Drie dagen later. Langzaam komen we allemaal bij van het indrukwekkende weekend en alle ervaring en beleving die we daar opdeden. Het is echt bizar en bijzonder wat er in zo’n weekend gebeurt met deelnemers, maar zeker ook met de betrokken supporters, familieleden en fans.

Maar eerst: we hebben het allebei gehaald. En hoe! Jasper in 10.38:38 en ik in 11.32:02.

Hele vette tijden, in beide gevallen veel meer dan waar we op hadden gehoopt. Zelf wilde ik zeker onder de 13 uur finishen, liefst ook in de buurt van de twaalf. En, onuitgesproken, had ik wel een sterk verlangen om onder die twaalf te duiken. Maar een half uur? Nee, dat had ik niet verwacht en zelfs niet gehoopt.

Weerbericht-autisten

En toen werd het zondag. 04.00 Uur om precies te zijn. Het wekkertje ging en ik wilde graag toch even kort douchen. Wakker worden kent zijn noodzakelijkheden…;). Maar ik lachte niet. Ik was misselijk van de zenuwen. De knoop in mijn maag voorkwam zin in ontbijt, maar dat was natuurlijk geen optie. Op kracht heb ik yoghurt en croissants naar binnen zitten werken. Seline kwam even mee om gedag te zeggen, wat mij de kans gaf telefoon en kamersleutel af te geven. Om 04.45 uur kwam de taxi die we hadden besteld. We hadden geen vertrouwen in de pendelbussen, nadat iemand van de organisatie had geroepen dat ‘ze wel dachten iedereen op tijd weg te krijgen’. Tsja, ik ga geen investering van vijf maanden in de handen leggen van iemand ‘die wel denkt’. Een taxi dus. Maar dan moet je wel een chauffeur treffen die weet wat ie doet. De onze keek naar het door de organisatie verstrekte blaadje met daarop de omleidingen aangeven (het fietsparcours betekende namelijk omleggingen in de aanrijdroute) en besloot maar gewoon die kant op te rijden, een afslag te missen, 25 kilometer door te rijden voor hij kon keren, de reguliere afslag te nemen en vervolgens oog in oog met de wegafzetting en een peloton Duitse agenten nog steeds te denken dat ie er wel kon komen. We zijn uitgestapt. Op een kruising in de middle of fucking nowhere, op zoek naar een start die nog drie kilometer lopen was. Ook geen optie dus. Maar we waren niet de enigen. Er ontstond langzaam een groep van zo’n 50 á 70 mensen, veel sporters en een aantal supporters, die toch echt hulp nodig hadden om bij de Ironman aan te komen.

Gelukkig kwamen de pendelbussen hierlangs. Maar die zaten allemaal vol. Er waren ook touringcars met VIPS, die wel heel veel ruimte hadden, maar die weigerden te stoppen. Het was te gênant voor woorden. De sfeer werd dus ook grimmig en mensen van de organisatie konden niks anders dan stamelen ‘I am calling a bus’. En dat twintig minuten lang. Zo ver stonden die bussen nou ook weer niet van ons af. Uiteindelijk kwam er een legen bus terug van de start om ons op te pikken en konden we onderweg de vele lopers ook nog meenemen. Jasper’s start stond om 06.40 uur gepland, de mijne om 07.00 uur. Het was inmiddels 06.15 uur.

