sterkste onderdeel is.
Dan zit je op de fiets. Het verbaasde me dat ik eigenlijk alleen maar aan het inhalen was, terwijl ik niet eens zo’n held ben op de fiets. Ik heb bewust moeten beslissen het tempo, waarin ik al snel ging fietsen, vol te houden. Het lag namelijk boven mijn streeftijd lag en dat betekende dat ik mezelf mogelijkerwijs op zou kunnen blazen. Ik had mijn cadans echter gevonden en besloot dus lekker door te fietsen. Het bleek voor mij het beste gewoon naar mijn lichaam te luisteren wat snelheid en ook eten en drinken betreft. Zo kwam ik het fietsen ook erg lekker door.
Als je dan al zo lang bezig bent met sporten, voelt een marathon niet eens erg lang. De drie ronden van 14 km waren goed te doen, al was het erg warm en leken die laatste kilometers wel mijlen. Kees, nog bedankt voor het meefietsen en supporteren trouwens!

Het is een flinterdunne lijn tussen hard trainen en overtrainen

De finish
En wat een heerlijk gevoel wanneer je die finishlijn dan over loopt! Negen maanden van fysieke en mentale “build-up” vielen van me af en ik voelde me ontzettend ‘high’.
Meteen wist ik ook: volgend jaar weer, en dan een uur van mijn tijd af. Ik kan het echt aan iedereen, die genoeg tijd heeft en de motivatie ervoor kan vinden, aanbevelen tenminste één keer een LAT te doen: het is zo ontzettend lekker!

Het was simpelweg een waanzinnige ervaring

De tijden van Laurens:
Zwemmen 1:36
Fietsen 5:58
Lopen 3:55
Toaal 11:44.37