We hadden hard getraind voor deze eerste wedstrijd van de competitie. Niet alleen individueel, want het gaat immers om het team tijdens deze wedstrijd. Dus met z’n vieren waren we in het zwembad te vinden: ‘wat is de juiste volgorde?’, ‘niet zo bubbelen met je voeten, dat zwemt niet fijn!’, ‘links keren’, en zo ging het door tot we uiteindelijk allemaal beter zwommen! Op de fiets werd er wat afgeschreeuwd en gediscussieerd. Maar alles met goed gevolg; uiteindelijk ging het vlekkeloos en konden we met goed vertrouwen richting Enschede! Wel eerst nog even samen eten en de concurrenten bestuderen. We gaan natuurlijk elke wedstrijd voor winst, maar met deze tegenstanders is een nummer 1 of 2 positie eigenlijk alleen maar mogelijk door pech bij de tegenstander. Nummer 3, 4 of 5 leek ons mogelijk als alles mee zou zitten, er zou dus geknokt gaan worden voor het podium in Enschede.
Vol goede moed en ook wat zenuwachtig stond ik zondag 13 mei iets voor 7’en uur in Amersfoort vlakbij de afrit van de A28. Ik was wat vroeg en helaas was Sione ietsje laat. Omdat er ook nog een oprit van de snelweg dichtzat begon mijn dag met een half uur wachten in de kou. Gelukkig ging de rit daarna voorspoedig. Ook vooraf aan de ochtendstart ging alles vlot en voorspoedig; zelfs mijn met een viltstift en duct tape gecreëerde ligstuurtje werd goedgekeurd! En zo lag ik als 11e in het water. Zoals altijd lijkt tijdens de race alles mis te gaan. Bij het zwemmen ligt iedereen in de weg en weet ik tegen elke lijn aan te zwemmen, op de fiets is het zo koud dat ik het idee heb dat ik m’n benen niet rondkrijg en in de wissel lukt het maar niet om mijn schoenen aan te krijgen. Maar als ik uiteindelijk gefinisht ben en ook de rest van het team veilig en zonder lekke band en kleurscheuren over de finish zie komen ben ik blij en opgelucht. Kijkend naar de startnummers van de tegenstanders hebben we het volgens mij best goed gedaan. Hoewel we bij de eerste uitslag met zo’n drie kwartier achterstand op de nummer 1 als laatste staan, blijkt na een goede optelling van de organisatie dat we heel netjes met ons team de 3e ochtendtijd hebben neergezet en dat Sione zelfs de 5e individuele tijd heeft!
Toen kon het wachten beginnen. Wachten op de middagserie. Tijdens het wachten nogmaals tactiek bespreken, maar eigenlijk wisten we alles al en zouden we het zo gaan doen als we getraind hadden. Eindelijk was het zover en 1.21 minuten na de nummer 1 gingen we te water. We verwachtten de nummer 1 (ProTriathlon) en 2 (Jong Oranje) niet meer in te halen, zij bezitten immers toch wat meer kwaliteiten dan wij, maar de derde plek moest haalbaar zijn. Alleen tijdens het lopen zou TVA (de nummer 4 van de ochtend) ons nog in kunnen halen, want zwemmend en fietsend waren we in principe beter. Dus begonnen we zoals gepland onze voorsprong tijdens het zwemmen al uit te bouwen (al waren het maar enkele seconden). De wissel verliep goed en al snel vormden we een treintje op de fiets. Als een speer gingen we, ook door de bochten, na de bocht direct aanzetten, zonder dat iemand problemen had. Hoewel… zelf voelde ik af en toe bijna de kramp in m’n kuiten schieten (misschien toch nog wat naweeën van de ochtend). Maar we gingen door, want we wilden uitbouwen en we gingen snel, heel snel! Zo snel zelfs dat we de snelste dames fietstijd hadden neergezet en Jong Oranje in de wissel tegen kwamen. TVA was inmiddels “ver” achter ons.
Maar we moesten verder, want het lopen zou toch ons zwakste onderdeel zijn. Monica vloog door de wissel en Sione ging er snel achteraan. Zelf kreeg ik kramp tijdens het uittrekken van mijn schoenen, dus duurde alles iets langer, maar dat zou ik gedurende de eerste loopronde wel weer inhalen. En zo gebeurde het ook. Tijdens het lopen werden we goed gecoacht en kregen we telkens onze voorsprong op TVA te horen en hoewel die langzaam minder werd, hadden we hard genoeg gefietst om overtuigend als derde ploeg over de finish te komen.
Voor mij was dit een geweldige eerste wedstrijd van de eredivisie. We hebben veel plezier gehad, maximaal gepresteerd en het was leuk om door jullie aangemoedigd te worden. Als ik nu onder de douche sta, zie ik telkens de Hellas tattoo die niet meer weg te krijgen. Ik kan boenen wat ik wil, maar jullie hebben ervoor gezorgd dat ik niet meer weg kan. Gelukkig maar, want ik heb veel zin in de volgende wedstrijd – het NK sprint in Groningen op zondag 17 juni!
Jony Heerink
(team: Jolien de Klein, Jony Heerink, Monica Gorska en Sione Jongstra)