Zwemmen
Mijn eerste 500 meter zijn altijd hel. Ik moet er echt inkomen. Daarna kan ik in een ritme of zelfs flow terechtkomen en oprecht het gevoel hebben dat ik goed bezig ben. Voor een niet-natuurlijk zwemmer als ik is dat een ware traktatie en een zeldzaamheid. En wat schetst mijn verbazing: ik heb mijn beste zwemervaring ooit. Ik kom in een heerlijk ritme, het water was zalig, we mochten ondanks de best warme temperatuur (ruim 22 graden celcius) wel ons pak aan en ik lag er prima bij. Mede door de ‘rolling start’, wat zoveel betekent als dat je gaat op geschatte zwemtijd. Ik was weggegaan in de groep die er tussen de 1.20 en 1.30 uur over ging doen. Ik hoopte dan een van de snelste te zijn.
Dat viel tegen. Ondanks mijn goede gevoel kwam ik pas na 1.26 uit het water. Daar had ik op dat moment geen oog voor, ik had niet gekeken naar mijn tijd. Gelijk druk met pak uitwerken en richting fiets dribbelen. Ik miste de aanmoedigingen van Jasper’s gezin, want doof en water in oor. Uiteindelijk rende ze een stuk met me mee en kreeg ik ze in de gaten. Zoon Taeke lag op de grond van het lachen, hahaha.
‘S avonds bleek ik uit de Garmin-file dat ik wel degelijk heel goed had gezwommen, voor mijn doen. 2.05m/100m, maar liefst. Ik had echter ook bijna 400 meter meer gezwommen dan de benodigde 3800 meter. Dat zijn bijna 8 minuten. Zonde. Ik wist dat ik rijkelijk ruim had gezwommen, omdat ik een aantal keer door vrijwilligers in kano’s was teruggeschreeuwd naar de zwembaan. Ik dreef af. Dat doe ik vaak, mede doordat ik graag buiten de drukte zwem. Daardoor blijf ik wat aan de buitenkant en maak ik afdrijven wel heel makkelijk. Daar moet ik echt wat aan gaan doen…..

Fietsen
Maar niet nu. Er moet gefietst worden. Het fietsen stond in het teken van niet te hard gaan. Je moet daarna tenslotte nog wat doen. Dus met trainer (Herr Dr) Peter Vocking afgesproken zo rond de 200 watt te blijven, bij de klimmetjes mocht ik wel naar de 250 á 280 watt. En verder natuurlijk goed eten en drinken. Dat laatste heb ik goed gedaan, al zeg ik het zelf. Ik had twee witte bolletjes met chocoladepasta gesmeerd en in mijn pak gestopt en twee gelletjes in mijn zak. Twee bidons gevuld met isotone dorstlesser. Dat was slechts de basis, want er stonden onderweg veel verzorgingsposten, waar van alles en meer werd aangereikt. Dat werkte geweldig en lukte goed.
De wattages gingen wat minder volgens plan. Ik ben op de heuveltjes toch maar gewoon lekker vol naar boven geknald, om vervolgens natuurlijk wel herstel te pakken. Maar het was warm, zonnig, ik had energie en veel plezier en genoot van de mooie ronde die we twee keer mochten doen. En aan het einde van rondje één stonden de gezinnen onderaan ‘Hartbreak Hill’ een beroemd sfeerpunt in de fietsronde van de IM Frankfurt. Super. Spandoek, veel geschreeuw en blije gezichten. Het bleek dat ze mij een minuut of 20 na Jassie hadden verwacht, maar dat werden er 45. Ze waren blij dat ik er eindelijk ook was…;). Dat goede gevoel duurde en duurde, het was zalig. Tot kilometer 140. Toen kwam de voorspelde regen en ik had daar, gek genoeg, helemaal niks mee gedaan. Ik had ook niet eens een jack of iets dergelijks uit Nederland meegenomen. Gewoon, niet in me opgekomen. Raar, na zo’n lange en intensieve voorbereiding. Regen dus. Tien minuten later zat ik klappertandend op de fiets, nauwelijks meer in staat te remmen of schakelen. Goed blijven eten en drinken en maar gewoon uitzitten. Dat heeft me uiteindelijk veel tijd gekost. Met name omdat ik een vrij angstige fietser ben. Afdalingen, nat wegdek, het is aan mij niet besteed. Dus waar ik tot dan toe heerlijk allerlei mensen had ingehaald, werd ik nu aan alle kanten voorbij gereden door mensen met meer vertrouwen in hun eigen fietskunsten.

Terugjuichen naar onze fantastische supporters

Gelukkig kwam ook daaraan een einde. Als je maar rustig blijft en je benen gewoon heen en weer blijft bewegen, kom je er vanzelf. Vlak voor ik de stad in fietste stonden vrouw en kinderen nog klaar om me binnen te halen. Heerlijk. Ik weer in de stad, zij weer in de buurt en het grootste gedeelte van de triatlon achter de rug. In de fietswisselzone werd mijn fiets gelijk aangepakt en voor me weggehangen. Ik kon doorrennen naar de tassen met spullen en de tent om in om te kleden. Dat was nog lastig zat, want door de kou was ik erg veel controle over mijn handen kwijt. Ik kreeg mijn spullen nauwelijks uit en trilde mezelf van het bankje af. Gelukkig had ik een extra paar sokken in de looptas gedaan, zodat ik een droog paar aan kon trekken. Na een minuut of vijf had ik het allemaal voor elkaar, greep ik mijn klaarliggende Mars en rende de tent uit.

Lopen
Ondanks mijn onwetendheid over mijn zwemtijd, ging ik er inmiddels wel vanuit dat ik echt met een goede tijd bezig was. Vooraf had ik 1.30 bedacht voor zwemmen en de daaropvolgende wissel. Voor het fietsen hoopte ik op zes uur. Ik ging er maar even vanuit dat die 1.30 nog klopte, en zag dat ik in 5.50 had gefietst. Dan had ik nog ruim 4.30 over voor het lopen om in de buurt van de twaalf uur uit te komen. Moest lukken, al had ik geen idee hoe het lopen zou gaan vallen.
In eerste instantie erg goed. Ik startte met een gemiddelde van zo’n 5.15 á 5.20 per kilometer en dat hield ik makkelijk en soepel vol. Tot ongeveer de helft. Tijdens het tweede rondje stonden de gezinnen bij onze favoriete Italiaan achter de hekken en schreeuwde ze ons de hoek om, de brug over.

Toen ik daar naar boven liep brak ik wel een beetje. De uitputting is niet ver weg meer en ik was op dat moment zo intens gelukkig met de mensen die ik in mijn leven heb. Seline, onze kinderen die daar stonden te springen en dansen, maar ook Jasper en zijn geweldige gezin, mijn zusje Kirsten en vriend Bas die er maar even voor op en neer kwamen, ‘vriendin van de show’ Maureen, die er zo naadloos inpast. Het was een groot geluksgevoel en ik pinkte de tranen boven op de brug nog weg toen ik alweer naar beneden moest voor het grote lange stuk van het rondje.

Aan het eind van rondje twee kreeg ik last van mijn teen. Niet de verwachtte rechterteen, waar ik 9 dagen geleden nog een stukje nagel had laten verwijderen, maar de linkerteen. Ach, op zo’n lange dag gaat het erom hoe goed je omgaat met verrassingen en ongeplande hindernissen. Deze had ik niet aan zien komen. Ik voelde, of dacht te voelen, dat ik mijn nagel kapot aan het lopen was. Stoppen, kijken en daarna eventueel alles weer aantrekken leek me geen optie. Dus ik heb daar ter plekke afscheid genomen van mijn nagel en ben doorgerend. Ik leverde wel wat in. Mijn kilometertijden liepen terug naar eerst 5.30 per kilometer en daarna zelfs 5.40. Na het derde rondje wist ik daardoor wel zeker dat ik binnen de 12 uur ging finishen, maar daar was ik totaal niet meer druk mee. Ik was druk met doodgaan, pijn in mijn teen, veel afkoelen en goed blijven drinken en nog af en toe eten. Het spul stond ook aan het begin van rondje vier nog op dezelfde plek, wat me een mooie boost gaf voor het laatste lange rechte stuk. Dat leidde (de hele dag al..;)) naar een keerpunt waar de polsbandjes werden uitgedeeld bij elk rondje. Zo konden we zelf, maar wellicht ook de organisatie, zien dat alle rondjes ook echt waren afgelegd. Dat bandje was natuurlijk een mooie beloning voor een bijna afgelegd rondje. Zo liep ik er ook naartoe. Vanaf daar was het terughobbelen, een kade en daarna nog een brug op, aan de overkant er weer vanaf, het water volgen, het tapijt op en de al vier rondjes scherp in het oog gehouden afslag rechtsaf naar het finishplein nemen. Rond half zeven liep ik daar door de mensenmassa heen, te moe om nog goed om me heen te kijken, blij dat ik er was en weer niet in staat om nog op de klok te kijken. Het duurde nog een uur voordat ik wist hoe lang ik erover gedaan had…..

Uiteindelijk liep ik de marathon nog net binnen de 4 uur en daar had ik de laatste kilometers nog wel voor gelopen. Trainer Peter had gewaarschuwd ‘niet te gaan wandelen’ en het vergde echt heel veel discipline om daar ook niet aan toe te geven. Wat had ik zin in wandelen, hahaha.

Na afloop volgden de knuffels van de gezinnen. Vrouw en zus stonden gelijk na de finish al te wachten en nadat ik in de opvang goed had gedronken en mijn eerste tas had opgepikt, stonden de kids bij de uitgang van die zone op me te wachten. Heerlijk. Terwijl Bas en ik de rest van de spullen en de fiets gingen regelen, trok de rest van het gezin vast naar een terras. Jasper was al veel eerder aangekomen en was al ergens gecrasht. Toen ik een klein uurtje later bij een tent met bar en klaarstaande biertjes aankwam zaten de dames te kletsen met drie Nederlanders. Dat bleken vertegenwoordigers te zijn van Ironman Maastricht. Zoals mijn heerlijke echtgenote hen al had medegedeeld, de race die ik eigenlijk wilde doen. Maar dat paste niet in onze vakantieplanning. Ze vertelden hartelijk dat het volgend jaar 6 augustus wordt, waarop Seline enthousiast uitriep dat dat prima past in onze (nog niet gemaakte) plannen. Het werd een leuk gesprek, waarin de Limburgers ook graag even wilde wachten tot ik er was, om van mij te horen wat mijn positieve en negatieve ervaringen van dit weekend waren. Dat deed ik een half uurtje later graag en met veel plezier. Trots op mijn prestatie, intens genoten van de dag, het weekend en de organisatie. Maar met name rondom onze activiteiten bij de zwemstart was veel winst te behalen. Dat was dramatisch geregeld en slecht gecommuniceerd. Als dank kreeg ik van de Race Director een slot aangeboden voor de Ironman Maastricht 2017! Ter plekke dus mijn tweede Ironman gepland. Echt, wat een cadeau en wat een afsluiting van een geweldige dag en week.

De kinderen waren door de Maastrichtenaren ook al ingepalmd. Ze mogen volgend jaar meedoen aan de Ironkids en riepen al direct dat er druk getraind moest worden voor 200 meter zwemmen, 3 kilometer fietsen en 1 kilometer lopen. Helemaal mee eens. De volgende Ironman wordt dus nog meer een familieproject dan deze al was. Superbenieuwd.

Voor nu ziet het er verder vooral rustig uit. We gaan gelijk op vakantie en we kunnen allemaal lekker bijkomen. Mijn teennagel was inderdaad bijna los, die heb ik dinsdag door de huisarts laten verwijderen. Nadat ik rechts ooit al kwijt was geraakt tijdens het Vaalsertrail, nu dus links tijdens Frankfurt. Nu rest dankbaarheid. Trainers van Hellas, Peter, Roy Zwemanalyse, Mark fysio, Erwin osteopaat, de huisarts…;). Je hebt er stiekem best veel hulp bij nodig, nog los van de allerbelangrijkste hulp: een enthousiast gezin. De trainer ook al gesproken, over de plannen die er nu alweer zat zijn. In augustus gaan we er op door. Ik zal er komende weken een blogje aan wijden. Nu eerst bijkomen, zoals ik afgelopen dagen al op de bank werd betrapt….;).